My to mamy szczęście ... dzień w Beskidzie Skolskim ...

Dawno nie byliśmy na Ukrainie, będzie ze cztery lata.
Po ostatnich przygodach na przejściu granicznym z naszymi celnikami, kiedy to wysłali nas na kanał jak przemytników, mąż zaciął się i powiedział, że nie pojedzie tam już nigdy.
Ale bliskość tej krainy kusiła jednak, i tak sobie powiedzieliśmy, że na dzień można by wyskoczyć, w końcu po czterech latach na pewno coś zmieniło się na przejściu, przecież my w końcu tylko turystycznie ... parę kanapek do koszyka, jakiś polar, kurtka i już wczesnym rankiem popędziliśmy na Krościenko.
Poszło sprawnie, zanim zupełnie obudził się dzień, zatrzymaliśmy się na chwilkę w Starym Samborze. Tam przy drodze na Turkę przeogromny cmentarz żydowski, okolony grubym murem z kamienia. Mały fragment z macewami oczyszczony z krzaków, reszta zatopiona w zieleni ...

Teraz już popędziliśmy na Sambor, gdzie wokół hali targowej i pod świątyniami kobiety sprzedawały nieduże wiązanki ziół, gdzie prym wiodły makówki, a z rozmów z nimi wynikało, że to poniedziałkowe święto to "makiwki". Pachniało piołunem, nawłocią i wrotyczem, do wiązanek dokładano grona czerwonej kaliny ... u nas "Zielna" była dopiero jutro.
Pokręciliśmy się nieśpiesznie wśród gwaru targowiska, zakupiliśmy sobie gustowne garnuszki z uszkiem, smaczne ukraińskie chleby - jasny i ciemny, a także "sało", marzenie męża od wielu lat. Jest to odpowiednio zamarynowana i przyprawiona słonina, można ją rozsmarowywać na chlebie, albo kroić w cieniutkie plasterki ... ja nie jadam takich specjałów, no, ale skoro udało nam się dostać coś takiego u źródeł, no niech już będzie:-)

Pomni na poprzednie lata, bardzo chcieliśmy kupić też czeburieki w przydworcowej gastronomii, ale niestety ... miejsce czeburieczni zajął pawilon z  hamburgerami, cheesburgerami, frytkami ... wielka szkoda.  Jak dla nas, to był smak wschodu, ciekawostka kulinarna jak śródziemnomorski burek, albo rumuńska placinta ... no cóż, pozostały nam kanapki gdzieś tam na łące pod lasem, i herbatka malinowa z termosu. A łąki wyjątkowo malownicze, bo już liliowe od kwitnących wrzosów, a jeszcze mocno pachnące letnią macierzanką. Ponieważ poruszaliśmy się jak zwykle bocznymi drogami, trochę kolebaliśmy się po dziurawych drogach, aż dojechaliśmy do Schodnicy ...

To uzdrowisko ze zdrowotnymi źródłami, m.in. można tutaj napić się słynnej "Naftusi", po której odbija się rzeczywiście lekko naftowo. Pokręciliśmy się wśród licznych straganów, gdzie kuracjusze mogli nabyć różności dla zdrowia i urody, mieszanki różnych ziół, pomarszczony jak trufle "złoty korzeń" z różeńca górskiego, sznury suszonych grzybów, a także serdaki, skarpety, przeróżne filcowanki do ubrania i haftowane krzyżykami bluzki czy koszule ...

Kawałek za Schodnicą, w miejscowości Urycz znajdują się resztki starej fortecy,  to ruiny Tustań.
Łudziliśmy się, że nie będzie chyba za dużo ludzi, bo to dzień powszedni ... za dużo nie było, ale jednak sporo:-) Przed bramą usiadła kobieta. głośno nawołując, czym zwróciła nasza uwagę. Podeszliśmy z ciekawością, a ona otworzyła pojemniki z ciepłymi jeszcze, słodkimi bułeczkami, nadziewanymi na słodko.
- Proszu, proszu, watruszki z syrom, z jeżynami, albo "makiwki" ...
Kupiliśmy te pierwsze, z maku zrezygnowaliśmy, bo strasznie wchodzi między zęby:-)
Swoją drogą, gdyby kobieta rozłożyła prawdziwy stragan, przywdziała średniowieczną suknię, z zawijką na głowie i sakiewką przy pasie, pięknie wpisałaby się w krajobraz przy ruinach:-)
Posileni tymi pysznościami ruszyliśmy na wycieczkowy trakt ...

