U źródła ...

Zdarzyło nam się ostatnio jechać na Pogórze zupełnie nową drogą, tzw. Bramą na Bieszczady.
To absolutnie świeżutko zbudowana droga, łącząca Pruchnik z Nienadową, a wiedzie przez bardzo widokowe tereny Pogórza Dynowskiego.

Już na naszym Pogórzu mieliśmy nieoczekiwane spotkanie na drodze  z rosłym jeleniem, wypadł na drogę niedaleko przed nami, przystanął, popatrzył i runął w zarośla.

Teraz jest dobry czas na obserwacje terenowe, można w miarę spokojnie przedzierać się przez kolczaste zarośla, bo widzi się, w jakim kierunku zmierzać, gdzie jest ścieżka zwierzęca i gdzie postawić stopę. Teren wokół nas jest poprzecinany głębokimi jarami potoków, które spływają do jednego większego. Patrząc na nie z góry, ma się przed oczami rysunek jak nerwy liścia, którego użyłkowanie zbiega się w ogonku liściowym i pod drogą wpływa do Wiaru. Większość z nich jest bezimienna, ale ten, nad którym ja byłam, nazywa się Makówka, pewnie od nazwy Makowa, bo w lesie nad Makową łączy się z tym głównym. Byliśmy nad niektórymi dopływami, które są zabagnioną doliną, gdzie dziki mają swoje kąpieliska błotne, niektóre płyną w stromych, skalistych wąwozach, niektóre w suche lata nikną zupełnie.

Aby dostać się do źródliska Makówki, trzeba tylko przejść przez łąkę za naszą drogą. Łąka uformowana przez naturę jak najelegantsze pole golfowe:-)
W tej kępie drzew potok ma swój początek.

Ze trzy razy przymierzałam się do zejścia do głębokiego parowu, ale gęste krzaki chroniły na swój sposób przedarcie się w głąb. Zaszłam z jednej strony, za stromo, z drugiej krzaki nie puszczają, wróciłam z powrotem i jakoś trzymając się odkrytych korzeni sosny zsunęłam się po stromiźnie.

Woda bulgocze wesoło po kamieniach, sporo liści na zboczach, dosyć grząsko, ale dzień jasny, widać niebo, więc nie jest tak całkiem straszno a i mąż wie, gdzie poszłam, jakbym za długo nie wracała, przyjdzie mnie szukać:-) Początek koryta unosi się do góry, a woda wypływa gdzieś wyżej ...

 Jest ... znalazłam wypływ, źródło, początek Makówki ... otwór w ścianie, trochę jak maleńka grota, a woda bije obficie ... czyściutka jak kryształ ...

Stałam chwilę, zadziwiona tym fenomenem natury ... i cóż, trzeba było wracać do chatki, a przydałoby się przejść całym korytem do ujścia, zobaczyć, jak jest ukształtowany ...
Z tej perspektywy łąk poniżej drogi nawet Kopystańka wygląda jakoś inaczej.

W takie pogodne dni pszczoły pracują już aż miło. Wracają do ula całe upudrowane pyłkiem kwitnącej leszczyny, a na odnóżach  koszyczki wypełnione również pyłkiem, pierwszym wiosennym pożytkiem.

Oprócz tego są dokarmiane tzw. ciastem. To dosyć twarda masa z mielonego pyłku kwiatowego, zabranego im w zeszłym sezonie, do tego cukier puder i dodatek miodu albo gotowego syropu. Ciężka to praca zagnieść takie twarde ciasto, pot kapie z czoła, ale pachnie pięknie, jakby zwiędłymi kwiatami, no cóż! w końcu to pyłek z różnych kwiatów:-)

Zaczynają już wschodzić pomidory, różne zioła, które wysiałam, a przede wszystkim bazylia, zielona i bordowa ... w zeszłym roku o niej zapomniałam, to potem na zielonym rynku płaciłam za sadzonki "jak za woły":-)

Poniżej naszej chatki jest przebiśniegowy zagajnik, wystarczy zbiec w dół paręnaście kroków i patrzeć. Cieszymy się w zimie, kiedy przychodzą do nas sarenki, zające ... a oto i efekty takich odwiedzin ...

Nasza wina, nie zabezpieczyliśmy na zimę ... ta jabłoneczka nie przeżyje, ma objedzoną korę dookoła, cud jakiś musiałby się zdarzyć.
A! i kleszcze już przypuściły atak, psy znoszą je już w sierści z łąki, trzeba je zakropić. Że też zima nic im nie zrobiła:-) Amika trzeba ostrzyc, ptaki potrzebują mięciutkiej sierści do wyściełania swoich gniazd, a i on sam wygląda, jakkby go z lekka mole napoczęły:-) To w przyszłym tygodniu ...

Pozdrawiam Was i dziękuję, że zaglądacie, pa!