Na zielonym szlaku ...

... ranek wstał rześki i słoneczny.
Spacer z Miśką prawie u stóp Szrenicy.

Widać tylko Końskie Łby, malownicze skałki pod szczytem.
Na parkingu za kratami, "ludzie z żelaza", trochę niesamowici, trochę straszni ...

Po śniadaniu podjechaliśmy "czołgiem" pod wyciąg ... tylne, prawe koło dalej blokowało, aż śmierdziało palonym klockiem hamulcowymi ... panowie orzekli, że to pewnie ręczny blokuje, nie zaciągać, może potem puści ...
Przy schronisku, na Szrenicy ruch ... odbywa się maraton karkonoski: około 500 uczestników, trasa od dolnej stacji przez Łabski, Śnieżne Kotły na Śnieżkę i z powrotem pod Szrenicę, w sumie 44 km, trzeba to zrobić w ciągu 7,5 godziny.

My ruszyliśmy zielonym szlakiem, tam mniej ludzi, a my z psem ...
Dużo pomostów, wszędzie ciurka woda, zmyślnie odprowadzana ze ścieżki przez kamienne koryta ...

W oddali schronisko pod Łabskim Szczytem, dymek z komina mówi nam, że tam są ludzie ...
Ścieżka, ułożona z kamieni zmienia się w skalne rumowisko ...

Głazy coraz większe, wręcz bloki skalne, więc Miśka na ręce ... niebezpiecznie, w takich warunkach lepiej mieć wolne ręce, a i Miśka ciężka, nieśliśmy ją zmianę ... odpoczynek na ciepłych skałach ...

Pod ścianą jeszcze leży śnieg ...

Z drugiej strony dotarła grupa Czechów, nieśli na rękach małego, białego pudla, zapytaliśmy, jak tam dalej ... bloki skalne jeszcze większe ... za chwilę nadszedł inny turysta i mówi, że ktoś idzie z drugiej strony z wilczurem i ma spore problemy ...trzeba zawracać z ciężkim sercem.
Trzeba coś zostawić na przyszły rok, pójdziemy górą, i nie w dniu zawodów.

Tymczasm pierwsi zawodnicy już docierają na metę pod schroniskiem ... na koszulkach białe, solne wykwity ... podziwiam i chylę czoła przed nimi, człowiek maszeruje i męczy się, a co dopiero biec.
Jakaś paniusia mocno zbulwersowana tym, że my śmiemy iść tu z psem, jakieś niegrzeczne komentarze, dopiero córka wyjaśniała jej, że to szlak turystyczny, i każdemu wolno tu wędrować.

Jedni leżeli pokotem w trawie ...

... inni w trawie przy ławeczce - miłości ma, Miśka odpoczywała ...

I my posiedzieliśmy trochę, ale już czas w dół, bo potem, jak wszyscy ruszą do wyciągu, to będzie ciasno ...
Miśka przespała na moich kolanach całą drogę w dół, tak była zmęczona ...
Na nosie miałam okularki, takie małe, lenonki ... słońce opaliło nas przez cały dzień mocno ... kiedy zdjęłam je i spojrzałam do lustra, zobaczyłam misia pandę, białę otoczki wokół oczu, dziś już lepiej, opalenizna przyblakła.
Niestety, koło nie puściło, było wręcz coraz gorzej ... dobrzy ludzie skierowali nas do warsztatu w drodze na Świeradów ... Biała Dolina czy Woda, jakoś tak ... nie liczyliśmy zbytnio na pomoc, sobota, popołudnie ...
 ale byli młodzi chłopcy, zdjęli koło, okazało się, że część klocka gdzieś tam wpadła i blokowało... wyciągnęli, podrobili, coś podspawali i można jechać dalej ... dzięki wielkie, chłopaki.

A wieczorem sobotni koncert nad koncertami, zjechało mnóstwo ludzi, plac zabity od sceny po bramę ...
Mikroklimat z trzonem Naszej Basi Kochanej, Basią Sobolewską i jej mężem, Stanisławem Szczycińskim, Jerzy Filar z nieśmiertelną Sambą Sikoreczką, Artur Andrus napisał mu parę nowych, zmyślnych zwrotek ... Elżbieta Adamiak, Małgosia Cichocka z mężem Adamem ... dowiedzieliśmy się przy okazji, że to właśnie Adam Cichocki stworzył piosenkę, śpiewaną na każdym rajdzie "Lato z ptakami odchodzi" ... człowiek wielkiej skromności ...wszyscy sobie podgrywają, przyśpiewują w chórkach i widać, że bardzo się lubią.
Następnie Wolna Grupa Bukowina, przywieźli ze sobą irlandzkiego przyjaciela, barda, który przygrywał im na gitarze .. a potem zaśpiewał ... matko święta! co za głos ... jak dzwon!
Przetłumaczył piosenki bukowińskie na angielski i śpiewa je teraz po irlandzkich pubach ... Bukowina ruszyła w świat.
Swoisty fenomen z tej Bukowiny, od ponad czterdziestu lat śpiewają prawie te same piosenki i ciągle ludzie dla nich przychodzą ... wszyscy śpiewają Majstra Biedę, i Sielankę o Domu, i Bukowiny ...
Sporo po północy Ola Kiełb z byłymi muzykami SDM-u, albo z muzykami byłego SDM-u, sama nie wiem, jak to nazwać ... coś tam się wydarzyło, porobiło i już nie grają razem z Myszkowskim, a szkoda ... i chyba nie mają na razie pomysłu, co dalej.

Wracaliśmy do domu strasznie długo, podgórzem wszystkich naszych gór, raz z jednej strony granicy, raz z drugiej ... Tatry chcieliśmy zobaczyć ...
Po drodze padały deszcze, ruch na drodze niesamowity, wypadki ... zakopianka zakorkowana już w stronę Krakowa ...góry, niestety, przymglone, nie było dobrej widoczności ...

A po stronie słowackiej spokój, mniejszy ruch na drogach, i jakby ładniejsze domy niż na naszym Podhalu, tuż przy głównych trasach.
Zjedliśmy knedliki z gulaszem węgierskim i w drogę, już prosto do domu ... przyjechaliśmy tuż przed jedenastą w nocy.
I gdyby tak grubą krechą podkreślić nasze wrażenia z wyjazdu, to jesteśmy mocno zauroczeni Dolnym Śląskiem, górami, niesamowitą atmosferą giełdy "Pod Ponurą Małpą", ludźmi o nieco innej wrażliwości na świat, muzyką niespotykanej "łagodności" ...
Ino strasznie do Was daleko, zrobiliśmy blisko 1600 km, dużo więcej na powrocie, a ostatnio machnęliśmy tyle po Rumunii ... ale nie odstrasza nas to, jak Bóg da, też chcemy pojechać w przyszłym roku ... tyle naszego!
Ugryzienia po meszkach prawie wyleczone, zostały mi jeszcze siniaki pod kolanami, kiedy w panice siadałam na pojedyncze krzesełko na Śnieżkę ... może kiedyś oswoję ten strach przed wysokością.

Pozdrawiam wszystkich serdecznie, dziękuję za odwiedziny, za dobre słowa, za Wasz czas, poświęcony mojemu pisaniu, wszystkiego dobrego, pa.