Wszystkie moje zwierzęta, duże i małe....

Na samym początku muszę pochwalić się. Na przedmieściu, gdzie pomieszkuję, jest bocianie gniazdo, dużo łąk, nieużytków, podmokłych terenów i ogródków działkowych. Na jednym ze słupów bociany mają gniazdo i rokrocznie na słupie wisi powitalna, wiosenna tablica z imionami bocianów, którą oczywiście póżniej ktoś niszczy, rozbija, jakby komuś przeszkadzała. A w tym roku oniemiałam, istne arcydzieło:

Bocian oczywiście nie życzył sobie sesji fotograficznej i odfrunął na pobliską łąkę. Sympatyczne, prawda?

Moje zwierzaki przedstawię Wam:

Reks, którego już nie ma, przeżył z nami 13 lat, w wieku 7 lat zdiagnozowali medycy u niego "zespół końskiego zadu", wygięty grzbiet, uciskał na nerwy tylnych łap, zaczęło się powolne powłóczenie łapami, ciężkie wstawanie, przestał wchodzić na schody. Aż wreszcie pewnego dnia przestał chodzić na tylne łapy, nosiłam za nim zad po podwórku, w ręczniku, tak, jak uczy się małe dziecko chodzić. Dwa lata temu, na Sylwestra dostał "krwawej biegunki", 4 dni męczyliśmy się wspólnie, weterynarz orzekł, że nie ma dla niego ratunku i wydałam na niego wyrok, z czym jest mi źle do dziś. Oglądam się za każdym wilkiem, uwielbiam te mądre psy, ale nie chciałabym przeżywać wszystkiego ponownie, bo wydaje mi się, że każdy powłóczy zadem. A dla poweselenia - moja glicynia, która jak się zapomni, to czasami zakwitnie:

Maksia już znacie, włóczy się z nami wszędzie, kiedyś stracił nas na chwilę z oczu przy podejściu na Tarnicę i zwiał z połowy góry, mąż, jak go przyprowadził, to sypał iskrami wokół ze złości. A kolega, jak go spotyka, to zawsze pyta o Maksa , bo widział to zdarzenie i śmieje się serdecznie do dziś.

Maks-łazior na szlaku, teraz pogoniliby nas strażnicy parku, wiec chodzimy sobie poza jego obręb, a chociażby na Kamień Dwernik.....

... było mi smutno po Reksie, na pocieszenie, w tajemnicy przywieźli mi kiedyś, dosłownie za 2 tygodnie chyba, Bigosa, żywioł, hałaśliwy, wszędzie musi być. Weszynoska jak widzi moje kudłacze, strzyżone przeze mnie, to chyba jej profesjonalny zmysł boleje nad nimi.

Przedtawiam Wam Gustawa, buras-dachowiec "Vulgaris", ktoś podrzucił mi go na początku grudnia w te największe mrozy, przyniosłam go do domu, pełna przerażenia, nigdy nie mieliśmy kota, myślę, wyeksmitują mnie razem z nim. Anulka z Chaty pod Wiatrakami pocieszała mnie, dawała mnóstwo cennych rad i teraz Gutek jest naszą radością. Na początku medycy oszacowali go jako kotkę, więc po pewnym czasie zawiozłam go na sterylizację, bo przychówku nie oddałabym. Przyjeżdżam po odbiór niby-kotki, a oni mówią: Proszę, to pani wykastrowany kocurek,  a ja mówię: To nie mój, ja miałam kotkę do sterylizacji.
Ależ to pani kotek, bo okazało się, że to kocurek. Zrobiło mi się żal Gutka, bo sama chyba nie zdecydowałabym się na kastrację, no ale cóż, stało się. I okazało się, że dobrze, bo nie obsikuje smrodliwie, trzyma się domu i uwielbia spać na akwarium, bo go grzeje w brzuszek. A mąż śmieje się do Maksa i Bigosa i przestrzega ich, żeby nie jeździli ze mną do weterynarza, bo różnie to może się skończyć.

I jeszcze przedstawiam Wam moje 300 litrów rybek. Po prawej, na szafie wiszą smętne resztki pnącza, które oskubał Gutek....

.... i do tego trochę żab w oczku, które już pokazywałam. Lubię te moje zwierzaki.
Wczoraj byłam w klamociarni, znalazłam m.in. takie coś ....

.... niby talizman, malutkie to-to, mieści się w dłoni, wygładzone, jakby ktoś to nosił w kieszeni i bez przerwy dotykał, niby anioł, a z drugiej strony ma taki wyryty symbol...

...... ryba? Może ktoś wie, co to takiego? I jest to mosiężne.

Ceramicznemu jeżykowi nie mogłam się oprzeć, strasznie lubię naturalne tworzywa, nie znam jego przeznaczenia, chyba ogórki kiszone położę na nim.
Jeszcze garść pogórzańskiej wiosny:

Pogoda trochę skiepściła się, bo jutro wybieramy się do Piątkowej, na Kruszelnicę, do Dynowa, ale do jutra jeszcze kawałek. Wieczorem mieliśmy pierwszą wiosenną burzę z piorunami, grzmotami i solidną ulewą, a dziś kwiecień przeplata i jest zimno. Serdeczności ślę, miłego wypoczynku, celebrujcie niedzielę i leniuchujcie trochę, pa.