Poranna kawa ...

... Gutek znowu skoczył na mnie, i to wcale nie delikatnie, jak wtedy, kiedy układa się do snu, ugniatając sobie legowisko, a przy okazji mnie.
Uderzył przednimi łapkami mocno, a potem przespacerował się po mnie i zajrzał w oczy, czy jeszcze śpię.
Zeskok, i tup!tup! do miski, jeśli nie wstaję, to powtórka ... naskok i znowu zagląda ... trzeba mu nasypać karmy do miski i wypuścić do ogrodu ... jest jeszcze ciemno.
A skoro już jestem na nogach, to karmię ryby, potem Miśkę, a na samym końcu nastawiam kawę.
Siedzimy w domu, bo młodzież wyjechała do przyjaciół, a my opiekujemy się naszą menażerią ... rybki wytrzymałyby dzień bez jedzenia, mają mnóstwo roślin w akwarium, ale Gutek ... ten żarłok nie wytrzyma ...
Pijemy kawę ... mąż ma zamiar pojechać na ryby, a ja będę udzielać się w domu ... pijemy kawę i popatrujemy za okno ... na niedzielę zapowiadają załamanie pogody i deszcz ... pijemy kawę, a za oknem piękne słońce, i niebo modre ...
Mąż nie wytrzymał:  -Pojedźmy do Łopienki, wyjdziemy na górę, objedziemy Bieszczady i wrócimy do domu!
Nie trzeba było dwa razy powtarzać ... zakwas na chlebek powędrował do lodówki, Gutek dostał michę jedzenia na zapas i uchylone okno, a my w drogę. Może to ostatni taki ciepły weekend?

Dolina Sanu powitała nas mgłą białą jak mleko, zaorane pola parowały w porannym słońcu ...

I wcale nie śpieszyliśmy się, w końcu Łopienka nie tak daleko, a my nie mamy zbyt ambitnego planu na wędrówkę, bo trzeba wrócić o przyzwoitej porze.
Przecięliśmy Góry Słonne, objechaliśmy zalew Soliński, gdzie całe zatoczki były wyschnięte, tak niski jest poziom wód, zostawiliśmy "czołg" na parkingu i ruszyliśmy do cerkiewki.
Byliśmy tu niejednokrotnie, o różnych porach roku, i pisałam już o tym miejscu ... ale lubimy tu przyjeżdżać ...

Droga prowadzi ubitym szutrem, od parkingu niedaleko, 2,5 km, a drzewa już przybierają jesienne kolory, lecą liście, pachnie ...

Przy drodze ujęcie czyściutkiej wody, można ugasić pragnienie, mu czerpaliśmy z wyżłobionej rynny, a Miśka chlipała poniżej.
Jeszcze zakręt i już bieleją mury cerkiewne ...

... jeszcze mało ludzi, na pewno dotrą tu później.

Kaplica grobowa odbudowana z datków odwiedzających ...

... dzwonnica, kryta gontem i ładne okiennice ze skośnych desek, takie same jak drzwi.
Poszliśmy wyżej ścieżką, w kierunku na Hyrczę i Korbanię ...

... droga cała przewrócona ciężkim sprzętem, może dla wyrównania, ale współczuję każdemu, kto pójdzie nią po deszczu, błotko po kolana murowane.
Z góry ładny widok na zespół cerkiewny ...

A my wspinaliśmy się coraz wyżej i wyżej, ścieżka już zawróciła z powrotem w dół, a my leśną drogą, błocko coraz większe ... dopiero kiedy Miśka wpakowała się po brzuch w świeżutkie, gliniaste błotko - zawróciliśmy.

Chcieliśmy wydostać się na przełęcz, jest tam odbudowana kapliczka ... innym razem.
Z góry prześwitami widać przebarwiający się las ...

... słychać było pracujące piły przy drzewie, na drugim zboczu ciężko pracował ciągnik.
Przy leśnej łące, na dosyć stromym zboczu, widoki jak malina ...

... na południu czernieje Łopiennik, niewidokowy szczyt, cały zarośnięty lasem ...

... bardziej w lewo, na wschód, rozległe pola tarasowe, pozostałość po wysiedlonej wsi ...

...a jeszcze bardziej na wschód najwyższe połoniny.
Czyste niebo nie utrzymało się zbyt długo, już od południa nadciągały ciemne chmury, oby tylko pogoda wytrzymała ...

Odwiedziliśmy Łopieńską Panienkę na zmianę, bo trzeba było z Miśką zostać ... wewnątrz widoczne zmiany remontowe, z każdymi odwiedzinami cerkiewka pięknieje, chociaż, przyznam z ręką na sercu, że bardziej podobały mi się mury z odkrytym kamieniem, ale pewnie trzeba było otynkować, żeby mury nie niszczały dalej.
Gdzieś wyczytałam, że pierwotnie cerkiewka była też otynkowana, tylko czas dokonał zniszczenia ...

Zanim zeszliśmy z góry, przywędrował tabor jeźdźców na koniach, przyszło kilka wycieczek, zrobiło się tłoczno, a my poszliśmy z powrotem do "czołgu".
Po drodze jeszcze kilka zdjęć połoninnych ...

Już zaczynał padać deszcz, chwilami prześwitywało słońce ...

Torfowisko w Wołosatem również nabiera już jesiennych kolorków ... jeszcze zajechaliśmy do Smolnika, do drewnianej cerkwi pw. Michała Archanioła z 1791 roku, na wysokim wzgórzu ...

To tutaj niedźwiedź zostawił ślady pazurów na drewnianej ścianie, próbował dostać się do gniazda pszczół, do miodu i czerwi ...
Wewnątrz oryginalne "kandelabry" z jelenich, potężnych rogów ...

Teraźniejsze ikony złociły się na ściemniałych, starych ścianach świątyni ...

I ten zapach ... tak pachnie tylko w starych, drewnianych cerkiewkach i kościółkach... pewnie to coś do konserwacji drewna ... ale zawsze wciągam to powietrze z lubością do płuc.
Teraz już jechaliśmy prosto do domu, jeszcze tylko w okolicach Łomnej, zza lasu, wyłonił się klucz żurawi ...

Przystanęliśmy ... nawoływały w wieczornym niebie ...
Gucio oczekiwał nas z żałosnym, jękliwym miauczeniem ... cały dzień sam, bez głaskania ... a jak jesteśmy, to przez cały czas przesiaduje gdzieś w ogrodzie, ani go widać.

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, pa!