Spacer po łąkach....

W ramach poświątecznego oczyszczenia organizmu, po tylu pysznościach zjedzonych poprzedniego dnia, wybraliśmy się razem z psami na spacer po wzgórzach wokół naszej chatki. Ciepły, wiosenny deszczyk zrobił swoje, w oczach wszystko zieleniło się i rozkwitało, a nasza beczka na wodę napełniła się po brzegi.

Po drodze przez las mijaliśmy wyręb drzewa, odsłoniło się ukształtowanie terenu i potok, którego nigdy przedtem nie zauważałam...

,.. odsłonięte podszycie zaczyna zielenić się, a drzewa rzadkie, jak w parku...

,... jest w tym jakaś polityka leśników, gospodarowanie terenami leśnymi,o których ja nie mam pojęcia.

Przy chatce trawa zielona, a na jej tle cała masa białych kwiatuszków, dosłownie łany...

Oj, bedzie co kosić w przyszły weekend majowy!

Po deszczu poprzedniego dnia gliniasta droga przylepia się cała do butów, psy zostawiają swoje tropy ....

Za potokiem to samo, droga rozjeżdżona niemożebnie przez traktory, wywożące drzewa z lasu...

Rozkwitły tarniny, dzikie czereśnie, na tle zieleni białe obłoczki kwitnących drzew...

Tarnina tworzy nieprzebyty mur, spodem przemykają tylko lisy swoimi ścieżkami, a kolczaste gałęzie skutecznie bronią dostępu do środka tej twierdzy..

Kwitnąca tarnina pachnie słodko, wręcz mdląco, jak powieje wiatr, to unosi ze sobą ten zapach jak tchnienie...

Samotna , dzika czereśnia, strojna jak panna młoda, sama biel.

To drzewo już nie odbije zielonymi liśćmi, smutno wznosi uschnięte konary...

Szczęśliwe psy, trawa niewysoka, można poszaleć, bo w wyższej Maks chyba by się zgubił. Dziś zauważyłam, że jest głuchy coraz bardziej, goni przed siebie i nie słyszy, jak go wołamy, dziadziuś-staruszek.

Ktoś wypalał na sąsiednim wzniesieniu trawy, żółte ślady znaczą uschłe sosenki, nadpalone pnie, przyroda szybko nadrabia straty i okrywa odniesione rany.

Między drzewami bieleją kupry pasących się owieczek, nie chcieliśmy podchodzić bliżej i płoszyć je, a i pies duży chyba je pilnuje.

Suchy Obycz, szczyt pod Arłamowem, teren zalesiony, niewidokowy, ale szlak prowadzi przez piękny, stary, bukowy las, miano tu utworzyć Turnicki Park Narodowy, coś nie wyszło. I wybieramy się tam w najbliższym czasie, od dołu, bo kiedyś wchodziliśmy tam od góry, z drogi.

Masyw Wilczej Jamy, to już po stronie ukraińskiej, znajdują się tam ruiny zamku Herburtów.

A tą polną drogą wędrujemy na Kopystańkę, dziś idziemy bardziej na południe.

Moje próby z aparatem, na początku wychodził przymglony, za trzecim razem udało się, skrzyp polny na łące

Nad potokiem wysoko unoszą głowę kawiatostany łopianów..

Droga ze wsi w dół, kto wymyślił taką ciężką drogę, prawie po linii prostej na najwyższy punkt, kiedy można było to wzniesienie okrążyć?

Nie mogłam napatrzeć się na to ulotne piękno, jeszcze chwila i płatki zaraz opadną.

Musiałam pozdejmować siatki ochronne z posadzonych jesienią drzewek, bo pąki przerosły przez oczka i trzeba było ciąć..

... a rzodkiewka wykiełkowała po deszczu i cebulka lekko zieleni..

W przyszłym tygodniu odrobinę poszerzę grządkę, bo eksperymentalnie muszę popróbować, co i jak będzie rosło.

Stara grusza nie daje się, mimo, że spróchniała, jeszcze będzie kwitnąć.

Odkryłam coś takiego pod chatką, sama nie pamiętam, czy ja to sadziłam?

I jeszcze mój uśmiechnięty, "wyczesany" krokodylek na oczkiem wodnym, wyszperany w klamociarni, żółwik czeka na sklejenie po zimie.....

... i metalowe żurawie, też stamtąd.

A Gutek nadal bawi się wspomnieniem świąt, intrygują go od początku zawieszone na gałązkach jajeczka.

Ten wyjazd to był balasam na naszą duszę, skołataną głowę i nadwyrężony smakołykami żołądek
Dziękuję serdecznie wszystkim za przemiłe życzenia świąteczne i za pamięć, pozdrawiam wiosennie, do następnego razu, pa.