Pogotowie mrozowe, a tak się starałam:-) ...

Zaczęło się tak ładnie. Ponad dwa dni sypał śnieg, wiatr przewiewał sypki puch po pagórach, czasami kręcił się niby ogromna trąba powietrzna, zasysając śnieg, czasami gonił małymi podmuchami, jakby szła cała gromada małych postaci, albo zwiewał z dachu przysłaniając zupełnie widok z okna. Dobrze się patrzyło z ciepłego pokoiku, co i jakiś czas donosiłam naręcze polan, to do jednego pieca, to do drugiego, książek ze stosika ubywało, żadne wieści ze świata nie dochodziły, tylko jeszcze ptakom dosypywałam słonecznika, bo jadły jak oszalałe.

To jeden ze znaków przyrody, że idzie tęgi mróz. Także potężne stado jeleni zaległo w brzozowym zagajniku, gdzie przez dłuższy czas obserwowałam je przez lornetkę, co i raz splatały się porożem, mocowały ze sobą, inne zalegały w śniegu, a jeszcze inne obgryzały gałązki krzaków. Do samego wieczora przemieszczały się tylko w tym jednym rejonie, widocznie było tam sporo pożywienia. Pod koniec drugiego dnia, pod wieczór, słupek rtęci gwałtownie poleciał w dół, zatrzymał się na -18 stopniach, w następnej nocy na -22, a wszystko potęgował nieprzyjemny wiatr. Trochę zaniepokojona patrzyłam na naszą drogę, przecież kiedyś trzeba będzie stąd wyjechać pod górę, ale w nocy zjechał ciągnik z pługiem, a następnego dnia posypał, tak że mamy łączność ze światem:-)

W nocy obudziła mnie co chwilę włączająca się pompa do wody, już przeczuwałam złe ... odkręciłam kran i tylko kilka mizernych kropli spłynęło. Aha, jednak przyłapało wodę w rurze, tylko gdzie? ... chatka jesienią ogacona z tej strony, gdzie wchodzi przyłącz ... i tak z mężem doszliśmy do wniosku, że pewnie przymarzło w tej nowej studni, tam nie pomyśleliśmy, że trzeba trochę okryć pod betonową pokrywą. Znowu więc mamy pionierskie warunki, woda spożywcza przywożona w pojemniku, a na potrzeby bytowe topimy śnieg w ogromnym garze na kuchni:-) ... a poza tym wszystko gra i czekamy na ocieplenie:-)
Nowy wór słonecznika zakupiony, bo ptactwa do karmnika przylatuje cała mnogość ...

Mamy nawet wyróżniającego się wśród tego żółtego upierzenia gila o pięknym, koralowym brzuszku ... gile w większej ilości gromadzą się w przydrożnych krzakach, ten jeden przylatuje do karmnika, a raczej częściej zbiera, to co z niego spadnie ...

Zmarznięte ptactwo usadawia się na nasłonecznionych gałęziach, usiłując choć trochę ogrzać się w pierwszych promieniach. Niełatwy to czas dla zwierzyny, wiele nie przetrwa ... pamiętajmy, jak zaczynamy dokarmiać, to nie wolno nam zwłaszcza w takie mrozy zaprzestać. Patki potrafią przylecieć za jedzeniem z daleka, a potem czekać i cały dzień, więc taka mroźna noc może się źle skończyć, kiedy nie będzie sił na jej przetrwanie.

Ze zbędnych plastrów pszczelich mąż wytapiał wosk.
Jest taka reguła, żeby co jakiś czas wymieniać całe wyposażenie ula, a więc i ramki, i plastry, żeby nie przenosiły się chorób. pasożytów. Wyobrażałam sobie, że taki plaster to w całości wosk, wystarczy go podgrzać, zlać do naczynia i gotowe ... wcale tak nie jest, tego wosku w plastrze nie ma zbyt dużo, reszta to odpad, jakieś organiczne pozostałości, włókniste kokony, wyściółka komór, trzeba je zebrać i spalić.
To efekt kilku dni pracy przy wytapianiu ... całkiem spory krążek wosku pszczelego.

Leży na różnych listeweczkach, z których mąż w wolnej chwili będzie zbijać nowe ramki. Lubię patrzeć, jak spod jego rąk wychodzą zgrabne ramki, idzie mu to całkiem dobrze, bo opanował całą linię produkcyjną:-) potem napina na nich drucik, sprawdza jak strunę w gitarze.
Kiedyś zrobiłam sobie pastę z wosku pszczelego, mieszanina terpentyny i wosku podgrzana, do tego odrobina spirytusu, żeby szybko nie tężała, i można w naturalny sposób konserwować drewno, wcierać szmatką, podgrzewać, dalej wcierać, żeby dobrze wchłonęło się ... trzeba by wrócić do tych starych sposobów, a i zapach przy tym niezapomniany:-) Ten krążek pójdzie na wymianę, za niego dostaniemy węzę, to taki jakby "wafel" woskowy, który potem wtapia się w te druciki na ramce, a pszczoła buduje na nim nowiuśki plaster.
Pokażę jeszcze, jak zwykle, moją szopkę na poddaszu, którą opanowały gliniarze naścienne ... z roku na rok widać coraz mniej, i jakoś to miejsce przypasowało owadom bardzo, bo zabudowa powiększa się ...

Ciągle wracają w to samo miejsce, kleją, lepią, noszą latem pecki z gliny ... jest co obserwować:-)
Wracam znowu na swoją zmianę dbania o ciepło w chatce, mimo, że nie ma wody, nie można sobie pozwolić, żeby zamarzły inne urządzenia, a zresztą to sama przyjemność. Mimo, że nie zdążę wymienić książek w bibliotece, to mam tam swoją "żelazną rezerwę", złotówkową ... napoczęłam ją delikatnie wczoraj, o księciu Rudolfie, samobójstwie w Mayerling, a może wcale nie samobójstwie, tajemniczym Austriaku w tureckim Adampolu, o pałacowych zwyczajach, Habsburgach, nieżyciowej etykiecie dworskiej, intrygach ... :-)

Pozdrawiam Was serdecznie z mroźnej krainy, dziękuję za odwiedziny, pozostawione słowo, trzymajcie się ciepło i zdrowo, pa!

Przepraszam, nie mogę odpowiedzieć na komentarze, bo już muszę wracać na Pogórze, zmiana woła:-) odpowiem po powrocie, pa!