O kozach, sianokosach i wilkach ...

Już cały tydzień zszedł mi na nauce dojenia.
Idzie mi całkiem dobrze, dłonie przyzwyczaiły się do wysiłku, już pot nie leje mi się z czoła z emocji, a i kozy chyba mnie poznały. Nauczyłam się ich codziennej obsługi, kolejności dojenia, karmienia, przepędzania na pastwisko, są jeszcze cztery maluchy odsadzone od matek.
Kozy są charakterne, jedna kopie przy dojeniu, trzeba jedną ręką przytrzymywać nogę, a drugą doić.
Inna kładzie się od razu, jak tylko skończy się ziarno w karmidle, żadna siła jej nie podniesie. Trzeba albo rzucić jej coś zielonego, żeby się podniosła, albo śpieszyć się z dojeniem, żeby zdążyć zanim zlegnie.
Jeszcze inna ma cztery strzyki zamiast dwóch, i trzeba  odpowiednio złapać dłonią, aby je przytrzymać, bo inaczej mleko sika z wszystkich strzyków w różne strony, trafiając w twarz, na koszulkę, spodnie ... jest to pewna nieprawidłowość w budowie, ale koza jest bardzo spokojna, i daje najwięcej mleka. Więc co to komu przeszkadza, że ma takie śmieszne wymię:-)
Poza tym trzeba zachować kolejność w uwiązywaniu do dojenia, a potem przy spuszczaniu z łańcuchów, bo inaczej dwie z nich piorą się, aż dudni, i to matka z córką:-)
A poza tym wszystkim, to bardzo przyjemne doznanie ... mleko uderza mocną strugą w wiaderko, najpierw dzwoni, potem bardziej bełkotliwie pieni się, na koniec trzeba oklepać wymię, zdoić resztkę i już po robocie ... proste, prawda?

Rozpoczęło się wielkie koszenie łąk. Zachodni wiatr niesie głosy zza potoku, traktory pracują, kosiarki buczą, i tak przez prawie cały dzień.
Nie wiem, jakim sposobem dowiadują się o tym bociany. Zlatują ich się całe dziesiątki, kroczą za ciągnikiem, pilnie wypatrując zdobyczy. Kiedy traktor robi nawrotkę, one wzbijają się w powietrze, zataczają kolo i znowu idą za nim. Powyżej, gdzie jest wykoszone, a już pojazdy nie przeszkadzają, czernieją wielkie kropy, to kruki też przyleciały na wielką ucztę. Kiedy ustawią się pod odpowiednim kątem do słońca, ich pióra błyszczą z daleka. Oprócz kruków na łące pożywiają się też orliki, zauważyłam trzy. A kiedy już wieczorem zapanuje zupełny spokój, wychodzą lisy, bo i dla nich też coś zostało. Może po prostu wysoka trawa teraz nie przeszkadza i łatwiej złowić jakąś mysz.
Uwieczniam tę kwiecistą różnorodność niezliczonymi zdjęciami, rano i pod wieczór, bo np. cykoria podróżnik zamyka swe niebieskie kwiaty na wieczór i wygląda jak przekwitła, więc trzeba polować na nią wcześniej:-) tak samo kozibród. Oto kilka z nich ... dzieło najlepszego ogrodnika ...

Już zaczyna kwitnąć delikatnymi różowymi kwiatuszkami centuria ...

Coś ciekawego znalazłam na łące, rośliny oplecione gęstym włosiem, jak cienką żyłką wędkarską, skrzypiącą jakby krzemionką, chodzi się po tym jak po materacu ...

Na poboczu naszej drogi, w cienistych krzakach całe łany pszeńca gajowego, i od rana brzęk różnych owadów ...

Z tymi owadami, a zwłaszcza pszczołami to mam różne przygody. Po braniu miodu zawsze zostają różne resztki, po odsklepianiu plastra, myciu naczyń ... woda jest słodka, reszta też. Ponieważ do tych resztek zaczęły mi w chatce zachodzić mrówki, to wyniosłam je na zewnątrz, na blat wędzarni i przykryłam ścierką. Ostatni mocny wiatr zerwał ścierkę i do tych słodkości zleciało się prawie pół pasieki, aż huczało w powietrzu. Byłam uwięziona w chatce razem z psami, aż przyjechał mąż. Przywdział strój pszczelarza i odniósł rynienkę na pasieczysko, pszczoły odpędził dymem i spryskując je wodą.  Co za przeżycie!

W nocy zaczął padać deszcz.
Kiedy rankiem przed piątą zerknęłam na łąki, znowu coś zauważyłam. Najpierw myślałam, że to lisy, potem, że sarny, ale lornetka zawsze pomaga rozpoznać zwierzęta. Najpierw leżały, potem tarzały się w trawie, otrzepały futro z kropel deszczu i wtedy zobaczyłam je w całej okazałości... to dwa wilki, pewnie te same, które widziała sąsiadka z okna domu pewnego majowego ranka, na łące tuż za drogą.
Mam całkiem znośny widok na Kopystańkę, więc i ta góra pozuje mi do zdjęć w różnych okolicznościach ... wczesny ranek ...

... najczęściej o zachodzie słońca ...

... albo jako tło dla kwietnych łąk ...

To środkowe zdjęcie robiłam w bardzo dynamicznej pogodzie, szły chmura za chmurą, nad lasem zaczęła rodzić się tęcza, Kopystańka schowana w burzowych chmurach, a potem na koniec, na sam zachód podświetliło się niebo ... jak ogień, w ostatnich rozproszonych chmurach odbicie, jak drugie słońce ...

Aparat fotograficzny nie umie oddać tego wspaniałego spektaklu, a może raczej ja nie umiem:-)
i opisać słowami idzie mi mizernie:-)
Mnie takie szybkie zmiany pogody, ciśnienia, idące fronty, wiatry wcale nie służą, jestem meteopatką, ból głowy w ostatnich dniach był nieznośny, Może jakiś wyż by się umocnił nad nami? podlało nam zdrowo, powiało, to i ciepełko by się przydało:-)

Z łąk na pagórze widać moje poletko ogrodnicze, nie jest to dobre miejsce, bo troszkę skłania się ku północy, a od dolinki ciągnie zawsze chłodem.  Może kiedyś przeniosę się z uprawami w pobliże chatki, będzie cieplej i zaciszniej ...

Pomidorowy misz-masz, bo nie wiem, jakie odmiany posadziłam, ale coś tam zawsze wyrośnie:-)

Dziś przywiozłam od teściowej, która jest zapaloną grzybiarką, pierwsze kurki.
Skończone na dniach 80 lat życia nie stanowią żadnej przeszkody w wędrówkach po lesie, ba! śmiem twierdzić, że wyprawy na grzyby są motorem napędowym na całe lato i jesień:-)

Pozdrowienia ślę dla wszystkich, dziękuję za odwiedziny, za dobre słowo, i życzę dobrych letnich dni, pa!