I skończył się ...

... mój dyżur w koziarni.
Muszę przyznać, że w pierwszy dzień, pozostawiona sama z kozami, miałam niewąską tremę. Ale powolutku, powolutku i wszystko wskoczyło na swoje tory i nawet żal było mi się rozstawać z tymi stworzeniami. Oto moje podopieczne ...

... na pastwisku w bardzo ładnych okolicznościach krajobrazowych ...

Cztery kozy dawały ok. 8-miu litrów mleka na dobę, które trzeba było zagospodarować. A co najprościej? sery podpuszczkowe w typie korycińskim. Na pierwszy raz zrobiłam w chuście jedną wielką kulę, która ociekała sobie prawie całą dobę, jak nie przymierzając, w rumuńskiej bacówce ...

Potem sery ociekały w koszyczkach, skutkiem czego były ładniejsze, zgrabniejsze ...

Bawiłam się z różnymi dodatkami, a więc bazylia, cząber z czosnkiem, żurawina, koperek z czosnkiem, czosnek niedźwiedzi ... do wyboru, do koloru. Nie mogłam dodawać soli do mleka przed skrzepnięciem, bo serwatką były pojone 4 małe koźlaczki, odstawione od matek, dlatego sery potem były moczone w solance.

Ponieważ ta powyżej koza kopała przy dojeniu, skorzystałam w jeden dzień z pomysłu Agatka ... na tylne nogi ubrałam jej gumiaki. Ech, nic nie pomogło, koza najpierw unosi nogę do góry, potem wierzga. Tak, że wyjmowała nogę z gumiaka i dalej kopała, ale przekupiłam ją ... dodatkową garścią owsa do karmidła, stała spokojnie do końca dojenia:-) Przyznałam się sąsiadce, że zdemoralizowałam jej kozulę, ale myślę, że poradzi sobie z nią. Jesteśmy zaopatrzeni w sery na dłuższy czas, a one, im dłużej leżą, tym lepsze ... solidna kromka z plastrem sera, na to sardynki lub szprotki w oleju, pomidory i cebula ... tak jadał mój teść na wyjazdach do Rumunii, i tylko tak. Podpowiedział mi ten sposób mąż, i muszę przyznać, pychota, szkoda tylko, że jeszcze nie ma swoich pomidorów.
Czas wypełniony był praca przy różnych gospodarskich zajęciach, koszenie, plewienie, nawet słupki ogrodzeniowe zostały już wkopane, Teraz tylko zamówić nieobrzynane deski, pomalować i można klepać ogrodzenie.

Kiedy jeszcze wczoraj malowałam te słupki, uwagę moją zwróciło kwilenie orlików nad doliną. Kołowało ich tam 5 sztuk ... stałam tak długa chwilę, za przeproszeniem, z rozdziawioną gębą, impregnat cały skapał z pędzla, a ja dalej stałam i patrzyłam na te piękne ptaki. Chyba rodzice z młodymi, to one tak nawoływały, może uczyły się latać ... poranne kominy ciepła znad doliny wynosiły je gładko wysoko. Nawet nie chciało mi się po aparat lecieć do góry, do chatki, żeby nie stracić nic z tych ulotnych chwil.

Zaczynają się już pierwsze ogórki, fasolka szparagowa, ładnie rośnie papryka czereśniowa. Kiedy mąż zobaczył te czarne strąki szparagówki, to tylko westchnął: Znowu nasadziłaś jakichś dziwadeł!
Jest bardzo tradycyjny w smakach, długo akceptuje nowości, a ja tylko kupiłam torebkę nasion mix 3 rodzaje, zielona, żółta i ta nieszczęsna czarna. Inne nie wykiełkowały, za to czarna rośnie obficie:-)

Nie wyglądają pięknie te krzewy borówki w firankach, ale musiałam je zabezpieczyć przed ptactwem. Może chociaż raz uda się uzbierać garść jagód do takiego np. sernika na zimno z galaretką, albo deseru z lodami i bitą śmietaną:-)
Były i poszukiwawcze wyprawy na pobliskie łąki, i jarmark garncarski w Medyni Głogowskiej, ale o tym napiszę następnym razem. Bo teraz szykujemy się na króciutki wyjazd na Kropkę do Głuchołaz czy też Głuchołazów, bo nie wiem za bardzo, jak jest poprawnie:-)
Troszkę odetchniemy ulubionymi klimatami "krainy łagodności", i na Czechy wyskoczymy w ulubione zlatohorskie rejony:-)

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, pa!
W Koniuszy, przy drodze już zakwitł oman wielki ... wracając z Pogórza namierzyłam go.