Uwolnić murarki ...

Już był najwyższy czas, żeby wydłubać z trzcinek kokony murarek.
Z każdym rokiem jest ich więcej, a robota żmudna, jak nie wiem co.

Mąż tak patrzył, patrzył i wreszcie pyta ... a w naturze to kto im tak pomaga? Niby tak, ale wyczytałam, że w ten sposób pomaga im się łatwiej wydostać na świat, jedna drugiej nie uszkadza, przy okazji oddziela się zapasożytowane kokony ...

Sporo tego się uzbierało.
Palce, a najbardziej paznokcie bolały od rozrywania trzcinek, a o kręgosłupie to już nie wspomnę . Skończyłam, zapakowałam na dolną półkę lodówki na kilka dni, dopóki nie przyniosę im nowych trzcinek do składania potomstwa, a poza tym to jeszcze podsypuje śniegiem, nie ma kwiatków i jest ogólnie zimo.
Potem całe towarzystwo zaniosę do ulika, kokony w przewiewnej myszce, kupionej w klamociarni, a trzcinki będą powiązane w pęczki ... niech się teraz wygryzają.
Bo u nas każdy ma swoje pszczoły, ja murarki, te nieżądlące, a mąż te od miodu.
Przy okazji siedzenia przed oknem "widokowym"co i raz oko mi leci na dalekie łąki, a nuż jakaś zwierzyna wyjdzie.
Patrzę ci ja, patrzę, a tu zza linii pagórka wyłania się coś dziwnego ... ale duży jeleń, pierwsze widać rogi potężne ... przecież to nie rogi, tylko długie szyje dużych ptaków. Wołam męża, zobacz, pewnie strusie komuś uciekły! przekazujemy sobie lornetkę z rąk do rąk ... jakie strusie, to żurawie!
Zobacz, chyba pies za nimi idzie! znowu mówię i przekazuję lornetkę ... tak, pies z z takim długim ogonem, przecież to lis ...

Ciężko było zrobić jakiekolwiek zdjęcie, raz że daleko, dwa że sypał cały czas śnieg ...
Żurawie kroczyły, a lis skradał się za nimi, odległość ciągle ta sama ... pewnie bał się je zaatakować, to w końcu duże ptaki, a ja znowu zmartwiona, może one zmęczone, zmarznięte, głodne nie zdążą mu uciec, bo nie będą mieć siły ...
Skryły się za zagajnik, nie widziałam, co się dalej działo ... po chwili patrzę, są, zatoczyły łuk i wracają, ale już bez lisa ... pewnie zrezygnował. Żerowały w trawie, na łące długi czas, co będzie, jak nie odlecą? ... nie dały mi powodu do zmartwienia, rozwinęły szeroko swoje skrzydła i uleciały ponad lasem, gdzieś na północ ...

Pod wieczór śnieg już stopniał zupełnie, wszędzie jest bardzo mokro, a dziś Pogórze dociśnięte z góry przez niski pułap chmur, w dolinach znośnie, a u nas biało ...

Wracaliśmy wcześniej niż zwykle do domu, bo mąż spieszył się na zebranie pszczelarzy, a zwłaszcza chodziło mu o kontakt z tym panem od sadzonek, drzewek i krzewów miododajnych. O, właśnie wrócił, są lipy naszczepiane, robinie różowe i jeszcze jakieś inne, po niedzieli jedziemy do jego szkółki, do Łańcuta.
A moje okulizowane pączki na lipie mają się całkiem dobrze, jeszcze trochę i zobaczymy, jak udała się cała operacja.

Przymierzam się także do pikowania większych papryk, bo mają już liście właściwe. Może uda mi się wyhodować własne sadzonki? pomidory już miałam swoje, kolej na paprykę.

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, ciepła życzę, pa!