Mamy śpiewaka ...

W naszym podmiejskim ogrodzie zamieszkał drozd śpiewak.
Umila nam wczesne świty i wieczory śpiewaniem, ale co to za śpiewanie! przebija nawet kosy.
Słychać tam wesołe ciurlikanie, tuitanie, pogwizdywanie, a nawet jakby sygnał karetki, albo alarm samochodowy można odróżnić, słychać go przez zamknięte okna i drzwi. Znam tego ptaka, na Pogórzu jest ich mnóstwo, pod wieczór gromadnie buszują po trawie i wyciągają długie, makaronowate dżdżownice ...

Budowlańcy zakończyli swój zakres robót. Dyżurowałam przy nich w zeszłym tygodniu, choć pogoda nie za bardzo sprzyjała tego typu pracom. Najpierw spadł śnieg, a potem mroźny, nieprzyjemny wiatr dokuczał, ziębiąc ręce, nosy, wciskając się lodem w każdą szczelinę w ubraniu.

Potem śnieg szybko stopił się, pozostawiając po sobie błotniste podwórze., ale jakoś wspólnymi siłami dobrnęliśmy do zakończenia tej małej budowy. Trudno tu mówić o zakończeniu, raczej o nowym froncie robót na "po świętach" ... deski na elewację, drzwi, no i jeszcze muszę jakąś pszczółkę wymyślić na ścianę szczytową, wszak to będzie domek pszczeli:-) Po prawej stronie wygospodarowaliśmy małe a długie pomieszczenie na narzędzia ogrodnicze, które wiecznie przeszkadzają.

Mamy już obgadany temat wiercenia studni głębinowej, w czwartek mam zawieźć na Pogórze pana różdżkarza, żeby wyznaczył miejsce, najlepiej w pobliżu starej studni, żeby można było podpiąć się do istniejącej sieci. A tak w ogóle to będą nam budować kanalizację, gmina pozyskała fundusze na ten cel i już geodeci chodzą, mierzą rysują, ustalają ... rura zbierze w dół ścieki z naszych nielicznych domów na stoku, do przepompowni, potem wypcha je z powrotem na górę, a tam dalej w dół, do głównej nitki kanalizacyjnej ... troszkę to skomplikowane, ale ponoć inaczej się nie da.
Tak więc nasze dzikie Pogórze zmienia oblicze, mamy asfalt, za chwilę kanalizację ... nie, nie, wodociągu nie będzie, o wodę musimy zadbać sami:-)

W sobotę było wielkie sprzątanie podwórza, mąż ciął piłą wszelkie wiatrołomy, potem rozrąbywał pieńki na polana, a ja paliłam drobniejsze gałęzie na ognisku, schowana w kotlince za sadem, bo wiatr nie dawał oddychać. Zebrało się znów sporo drewna do palenia, ale już z drzew owocowych, to i na wędzenie się przyda, bo śliwki tam sporo. Przy okazji obstalowałam sobie na łące chrzan, którego rośnie tam wielka obfitość. Tak sobie myślałam, że może uda nam się spacer na skałę Machunika, ale skądże! zastane kości bolały, zmęczeni byliśmy jak licho, i nie wiem, wiek to już daje znać o sobie czy wiosenne przesilenie:-)
Podwórze pokrywa się już błękitną mgiełką, to cebulica syberyjska wyłazi z ziemi, gdzie tylko może ...

Pszczoły są regularnie dokarmiane, szkoda, że jest tak zimno, bo kwitną wierzby, ale może zdążą jeszcze na ten wiosenny pożytek, jak się ociepli. Mąż ostatnio troszkę zlekceważył sobie przeciwnika, wybrał się do uli bez siatki na twarzy, wyleciały do niego gniewne, że im tam zagląda, to szybko ubierał kapelusz "z woalką".

W czyimś przydomowym ogrodzie, gdzieś po drodze nad Sanem, wypatrzyliśmy całkiem zmyślny ulik dla pszczół murarek, i innych dzikusek, pewnie sobie zbudujemy coś takiego na bazie starego ula, który czeka na renowację.

Chcielibyśmy uporać się z wszelkimi robotami jak najszybciej, żeby mieć trochę wolnego lata, znowu powłóczyć się po różnych zakątkach, a nie bez przerwy jak "na zapalenie płuc", szybciej, szybciej, bo terminy gonią, klienci cisną, coś tam czeka w kolejce do pilnego załatwienia ... póki jeszcze trochę zdrowia, bo niestety, mamy tę świadomość, że powolutku zsuwamy się po równi pochyłej życia:-) ... żeby nie pisać "staczamy się", bo jakiś negatywny wydźwięk mi się tu wkrada:-)

A zatem, mili moi Czytelnicy, życzę Wam spokojnych Świąt, ciepłych i rodzinnych, smacznego jajka i mokrego dyngusa, bywajcie zdrowi, pozdrawiam serdecznie, pa!