Świąteczny czas ... i nie chce mi się siedzieć w domu ....

Czekam z utęsknieniem na Wielki Piątek i wyjazd na Misterium Męki Pańskiej do Kalwarii Pacławskiej. Wszystko odbywa się w scenerii wzgórz kalwaryjskich, rozrzuconych po nich kapliczkach, dołem szumi Wiar po kamieniach, czasami pogoda bywa łaskawa, ale czasami rzuca śniegiem, a wiatr urywa głowę, zwłaszcza na samej górze. W inscenizacji grają role mieszkańcy, sami przygotowują stroje, z roku na rok coraz bogatsze, coraz więcej osób bierze udział, a i sceny są bardziej rozbudowane. Inne jest dla nas przeżycie Męki Pańskiej w naturalnej scenerii, samo wspinanie się pod górę pozwala zebrać myśli, zastanowić się.

Te zdjęcia pochodzą sprzed dwóch lat, bo tylko takie posiadam, w tamtym roku już zmieniono trasę przejścia,  a sceny i stroje były bogatsze.

Idzie łotrostwo, Jezus dżwiga krzyż, a niewiasty zawodzą, tak, tak, aż rozlega się przy odgłosach kroków.

Na samej górze przy akompaniamencie werbli krzyżują łotrów ...

.... a potem Jezusa. Wiem, że to tylko inscenizacja, ale chwyta za serce niemożebnie, robi wrażenie pełen bólu krzyk Pana, kiedy wbijają gwoździe, odgłos uderzeń młotka, a potem podniesienia krzyża do góry i umieranie. I to już właściwie koniec, nie, jeszcze złożenie do grobu, a potem dajemy datek na  zakup nowych strojów, broni, butów , wszystko jest potrzebne, i chętnie jeździmy z roku na rok, aby przeżywać te wydarzenia w swoisty sposób. Tutaj było w miarę ciepło, ale czasami jest taka zimnica i wicher, że żal mi tych aktorów, w cienkich podkoszulkach, ręce zsiniałe, jeszcze przywiązane sznurem, a my w grubych czapach, kurtkach.
Można zostać na nabożeństwo wielkopiątkowe wśród franciszkańskiej braci, można wrócić do domu. My jeszcze zahaczamy o naszą chatkę, prawie po drodze...

.... zdjęcie zrobione z Góry Kalwaryjskiej na naszą wieś, a w dolinie chatka "Witoldówka".....

.... daleka Kopystańka, w przymglonej scenerii ....

..... i jastrząb, bujający po bezkresie nieba.

Zobaczcie, jakie dzisiaj jest niebo, bez jednej chmurki i zamglenia, chyba ze szczytów połonin można Tatry zobaczyć, a ze szczytu Kopystańki - Bieszczady. Chciałam o tej gałązce, jest to glediczja trójcierniowa, z rodziny robiniowatych, jak nasza akacja, tylko bardziej egzotyczna. W nieświadomości posadziłam ją niedaleko domu, a rośnie ona do 30 m, dobrze, że ma lekkie, pierzaste listeczki i nie zabiera dużo światła, a ozdobą są ogromne strąki, mają zastosowanie w kuchni  lub też do suchych bukietów. I ma potężne kolce, na starszym pniu rzeczywiście trójcierniste, chyba taki kolec przebiłby mój nadgarstek na wylot.

Prawdopodobnie z tych gałązek została upleciona korona cierniowa dla Jezusa i wciśnięta na jego skroń.

A to mój koszyczek z drutu, w kształcie kury, przecież musi być jakiś motyw świateczno-jajeczny ....

.... nowiuśkie pelargonie z czymś srebrzystym, oczywiście w nowych pojemnikach wiklinowych....

...... zaczyna nawet lekko kwitnąć wczesna czereśnia i ani się obejrzę, jak zaczną czerwienić owoce...

Pozdrawiam serdecznie wszystkich zaglądających tutaj, życzę spokojnych Świąt, smacznych, w ciepłym gronie rodzinnym, spacerujcie, podziwiajcie świat, odpoczywajcie, jedzcie nie za dużo, nie traćcie życia na niepotrzebne szarpaniny i bądźcie dobrzy dla siebie, pa.