Innymi drogami ... rumuńska lipcowa objazdówka ... I cz.

 Zacznę nietypowo, od chwalipięctwa. Mówią, że dobro należy czynić, a nie chwalić się nim. Chwalę się, bo może kogoś natchnie i też pójdzie w moje ślady:-) Oddałam swój warkocz po raz trzeci fundacji Raknroll, troszkę zmieniły się zasady, a więc włosy powinny być długości 35 cm, a nie jak wcześniej 25 cm. Powinny być splecione w warkoczyki, niefarbowane, umyte bez odżywki. Moje w przewadze srebrne naturalnie:-) i z takich robi się peruki dla chorujących kobiet.

Lżejsza o ten warkocz, z wiatrem na karku, bez problemów z długimi włosami w podróży z noclegami  na dziko, ruszyliśmy na południe Rumunii. Od dłuższego czasu męczyła przede wszystkim mnie ciekawa trasa przez góry, może nie nowa, ale nie tak popularna jak transalpina czy transfogaraska. Oglądaliśmy z mężem filmiki na rumuńskich stronach, czytaliśmy opinie, a potem przygotowaliśmy "zielepuszkę" do wyjazdu i w drogę. Po trosze kierowaliśmy się też opinią naszych blogowych znajomych, Ani i Stefana: - jedźcie, póki możecie ... to prawda, nigdy nie wiadomo, co życie przyniesie. 

Omijając główne trasy przyjechaliśmy w urokliwe miejsce w górach Plopis, poznane na majówkowym wyjeździe. W okolicach wsi Tusa znajduje się rezerwat krajobrazowy, ze źródełkami, wodospadem i zielonymi łąkami, w bukowym lesie, miejsce idealne do wypoczynku na łonie natury. 

Ale nas nosi, pół popołudnia, a to dla nas za wcześnie, żeby zostawać na nocleg. Mąż zdrzemnął się, ja pomoczyłam stopy w strumieniu tak zimnym, że zęby same zaciskały się:-) Dookoła polatywały łagodne stworzenia o czarnych skrzydłach w białe kropki, z brzuszkiem z żółtymi paskami, przysiadały na rękach, stoliku, na butelce z wodą. Znawca motyli, Stefan, orzekł na bieżąco po zerknięciu na wysłane zdjęcie, że to oblaczek granatek z gatunku ciem.

Podobnie było z innym stworzeniem, które przyniosłam znad wodospadu na głowie, a potem zeszło mi na kark, drapiąc pazurkami odnóży ... prawdę mówiąc wystraszyłam się trochę. Strąciłam go na ziemię, a potem obserwowaliśmy, jak wędruje po mężowskiej ręce, opalizując na zielono i poruszając długimi czułkami.

To wonnica piżmówka, również "zdiagnozowana" jak powyżej:-)

Choć miejsce wyjątkowe, po odpoczynku ruszyliśmy dalej, zawsze to mniej kilometrów na jutro. Mapy.cz pokazywały, że droga prowadzi dalej, więc nie zawracaliśmy. Wyjechaliśmy na cudny płaskowyż, z małymi bukami i świerkami ostrzyżonymi przez zwierzęta jak rzeźby roślinne w parku, po obu stronach dalekie widoki na równiny ... zagapiłam się, zapatrzyłam, nie zrobiłam ani jednego zdjęcia, a potem wjechaliśmy w las i po widokach. Krętą szutrówką zjeżdżaliśmy coraz niżej i niżej, wypłukane przez wodę kamienie usuwały się spod kół ... nie wyobrażacie sobie, gdzie mieszkają ludzie, gdzie zbudowali swoje domy i zagrody, z jakim dojazdem. ale jakoś żyją w oderwaniu od wielkiego świata, może szczęśliwsi. Wyczytałam w necie, że od wiosny ma być gotowa nowa droga przez góry Apuseni, a po drodze zbiornik wodny Lesu z zaporą w Dolinie Piekielnej, gdzieś tam nad brzegiem wody zanocujemy, a nazwa doliny ciekawa:-)

Przyjechaliśmy nad potężny zbiornik wodny, owszem, tama jest, ale wody nie ma, trawa porosła dno i prowadzą nim drogi:-) Poszperałam w necie, otóż w 2015 roku tama zaczęła przeciekać, zrzucono zgromadzoną wodę i rozpoczęto naprawę tamy za unijne pieniądze 6,4 mln lei. Chyba nie udała się cała operacja, bo zbiornik do tej pory jest suchy, a dnem sączy się rzeczka. Zdjęcie zbiornika Lesu z netu sprzed lat ...

Zbiornik po spuszczeniu wody ...

Zjechaliśmy stromą szutrówką do jeziora,  nocowaliśmy na jego suchym dnie, już porośniętym trawą i sporymi krzakami. Pasły się tu krowy, niektóre domki do wypoczynku nad wodą popadły w ruinę, a niektóre mają się całkiem dobrze, spełniając rolę zwykłych domków letniskowych. Wrażenie niezwykłe, bo kiedy widzi się granice, dokąd sięgała woda zbiornika ... jego powierzchnia to 148 ha, pojemność 28,3 mln m sześciennych wody. 

Noc spokojna, z księżycem, gwiazdami i mnóstwem latających statków powietrznych na niebie, ognisko do późna, a gałęzi dostatek. Poranek na dnie sztucznego jeziora, rosa na puszystych kłosach traw, kumkające żaby w odciętej od głównego nurtu odnodze rzeki. To są miejsca, z których nie chce się ruszać. Wypiliśmy kawę i bez śniadania ruszyliśmy dalej. Wydostaliśmy się stąd do głównej drogi, a nowy asfalt zachęcał do jazdy. Pięknie jechało się, po jednej stronie bystry potok, po drugiej strome skalne ściany, w pewnym momencie przejechaliśmy jakby przez bramę wykutą w skale.

I okazało się, że dalej pracują maszyny, ciężarówki zwożą skalny urobek, kopary grzebią w błocie, czyli droga wcale nie jest skończona, być może będziemy musieli zawracać, a do Stana de Vale po drugiej stronie gór tylko kilka kilometrów. Nikt nas nie przepędzał, cierpliwie czekaliśmy, aż maszyny zrobią miejsce dla nadjeżdżającej z przeciwka ciężarówki z urobkiem, wskakiwaliśmy w to miejsce i tak jechaliśmy coraz dalej i dalej:-) A wiecie, kto buduje drogi w rumuńskich górach? ... Hindusi, najprawdziwsi Hindusi, co niektórzy w turbanach, chyba Sikhowie. Przed nami ponad 300 km na południe, bardzo ruchliwa obciążona droga, do tego nad górami zaczęły zbierać się ciemne chmury. Przyjechaliśmy do Petrosani, głodni jak wilki, pod marketem mąż jak zwykle zjadł mici, rumuńskie kiełbaski z grilla, a ja za mięsem nie przepadam, więc pozostały mi frytki:-) .............. i lunęło z nieba jak z cebra.

CDN.

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, pa!