Pachniało ziołami, kwitły wrzosy, z dołu zalatywało dymem, bo piekły się na rusztach przeróżne szaszłyki ... rozlegało się ciche bębnienie ... to młodzież wdrapała się na okoliczne strome skały ...

Ciekawe miejsce, z widokami na Beskid Skolski, trochę dalej rozłożyły się Podhorodce, Korczyn, Jamielnica będące punktami startowymi choćby na Paraszkę. Chcieliśmy tym razem spróbować dostać się z tej strony na Skały Dobosza, ze wsi Truchanów, zresztą nawet googlemaps wyznaczyło mi trasę ... według miejscowych jednak nie da się tam dojechać, nawet "czołgiem", piechotą i owszem. Jednak nie mieliśmy czasu na dłuższą wędrówkę, skręciliśmy jeszcze do wsi Pobuk, z boku trasy, zagubionej w głębokiej dolinie ... wieś wymiera, mnóstwo opuszczonych domostw, a miejsce na letnisko wymarzone:-)
Ponieważ nie dotarliśmy tam, to wrzucę chociaż zdjęcie Skał Dobosza z poprzednich pobytów ...

Zbliżało się późne popołudnie, chcieliśmy o przyzwoitej porze wrócić do domu, a na granicy jak zwykle wielka niewiadoma, jak długi będzie czas oczekiwania. Jeszcze zatrzymaliśmy się w Starej Soli, żeby pooglądać kościół, który już wielokrotnie zwracał naszą uwagę pięknymi architektonicznymi detalami. Za czasów sowieckich był tu magazyn, potem wybuchł pożar, gasili go słoną wodą ... zniszczenia  były i są niezmierne ...

Na granicy nie było źle, prawie z biegu wjechaliśmy na terminal, był czas, żeby poobserwować pozory pracy, klikanie w komputer po cztery razy tego samego paszportu, wypisywanie świstków papieru, wreszcie ostatnie okienko ... już jesteśmy w ogródku, już witamy się z gąską ...
Nagle słyszymy z okienka odprawy paszportowej: - Państwo pozwolą na trzecie stanowisko!
 A niech to licho! My to mamy szczęście! Cztery lata temu, kiedy byliśmy tu po raz ostatni, i zarzekaliśmy się, że nie popatrzymy nawet w tę stronę, też nas skierowali nasi na kanał. Nie wiem, losowo to idzie, czy tak źle nam z oczu patrzy ... a zatem znowu wylądowaliśmy na kanale:-)
Ani papierosa, bo nie palimy, ani mocnego alkoholu, tylko piwo, bo lubimy, i trochę czekoladowych łakoci. lizak dla Jaśka, bo obiecałam ... a szukajcie sobie.
Ostukali, poszperali, otworzyli każdy schowek, poświecili, prześwietlili ... i puścili nas do domu.
A zatem znowu: - Do zobaczenia za cztery lata:-)
I zapewne jeździlibyśmy na Ukrainę częściej, bo przecież mamy niedaleko, a tereny naprawdę piękne ... granica jednak odstrasza ... szybko przyzwyczailiśmy się do dobrego, do swobodnego podróżowania ...

Na Pogórzu prawdopodobnie mamy niedźwiedzicę z małym za drogą w lesie, ostrzegali nas panowie z geofizyki, bo widzieli świeżutkie ślady, a może tylko wędrowała gdzieś dalej ... nie ma zwierzyna spokoju, ale już zwijają kable, chyba kończą robotę. Jeszcze tylko zbudują gazociąg ... może przez zimę, roboty już zaczęte.

Zaczynają się poranne mgły, chłodne poranki, jesień szykuje się do panowania. Ulga po tych morderczych upałach ... wieczorami koncerty świerszczy, nocami sowy pohukują w sadzie. Ale to nie jest zwykłe pohukiwanie ... u-huuu, u-huu ... to są jakieś potępieńcze wrzaski, że jeśli ktoś nie wie, może się przestraszyć ... jedna pod oknem, jedna na czereśni, a jedna w lesie ... czasami bezszelestnie, jak ogromne cienie przelatują nisko nad podwórzem.

Kłosy szałwii cieszą się też powodzeniem  u krasopani ... ładny klejnocik:-)
Pozdrawiam Was serdecznie, dzięki za odwiedziny, bywajcie w zdrowiu, pa!