Początki

Długo szukaliśmy naszego miejsca, nie interesowały nas działki rekreacyjne, gdzie jeden drugiemu zagląda do garnka i nie można spokojnie słowa zamienić, no i miały być górki. Znaleźliśmy, ok. 65 km od naszego miejsca zamieszkania, punkt informacji znajdował się, jak to zwykle bywa , w sklepie / którego już nie ma/, sołtys mieszkał w sąsiedniej miejscowości, ale tu miał rodzinę, i tym sposobem staliśmy się właścicielami ziemi.

Te białe ślady - to po ptakach, które tutaj nocują.

Nasza chata, w starym sadzie owocowym, dużo śliw węgierek, za nią rosła stara grusza, trzeba było ją ściąć. Była pusta w środku, jedna gałąź złamała się i  spadła na dach, łamiąc go, dobrze, że nie nad mieszkalną częścią.

Wjazd do nas, droga tknięta tylko naszym samochodem-czołgiem i tropy zwierząt. W tym drewnianym Światowidzie mieści się skrzynka elektryczna i szerszenie latem miały tam  gniazdo.

Nad wsią, przy szlaku turystycznym urokliwa kapliczka, skąd roztacza się przepiękna panorama na Kopystańkę. I można sobie zaśpiewać: Przy małej, wiejskiej kapliczce, stojącej wedle drogi.......

Dookoła bezkresne lasy, otulina parku narodowego, który nigdy nie powstał. Niedaleko ośrodek rządowy, gdzie był internowany Lech Wałęsa /nie wiem, czy to taka atrakcja/,  tysiące kilometrów lasów ogrodzone, bez wstępu dla zwykłego śmiertelnika.

Widok z drogi, chatka, a na prawo kombajn wędzarniczo-grillowo-piekarniczy, o czym jeszcze napiszę.

To jest Kopystańka, tam w oddali, najwyższy szczyt pogórza ,często kierujemy tam swoje buty.

Ponieważ mieliśmy wnosić jakieś niemałe opłaty, ile to by się urodziło żyta, ziemniaków i czegoś tam jeszcze, dokupiliśmy jeszcze kawałek i staliśmy się rolnikami. To był teren dawnej wsi, mieszkańcy przenieśli się dużo wyżej, a tutaj wszystko zarastało i dziczało, pierwszy rok - to wycinanie, karczowanie, koszenie, wypalanie, potem budowlańcy postawili zrąb domu, belki dachowe, a resztę robiliśmy już sami, dużo pomagał nam kolega Wiesiek. Dom jest z bali topolowych, potem rozsychał się, trzeszczał, pękał w najmniej oczekiwanych miejscach, więc dociepliliśmy go wełną, a na wierzch deska. Na jednym z rajdów na Noc Kupały przyjaciele zrobili konkurs na nazwę siedziby i tak  powstała WITOLDÓWKA, stosowną tablicę zrobiło małżeństwo plastyków, Beata i Tomek , która zdobi zdobi naszą chatę. Chyba tyle wystarczy na dzisiaj.
No i oczywiście coś naknociłam, zdjęcia wskoczyły nie tam , gdzie trzeba, ale to mój pierwszy raz i jestem w emocjach,  podszkolę się i będzie dobrze. Zapraszam w nasze , skromne progi.