Jeden ciepły dzień ... potyczki z Roztoczem ...

Ostatnio pogoda bardzo dynamiczna.
Pod koniec tygodnia jeszcze bardzo wiało, niebo zmieniało się jak w kalejdoskopie, ale przyznam, wtedy wychodzą najładniejsze zdjęcia.

Wichura złamała znowu jedną śliwę w sadzie, poprzewracała ule, ale te stare, na szczęście nie zasiedlone przez pszczoły, a na tarasie zwaliła do środka ściankę z ułożonych polan. Ależ to siła, a zdawać by się mogło, że nie stanowią jakiejś solidnej przeszkody, a prześwity między polanami pozwolą wiatrom wiuchnąć i polecieć dalej.
Ogaciłam się na wiatry w solidną odzież, żeby mnie nie przewiało i poszłam na grządki, bo już daje znać o sobie "zew ziemi". Posiałam zielony groszek, a także szczypiorek, ten drobniutki, bo siedmiolatkę mam. Pogrzebałam w ziemi, zmarzłam i już byłam szczęśliwsza:-)

Posadziłam w trawie trochę cebulek krokusów, tak bliżej chatki i przy ścieżce i cały czas mam wrażenie, że są tu obce, zwłaszcza kiedy pojawią się łany zawilców i pierwiosnków. Ale to przez tęsknotę do czegoś kolorowego po zimie, do tych pierwszych kwiatków, zanim pojawią się dywany roślin rodzimych.

Po zimnych dniach niedziela była błoga, cieplutka, a pszczoły już od rana rozpoczęły pracowicie poszukiwać wiosennych pożytków. Leszczyna już przekwitła, a właściwie obmarzły jej pyłkodajne "robaczki", na szczęście kwitną wierzby, podbiały. Ruch przy ulach wielki, wielkie brzęczenie, lepiej wtedy nie zbliżać się za bardzo. "Ciasto" na zakarmienie pszczół już przygotowane, teraz czekamy na następny ciepły dzień, żeby zrobić przegląd uli i podać im jedzenie, z pyłkiem, miodem, z dodatkiem octu jabłkowego i leku na problemy jelitowe. Pszczoły ładnie przezimowały, rodziny są zdrowe, liczne, co nas niezmiernie cieszy, bo mąż wkłada w pasiekę wiele serca i pracy.

W niedziele po południu udało nam się jeszcze pojechać na Roztocze, do Hamerni na Czartowe Pole.
Niezwykły to rezerwat, z kolejnymi skalnymi kaskadami na rzece Sopot. Ścieżka przyrodnicza prowadzi drewnianymi pomostami, schodami, poręcze z okorowanych żerdzi bardzo tu pasują, nie rażąc obcością w krajobrazie. Ściemniały, wtopiły się w naturę ... nie wyobrażam sobie, żeby ktoś wpadł na diabelski pomysł i zamontował tu metalowe, błyszczące elementy:-)

Ależ ta woda szoruje korytem, jaki tam szum, trzeba mówić do siebie głośno, bo hałas naprawdę solidny. Wichura i tutaj poczyniła szkody, przez koryto przewalone pnie świeżo wyłamanych drzew, inne stare już porośnięte mchem, wrośnięta w krajobraz.
Przez jeden pień ludzie zrobili sobie przejście na drugą stronę Sopotu, ale myślę, że to w czasie zimy, teraz nie odważyłabym się przejść tędy nad wodą:-)

Wilgotny teren porastają mchy i paprocie, niektóre rosną na ziemi, niektóre wyszły aż na pień drzew. Próbowaliśmy z mężem podejrzeć, jak trzymają się siewki paproci na pniu, może tylko leciutko razem z mchem, ale nie, są mocno zakorzenione w korze ...

Dodatkowej tajemniczości dodają Czartowemu Polu ruiny papierni Zamoyskich, którą zniszczyły w XIX wieku dwie powodzie i pożar, a sama nazwa pochodzi od legendy, mówiącej o tej niezwykłej dolinie Sopotu, że "jeno czarci tu hasali".

Nurt rzeczny rozdziela się na kilka strumyków, bystro przeciskających się przez skalne przeszkody, zawalone kamienne ściany.

Po drugiej stronie doliny widok jak z pierwotnej puszczy, a kiedy wszystko zazieleni się, porośnie pnączami, powstanie wilgotna dżungla nie do przebycia. I dobrze, bo tutaj chodzimy tylko wyznaczonymi ścieżkami ... ale można i dalej, prowadzą szlaki turystyczne dla wędrowców, spragnionych dalszych wrażeń i wielu kilometrów w nogach.

Jak pisałam wcześniej, hałas, dosłownie huk spadającej wody ze skalnych "porohów" jest tak wielki, że wędrujący ludzie wcale nie przeszkadzają odpoczywającym na kamiennej płycie kaczkom, one po prostu ich nie słyszą:-)

Ciepła niedziela wyciągnęła ludzi z domów,
Jedni przyjechali na rowery, inni wędrowali z kijkami, jeszcze inni odpoczywali przy ogniskach czy grillu, przygotowanych dla turystów przy parkingu. Ławy i stoły pozwoliły przysiąść, rozłożyć wiktuały, mijaliśmy wiele przydrożnych miejsc doskonale zorganizowanych, przygotowanych na potrzeby turystów. Zawsze to miło zatrzymać się w czystym miejscu, jest gdzie usiąść, nawet poleżeć ... my pędziliśmy prosto do domu, bo słońce już zachodziło.
Za to na roztoczańskich polach zobaczyliśmy pierwsze bociany, a jednego w gnieździe:-)

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, pa!