Bliskie spotkanie ...

Do dziś mój oddech przyśpiesza na to wspomnienie.
Pojechaliśmy na Pogórze popalić w piecu, ogrzać chatkę, nakarmić ptaki, a przy okazji polepić pierogi i uszka.
Mąż siedział przy oknie i majstrował oświetlenie na choinkę, a ja pracowicie sklejałam ciasto pierogowe z nadzieniem.
Za oknem włóczyły się lisy, to dalej, to bliżej ... nagle mąż mnie woła:
- Chodź tu szybko! zobacz, co to?
Ja z rękami umączonymi po łokcie patrzę i oczom nie wierzę ...

Widzicie tę białą, sąsiedzką równinę tuż za naszym ogrodzeniem?
Najpierw pojawił się lis, czmychnął w krzaki, a za nim ... najprawdziwszy RYŚ ...
Stanął, popatrzył na naszą chatkę, z czarnymi pędzelkami na uszach, nakrapiany, z mocnymi łapami, chyba większy od lisa ... zakręcił się, machnął na pożegnanie dziwnym, krótkim ogonem i poszedł w dół.
Serce waliło mi młotem, nie zdążyłabym nawet zdjęcia zrobić przez okno, ale skoro to jego teren, to pewnie nasze drogi przetną się jeszcze ...
Zaraz w niedzielę pochwaliliśmy się sąsiadowi, i to był chyba ten sam osobnik spod jego domu, któremu nie zdążył zrobić zdjęcia, i wspomniał jeszcze, że poniższy sąsiad opowiadał mu, że taki duży, dziwny kot chodził po jego drabince w ogrodzie, za domem ... dziwny kot, mniemamy, iż to ON krąży po okolicy.

Pogórze przywitało nas w piątek tak obłędnymi widokami oszadziałych lasów, że aż z wrażenia czapkę zgubiłam podczas robienia zdjęć, i to tylko od wschodniej strony, na samej górze, bo poniżej, u nas, już nie było tak bajkowo ... popatrzcie sami ...

Zjeżdżamy do nas, a tam idzie ktoś z dołu ...

To nasza znajoma od ziół, była odwiedzić naszą sąsiadkę, zaniosła "Mikołajka" dla malutkiej, skarżyła się, że jest jej ciężko, ręka boli, żeby drewno nosić, śnieg odgarniać, musi kogoś wziąć do pomocy ...
Mówię do męża, takie ślisko,  żeby tylko nie upadła ... okazało się, że ma swój świetny patent na ślizgające się podeszwy ... stare, obcięte rajstopy, ubrane na zimowe kozaki, i nic się nie ślizga ...
Ulepiłam potem mnóstwo pierogów ...

i uszek ...

... gtotowałam wszystko na naszej kuchni, w chatce cieplutko, że okna trzeba było otwierać ... aż żal wyjeżdżać z tego miejsca.
Niedzielny poranek na kalwaryjskim wzgórzu, malutko ludzi w kościele, już nas trochę znają mieszkańcy ...
nie omieszkałam pstryknąć parę zdjęć tym widokom ...

... nawet zwykły płot, w takiej okiści szadziowej niezwykle malowniczy ...

... dachy domów zagubione wśród tej bieli ...

... i samotny krzyż przy szlaku pątniczym.
A wczoraj, późnym wieczorem, syn przyjechał na święta, ruch w domu, pierogi do odgrzania, Miśka kręci się pod nogami, tylko Gutek, lekko przestraszony, wymknął się za drzwi, ale potem wrócił do ciepełka.
Dziś Pasterka, też na kalwaryjskim wzgórzu, pojedziemy po kolacji wigilijnej do chatki napalić, a potem z "powyższymi " sąsiadami , w krętą drogę do góry ...

Moja mama dostawała zawsze od kogoś z Kanady, na święta kartkę z życzeniami, a w niej jednego dolara, kanadyjskiego ... zapamiętałam wierszyk z jednej z nich:

Wesołych Świąt Bożego Narodzenia
a w Nowym Roku szczęścia, powodzenia
Niech Boże Dziecię zawsze błogosławi
i wielką radość w Nowym Roku sprawi ...

Tymi słowami z kanadyjskiej, starej kartki i ja chciałabym złożyć wszystkim najserdeczniejsze życzenia świąteczne, radości ze spotkań z ludźmi, ukojenia strapionych serc ... wszystkiego dobrego, pa!

Kiedyś, szperając po necie, znalazłam tego Harrego, który pisał do mamy kartki świąteczne ...
od 1985 roku leży na którymś z cmentarzy w Winnipeg ...