Jak szukaliśmy "szyldówki" ...

W zeszłym tygodniu dodatnie temperatury sprawiły, że śnieg wytopił się prawie zupełnie.
Fakt ten ucieszył mnie z lekka, bo na pewno uda mi się zjechać bez strachu w dół na przedświąteczne wędzenie. Ale jak pisałam wcześniej, dziwnym zbiegiem sił przyrody pogoda załamuje się zawsze na weekend i w sobotę rano obudziliśmy się znowu w śnieżnej bieli.

Ale wymyśliliśmy sobie wyjazd do Krzeczkowej na poszukiwanie śladów po starym dworze Schildów i resztek ruin kaplicy prof. medycyny Romualda Węgłowskiego, czyli tzw. szyldówki.
Kilka lat wcześniej przy okazji pobytu na Krzeczkowskim Murze udało mi się dokopać do fascynującej historii tego niezwykłego miejsca i samej Krzeczkowej.
Więc tym razem wiedząc mniej więcej, gdzie szukać, ruszyliśmy w drogę, zostawiwszy pojazd przy szlabanie i normalnej już na Pogórzu ostrzegawczej tabliczce: Uwaga! Ostoja niedźwiedzia.
Owszem, jedyny ślad opon na drodze pokazuje, że jednak można tędy przejechać, na pewno myśliwi.
Po lewej stronie bobrowe uroczysko, wszędzie sączy się woda, na potoku liczne tamy tworzą wielopoziomowe rozlewiska.

Uszliśmy spory kawałek twardą, bitą drogą, wypatrując pilnie śladów po dworze. Ale albo nie doszliśmy do tego miejsca, albo świeżo spadły śnieg przykrył mizerne resztki i najnormalniej w świecie nic nie znaleźliśmy:-)

Droga zaczęła się już obniżać i doszliśmy do wniosku, że już jesteśmy za daleko.
Dopiero w samej wsi zagadnęliśmy na którymś z podwórek mężczyzn rozprawiających nad podniesioną maską samochodu i oni nas upewnili, że byliśmy w dobrym miejscu ... tam po lewej stronie jest takie wypłaszczenie, widać resztki murów, ruiny kaplicy, a będzie z 10 metrów od drogi ... to pewnie przez ten śnieg nie zauważyliście ...

Ale skoro tu już znaleźliśmy się, to nie wypadało nie zaliczyć odwiedzin na Krzeczkowskim murze, w niesamowitej bajecznej scenerii, ze śniegiem i mgłami.
To tylko 5 minut drogi od głównego szlaku niebieskiego, ale w jakim anturażu.

Sama droga w dziewiczym śniegu prawie po kolana, ciemne jodły o gęstej koronie do samej ziemi
od razu przywodziły na myśl liczne kryjówki niedźwiedzia ... no niechby tylko coś tam się poruszyło, a zwiewałabym pewnie, gubiąc nogi:-)

Sam Krzeczkowski Mur jak starożytna twierdza, flisz karpacki regularnie spękany jak cegły i stąd pewnie ta nazwa, bardzo zresztą akuratna.

Gdzieś tu, trochę dalej na mniejszym kamieniołomie rośnie języcznik, trzeba spróbować wiosną.

Bardzo podobała nam się ta krótka wędrówka, na pewno wrócimy tu z powrotem, choćby po to, by trochę nadmiar świątecznego jedzenia spalić. Mapa pokazuje, że można zrobić zgrabne kółeczko lasami i wrócić w to samo miejsce, można też zejść do nadsańskich Chołowic. Ale tutaj z kolei pojawia się problem zmotoryzowanego turysty,  pozostawione auto:-) 

No i może w końcu uda nam się odnaleźć "szyldówkę"
Zrobiliśmy sobie powrót do chatki przez Birczę, w śniegu, w mgle, czyli w prawdziwej zimie.

W niedzielę znowu kłopoty na podjazdach kalwaryjskiej drogi, bo wczesnym rankiem nikt jeszcze nie posypał zamarzniętej na lustro drogi.

Próbowaliśmy potem alternatywnego zjazdu inną drogą, ale ona w zimie jest nieutrzymywana, poza tym koło kaplic kalwaryjskich śnieg jest zgarnięty przez pług w wielką hałdę nie do pokonania.

Może się tak zdarzyć, że człowiek zostanie uwięziony na górze, jeśli inne pojazdy zatarasują tę jedyną drogę lub wydarzy się coś innego ... przeczekać jest gdzie, tylko my zawsze w pośpiechu:-)
Słońce ożywia ten monotonny krajobraz w czarno-białej tonacji ...

No i jemiołę trzeba było jeszcze uciąć z jabłoni na święta, na całowanie:-)

Pozdrawiam Was w zimowej, przedświątecznej tonacji, spokoju życzę, pa!