Kto to zrobił?

Nad wjazdem stoi jeszcze brama, która zawaliła się w zeszłym roku, zostawiliśmy tylko słupy. Po słupie elektrycznym wspina się dławisz, sięga coraz wyżej, pewnie nam go kiedyś elektrycy zdejmą w ramach oczyszczania terenu, pięknie przebarwia się i ma pomarańczowe owocki.

Pamiętacie, jak nieoczekiwanie w połowie października 2009 przyszła zima, zasypało cały świat. Jechaliśmy na Pogórze w przeświadczeniu, że tam śniegu też już nie ma, skoro u nas już wytopiło wszystko. Niestety, przy kapliczce powitały nas zaspy, nie mogliśmy zjechać do siebie, bo wszystkie krzaki i mniejsze drzewka położyły się na drogę, cóż było robić? Na dół, piła spalinowa w ruch, przekosiliśmy się do góry, ze 3 godziny roboty i można było zjechać, a co działo się u nas? Popatrzcie sami:

W tle zwalona śliwa, zdrowa, tylko miała za płytko korzenie, jak się potem okazało. Z czerwonymi listkami to winorośl, którą szarnęłam żyłką z kosiarki, nad nacięciem uschła, a odbiła z oczka poniżej, z podkładu, bo była naszczepiana /nie przeze mnie/, zobaczymy, co z niej wyrośnie.

Odłupały się gałezie ze starych jabłoni, chociaż spróchniałe, to jeszcze rodzą owoce, są to stare odmiany.

Śliwkom łamały się młode odrosty, które owocują .......

.... leżały też całe drzewa. 

Jakby tego było mało, na to wszystko przyszły jeszcze dziki, zbuchtowały prawie cały sad, można było nogi połamać, takie były góry i doliny.

Obraz nędzy i rozpaczy, jakby jakiś tajfun przetoczył się.

A śliwki latoś obrodziły bardzo obficie, nie myślcie, że zostały porzucone. Zostały zrobione kompoty, masę powidełek, takie z czekoladą też, nastawione nalewki, reszta poszła do beczki, na destylat, pyszny, niczym ta z Łącka. A reszta służyła długo ptakom i innym maluczkim i dużym stworzeniom za pożywienie. A na koniec myszy i inne gryzonie pasły się na pestkach, robiły zapasy. Znajdujemy je teraz z powygryzanymi dziurkami, a to pod pniakiem, pod kamieniem, tudzież w chałupie pod progiem.

A Frasobliwy z kapliczki na śliwce przy chałupie patrzył zmartwiony i zdziwiony , co też tu się wyrabia? Rzeżbkę Chrystusika dostaliśmy od Łysego, z Czarnej, przy drodze jest drogowskaz do niego. Jakiś uczeń terminował u niego i ją zostawił, a on przekazał ją dalej, nam. Szerszenie i osy oskrobują go coraz bardziej, budują gniazda swoje.

I cóż było robić? Śniegi zeszły, zakasaliśmy rękawy i do roboty, piła jęczała, łańcuch się tępił, a my cięliśmy i sprzątali cały ten bałagan, gałęzie drobniejsze do spalenia, drzewo jabłoniowe i śliwkowe do wędzenia, a o wędzeniu jeszcze będzie. Nasz sad jest bardzo stary, pnie spróchniałe, śliwki rosną bardzo wysoko i trzeba czekać do późna, aż podeschną, zmarszczą się i spadną same lub je strząśniemy, słodziutkie.
Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie, cieszę się, że podoba Wam się u nas. Jakiś czas temu internet dla mnie nie istniał, pozaglądałam na kamerki, jak tam w Bieszczadach, jakie imprezy w pobliżu, jakieś encyklopedyczne wiadomości o interesująch mnie rzeczach i tu nagle , bach! odkryłam blogi, zaczytywałam się, zobaczyłam, że ludzie myślą i robią podobnie jak ja. Zaczęłam z lekka komentować, zadzierzgnęłam miłe, wirtualne znajomości, Anulka z Chaty pod wiatrakami radziła mi i podtrzymywała na duchu, jak ktoś nieludzki podrzucił mi w mrozy małego kociaka, za piątą górką mieszka Szary Wilk, za Sanem będzie mieszkać Gosia z Radkiem z Ogarzego, Dorota z Interior of soul - artystyczna dusza, Aneta, Jola z Jolinkowa, Ataner,Inkwizycja, Madzia, wspaniali ludzie z Dolnego Śląska, Piotr z Chaty nad Wisłokiem, ostatnio Weszynoska , nie sposób  wymienić tutaj wszystkich. I zachęcili mnie do pisania bloga, zakiełkowało to we mnie , długo nie mogłam się odważyć, i wreszcie, a co tam, nie święci garnki lepią. Pa.