Z duszą na ramieniu ...

Po dniach pochmurnych sobotni poranek okazał się objawieniem.
Delikatny mróz, no i przede wszystkim słońce, słońce ...

Tym razem buty zabraliśmy solidniejsze i ruszyliśmy na zdobywanie Skały Machunika. Tak nazywają to miejsce mieszkańcy, ktoś inny Kanionem Rybotyckim, a my pojechaliśmy zobaczyć najwyższy pogórzański wodospad w warunkach zimowych.

Ktoś tu był od zeszłego tygodnia, ślady prowadzą w śniegu do kładki przerzuconej przez Wiar.

Niby to nie jest żaden wielki wyczyn zdobycie Skały Machunika, jednak samym wg mnie wyczynem jest pokonanie tej kładki.

Trzeba wdrapać się po kamiennym słupie na sporą wysokość, w otwór w betonie włożony jest jakiś mizerny patyk, beton z lekka oblodzony, a na deskach grubo śniegu.

Ani tam poręczy, w dole płynie Wiar. Co prawda nie jest głęboko, nawet jakbym tam zleciała przy jakimś potknięciu czy zawirowaniu równowagi, to nie utopię się, ale powiadam Wam, przeżycie jest:-)

Do tego cała konstrukcja rezonuje pod krokami, nawet przez moment miałam wrażenie, że to mąż specjalnie buja kładką, ale nie, to moje kroki. Wzrok utkwiony w deski, broń Boże zerknąć w dół, podnieść głowę, bo świat zawiruje mi w głowie i spłynę jak nic:-)
Byłam dzielna, krok za krokiem pokonałam kładkę w obie strony, a wszystko dla takiego widoku.

Trafiliśmy w dobry moment, wodospad nie był zupełnie zamarznięty, a z lodowej gardzieli spadała woda prawie pod ciśnieniem, Z góry płynęło jej coraz więcej, a lód nie pozwalał, więc pryskało, pluło, bryzgało tą wodą ... cudowny widok, zwłaszcza, że rzadko można zobaczyć tu takie ilości wody, a już latem prawie wcale.

Potem wodospad zamienia się w nikły strumyczek, który sączy bezpośrednio do Wiaru.

Całość uwięziona jest między ścianami fliszu karpackiego, a kiedy podnosi się wzrok do góry, ma się wrażenie, że znajdujemy się w studni.

Ściany skał porośnięte paprociami i innymi roślinami, raj dla poszukiwaczy różnych ciekawostek.
Tylko zimą człowiek jest skazany na tę kładkę, bo latem z przyjemnością zanurza się bose stopy w wodzie i pokonuje rzekę brodem.
Nad brzegami istna dżungla. Już wyobrażam sobie ten zielony gąszcz nie do przebycia, pokrzywy w pas, kolczaste  chaszcze i niewiadome pod nogą:-)

Od śniegu promieniowało ciepło, z wierzchołków drzew kapało, a sikorki podzwaniały całkiem wiosennie. Zauważyliśmy, że wielu gospodarzy strąca lodowe sople z dachu, to jednak potężne obciążenie dla rynien, a więc przyszedł koniec i na naszą hodowlę. Jeszcze ostatnie zdjęcie ...

... i mąż obił je grabiami, przy okazji odnajdując już wyłamane niektóre fragmenty rynny, może nie zrobiły to sople, a ciężar zsuwającego się po połaci śniegu.
Ptaki poczynają sobie już całkiem nieźle, pierwsze nieśmiałe koncerty o świtaniu, kłótnie wróbli w krzakach, uganianie się między gałęziami. Jako ostatni na wklejony smalec przylatuje wieczorem  pełzacz leśny, zmyślny ptaszek, który cały dzień spędza na przeszukiwaniu szczelin kory drzew ... długi ogonek, długi zakrzywiony, a cieniutki dzióbek ... zdjęcie wyjątkowo nieudane, bo było ciemno, a pełzacz już szykował się do odejścia, za późno go zauważyłam i pstryknęłam jedyne zdjęcie ...

Sarenka już prawie obgryzła jabłoniowe gałęzie z jemioły ...

Resztę soboty spędziliśmy z Jaśkiem, bo młodzież pojechała troszkę narty sobie przypomnieć, niech i oni mają coś z uroków zimy:-)
W niedzielę już pogoda popsuła się, było pochmurnie, padał śnieg.
W drodze do domu zauważyłam nad Sanem ogromne ptaszysko.
Zawracaj, zawracaj! - tylko krzyknęłam.
Najpierw nie mogliśmy go zlokalizować ... jest, przysiadł na krzakach, a potem sfrunął w dół.

Dopiero teraz zauważyliśmy szczątki jakiegoś zwierzęcia, w pobliżu krążące kruki, niektóre na dole  pożerające padlinę ...

Mimo, że byliśmy daleko, ptasior obserwował nas, a potem wzbił się w powietrze ... ogromny ...
może to orzeł?

Szkoda, że nie mam możliwości robienia ładniejszych zdjęć, czasami zdarzają się ciekawostki:-)

Pogórze przecięte jest głębokim rowem, budują nam wysokociśnieniowy gazociąg, już kopary przeszły łąkami ...może zdążą do wiosny wyrównać ziemię i natura przykryje blizny zielonością ...

Na naszej łące również wysoki wał usypanej ziemi, 11-metrowy pas ziemi jako wydzielony na budowę i drogę dojazdową. Kiedy już skończą, to może wreszcie zapanuje spokój ... zwierzyna przepłoszona, śnieżne pustkowia, nic nie wychodzi na łąki.

Ponoć geofizyka znalazła pod Przemyślem pokłady gazu ... szerokie pojęcie "pod Przemyślem" ... my też jesteśmy pod Przemyślem:-(

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, za pozostawione słowo, wszystkiego dobrego, pa!