Czekam na wiosnę, na zieleń, ale zupełnie zapominam, że te marzenia kosztują. Bo jak potem zacznie rosnąć to trawsko, to nie ma umiaru ... z jednego końca kończę kosić, a już trzeba wracać na początek ... i tak intensywnie do połowy lata, a czasem dłużej ...
Tutaj schodzę już w obniżenie terenu, od tego miejsca wjeżdża potem w lipcu traktor z kosiarką i przez dwie bite godziny kosi aż do samego potoku ....
A ja zaczynam znowu od bramy, coraz wyżej do starego sadu ... długo zeszło mi tym razem, słońce już zachodziło ...
O zachodzie świat wygląda jakoś tak miękko, puszyście, złoto, kładą się długie cienie ...
Siedzieliśmy na tarasie z mężem, ptaki już usypiały, i nagle bum! wystrzał właśnie tam, za potokiem ...obserwowaliśmy przez lornetkę myśliwego ... pudło! szukał, kluczył, tam i z powrotem, pewnie szukał śladów krwi na trawie ... nie wierzył ... i dalej poszukiwania.
Zaszalałam też kulinarnie, najpierw pyrkotał bigos na kuchni, to tak w ramach czyszczenia resztek zimowych zapasów w spiżarni i lodówce, potem lepiłam pierogi. Ale frajda! rozłożyłam cały majdan na ogromnym stole tarasowym i lepiłam, lepiłam, a ptaki mi przyśpiewywały, dzięcioł przylatywał do psiej miski, kowaliki kradły również psie chrupy. Jako, że nie miałam jeszcze łyżki cedzakowej i durszlaka w chatce, świetnie w tej roli odnalazła się podziurkowana, ogromna, drewniana łycha, przywieziona z jakiegoś jarmarku ludowego ... Ale dziś już zaopatrzyłam się w potrzebny sprzęt.
Nie ma teraz tygodnia bez palenia w piecu chlebowym i pieczenia różności ...
Tą razą przebojem okazały się drożdżowe bułeczki z nadzieniem ze śliwki z czekoladą, zrobiłam również świeżutki bundz, co tylko wyjęty był z solanki, mięciutki, z dziurami ... pajda chleba z takim słonym serem, na to odrobina szczypioru, rzodkiewki i liść sałaty z własnej, przydomowej grządki. Nie dziwcie mi się, duma mnie rozpierała, i radość, bo to wszystko takie dobre ... Pewnie już nie raz pisałam, że lubię regionalnne smaki, łączy się tu, u nas, kuchnia węgierska, słowacka, rumuńska, i nie tylko... gdzieś czytałam, że gospodarz jakiejś wsi na Zakarpaciu pole miał w Polsce, krowy pasły się w Rumunii, a dom jego był w Czechach ... może pokręciłam nazwy państw, ale taki to tygiel narodowościowy.
Miśka uwielbia buszować po łąkowych trawach, spędzam potem sporo czasu na wybieraniu kleszczy z sierści, najwięcej na pysku, szyi i przednich łapach, no tak, jak się bierze taką łąkę na klatę, to i kleszcze atakują, a żadne kropelki wcierane nie okazują się być skutecznymi.
Zaczyna kwitnąć już szałwia łąkowa, pachnie kalina, czarny bez, lada moment zapachnie jaśmin ...
.... na kamieniach pachnie tymiankiem i macierzanką ...
... trącona ręką mięta orzeźwia swym zapachem. Odwiedziła mnie w zeszłym tygodniu siostra, a szwagier mówi: Maryś, u Ciebie pachnie jak na Chorwacji! ... nie wiem, jak tam jest, ale skoro pachnie jak tu, na tym tarasie, to resztę mogę sobie tylko wyobrazić.
Wklejam też tutaj miły komentarz i zaproszenie do Rudnika, do zagłębia wikliny:
Witam! Kolekcje wiklinowej mody pochodzą ze zbiorów Centrum Wikliniarstwa w Rudniku nad Sanem, które 22 maja 2012r. obchodziło V Rocznicę istnienia. Zapraszam na www.mokrudnik.pl, tak jest nasz caly wiklinowy świat.:))) Zapraszam także na XIII edycję ogólnopolskiej imprezy "Wiklina 2012 Rudnik nad Sanem", to już 2-3 czerwca!:) Mnóstwo wiklinowych wyrobów z Rudnickiego Zagłębia Wikliniarskiego czeka na targach na swoich odbiorców:))) Pozdrawiam ciepło, serdecznie i P.Marię i wszystkim Jej Przyjaciół "blogowych".:))) Krystyna Wójcik – dotyczy posta: Wiklina inaczej ...
Dziękuję pięknie!
Już wyobrażam sobie te stragany z plecionymi cudami, ja nie potrafię oprzeć się różnym koszykom, ale jak czytałam, to niejedna z nas ma takie "koszykowe skrzywienie".
Jeszcze kilka zdjęć Pogórza w wiosennej szacie ...
... w oddali łąka w żółci, pewnie od kwitnących jaskrów ...
... przy drodze delikatna, pierzasta firletka, jako dzieci nazywałyśmy ją "kogutki" ...
... trochę wyżej jeszcze inny sąsiad złożył pod lipą wydobyte z ziemi kamienie, może będzie nas więcej? ... i zimą odśnieżą nam drogę?
Myślimy już o następnej zimie, pocięte i porąbane drzewo dosycha i jest wożone do przydomowej szopy ...
... trochę porąbiemy drobniutko, do palenia pod kuchnią w chatce, jakoś tak bezpieczniej czuję się, patrząc na ten stosik.
I tak leci nam ten czas pracowicie ...
Pozdrawiam wszystkich serdecznie, dzięki za odwiedziny, ciepłe słowa, że znajdujecie czas, aby zerknąć na Pogórze, pa!
