Szadź w Górach Sanocko-Turczańskich ...

- Ty wiesz, jak jest ładnie na górze pod kapliczką? Jaka szadź na drzewach? - to było w piątek po południu.
Skąd niby miałam wiedzieć, cały czas siedziałam w chatce,  tylko mgła i mgła. Więc szybko wskoczyliśmy w auto i na górę. Niestety, sesji fotograficznej nie było, bo przy kapliczce ładowali drewno na przyczepę ... gdzie jeszcze może być szadź?
Na pewno w okolicach Arłamowa, tam najwyżej, na pewno przymroziło te drobinki wody z mgły.
Przejechaliśmy Wiar i już znaleźliśmy się w innej krainie geograficznej, w Górach Sanocko-Turczańskich. Poniżej ani śladu szadzi, ale w miarę, jak zaczynaliśmy się wznosić serpentynami do góry, drzewa zaczynały wyglądać baśniowo.

To cudowne zjawisko utrzymywało się tylko na samej górze, poniżej było coraz mniej, a u zjazdu w dolinę Jamninki nie było śladu po białych ozdobach.
Za to za Trójcą, w miejscu, gdzie Wiar przybliża się do drogi wyszło nam na drogę nieduże stworzenie ... patrz, patrz ... Ponieważ patrzyłam w wodę rzeki, trochę nieprzytomnie zerknęłam przed auto ... lisek?
Nie, to był żbik w najładniejszym wydaniu, cudowne, wielkie kocisko, z futrem przygotowanym do zimy, pręgowany ogon, czarno zakończony ... zatrzymał się na skarpie, spojrzał na nas ... poznałam ten pyszczek, który widziałam na zdjęciach Stefana, Łukasza ... zanim podniosłam aparat, do tego z szerokokątnym obiektywem, żbik tylko pokazał ogon. A ja dziś zobaczyłam, że zrobiłam zdjęcie gąszczowi krzaków:-)
Może jeszcze kiedyś uda nam się go spotkać, a ja będę przygotowana.
Wracaliśmy do siebie nieśpiesznie, popatrując na działalność bobrów na rzece. Było już prawie pod wieczór.
O, takiej toni to jeszcze tu nie widzieliśmy, zwalony pień ogryziony do białości, coś plusnęło, kręgi rozeszły się po wodzie ... ryba albo bóbr.
Zbliżyliśmy się cichutko do brzegu, ale nic już nie zakłócało spokoju.
Woda dosyć głęboka, ale tak czysta, że widać kamieniste dno ... no i solidna tama, z ciurkaniem spływa spiętrzona woda, a zamarzając na patykach, tworzy białe ozdoby.

Dziś rano jeszcze w ciemnościach piliśmy nasza poranną kawę. Mgła taka, że poniżej płotu biała ściana ... nagle na niebie pojaśniało, ukazał się księżyc ... przez to permanentne zachmurzenie nie wiedziałam nawet, że jest chyba pełnia. Strzępy mgły to przysłaniały tarczę, to przepływały dalej ... nagle od wschodu aż poróżowiało, to wschodzące słońce usiłowało przebić się przez ten mleczny kokon ... Potem już było coraz lepiej, wystrzeliły pierwsze promienie, a ja zobaczyłam, że modrzewie za drogą też są przystrojone w szadź ... podeszłam drogą do góry ... cudowności ...

Kopystańki jeszcze nie widać, tam doliną potoku jeszcze wali mgła od Wiaru ...

Za to z komina już zadymiło, mąż rozpalił w piecu ... to najbardziej budujący widok, dym z komina, znaczy, że tam są ludzie:-)

To pierwszy poranek od wielu dni, kiedy od rana zaświeciło słońce.
Po śniadaniu pojechaliśmy tą samą drogą, co wczoraj, po szadzi na drzewach ani śladu, tylko krople wody kapały z drzew. Za to widoki w dolinę z naszej góry przednie ...

Nawet pobielona Kopystańka się odsłoniła ...

Ponieważ kulinarnie dalej się rozwijam:-) zrobiłam inne rumuńskie placinty z nadzieniem ze słonego sera z dodatkiem czosnku niedźwiedziego w cieście drożdżowym, w kształcie takiim, jak podają w Sapancie, tej od Wesołego Cmentarza. Zresztą placinta to po rumuńsku pieróg ...

Rumuni smażą je na głębokim tłuszczu, a ja tylko obracałam swoje na patelni ... naprawdę pyszne:-)
No i jeszcze pożytkuję orzechy, tym razem zrobiłam zawijańce z masą orzechową, najprostsze ciasto kruche i mielone orzechy z dodatkiem cukru i wanilii.
Naprawdę obawiam się o swoje boczki:-)

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, pozostawione słowo, wszystkiego dobrego, pa!