Rzecz o wędzeniu.

Naczytawszy się o domowych wędlinach, serkach wędzonych, pstrągach, słoninkach marynowanych, zapragnęłam i ja takich specjałów. Na początek w ogrodzie, w mieście, stanęła beczka metalowa po oleju spożywczym, na kamieniach murowanych jako podstawa, dla ozdobności deseczkami otoczona i sznurem w szerokiej talii przewiązana.

Palenisko było w ognisku, rura metalowa do beczki i można wędzić, sprawdziła nam się znakomicie. Jak są duże śniegi albo nie ma czasu jechać na Pogórze, wędzi aż miło.


Ale my chcieliśmy taką ładną wędzarnię, z kamieni, w stylu chatki  na Pogórzu. Naprzeglądaliśmy się  różnych pomysłów, projektów i zaczęliśmy budować po swojemu. Mąż narysował na ziemi prostokąt: tu wybierzesz ziemię, podsypiesz piaskiem i będzie zbrojona płyta wylana, a na niej reszta. Razem zbudowaliśmy palenisko, resztę kleiłam sama, najwięcej kłopotów przysporzyła mi owa krążyna, ułożyłam warstwę kamieni, o matko, przecież to nie tak, trzeba zdjąć i od nowa, bo kamienie trzeba było na sztorc kłaść, a nie na płasko. Mąż mówił mi, co i jak, a potem jechał do pracy.

Po położeniu kamieni trzeba było odczekać i ładnie wyczyścić zaprawę pomiędzy kamieniami, bo jak stężała, to nie pomagały żadne szczotki druciane ani szpachle.

Potem wybudowałam komorę, osadzając w niej zawiasy, hm!, nie będę pisać, co się sypało i lało przy tej robocie, trzeba było zachować pion i poziom, kamień każdy inny. Schody zaczęły się, gdy robota przeniosła się wyżej, drabina i z każdą kielnią zaprawy i kamienia do góry, a kamienie dalej krzywe, przymierzać, pięć razy przykładać i do góry, i do góry. No nareszcie komin, potem dach z desek , ale najpierw trzeba było osadzić słupy, takie tylko okorowane, proste pnie, z wyrostkami jak ostrewki, bo będą wieszaczki.

A potem blat, jest duży, można na nim pospać w słoneczku, co sprawdził mój mąż.
I nie myślcie, że trwało to tak krótko, jak opisałam. Trzeba było dowozić kamieni, żwiru, piasku, a to cementu zabrakło, jak to na budowie. Końcówka lata i jesień - zajęło to tyle czasu, a spory omal nie doprowadziły do kryzysu w małżeństwie.

Pierwsze wędzenie przypadło tuż przed świętami, zaczynał padać śnieg.

Kiełbaska musi powisieć, ułożyć się i obeschnąć ....

... a szynki i boczki dobrze ocieknąć z marynaty, w międzyczasie trzeba rozpalić w palenisku, ogrzać komorę, zadymić i można wędzić.

A wiosną, żeby nie chodzić po błocie, położyliśmy kamienną posadzkę, prosto ze schodów do domu.

Między kamieniami wsypaliśmy żwir, piasek, żeby odprowadzał wodę.

W następnym roku zachciało nam się pieca chlebowego, droga podobna do tej powyżej, stoi przytulony do wędzarni, dachy wchodzą jeden w drugi.
Komorę paleniskową wybudował mąż, ja dalej zajęłam się dopasowywaniem i murowaniem kamieni.
Komora jest z cegły, ocieplona wełńą mineralną z folią aluminiową, jak do kominków.

Wjakiejś klamociarni wpadł mi w ręce odlew żeliwny, został wbudowany w komin dla ozdobności, ale przez przypadek spełnia rolę sprawdzającą temperaturę pieca, jak niewiasta jest gorąca, znaczy piec dobrze nagrzany.

I oczywiście dach, drewniane rynny na drewnianych uchwytach, żeby na plecy się nie lało.

Chlebek wychodzi bez porównania lepszy niż z piekarnika gazowego, równiutko wyrośnięty, piekłam tam kartoflaki, bułeczki, placek z jabłkami, pizzę, zapiekane w garnku karofle z kaszą i serem, suszyłam śliwki, jabłka, grzyby. A zapach wypieków - mniam! Chlebek piekę pszenno-żytni, na zakwasie, rośnie w koszyczku, potem na łopatę i siup! do pieca. Wszystkie czynności muszą być zgrane w czasie, żeby w piecu nie było napalone za wcześnie, a ciasto niewyrośnięte, lub za późno, bo ciasto przerośnie.

Kombinat wędzrniczo-piekarniczy w okolicznościach letnich i zimowych.

Niestety, nie mam zdjęć gotowych wyrobów, bo nie wiedziałam, że wezmę się za pisanie bloga, ale postaram się przy najbliższej okazji coś tam pstryknąć. Frajda jest niesamowita, swoje wędzonki, swój chlebek, a i oscypki jeszcze robię i wędzę, ale o tym w innym poście.
Drzwiczki do paleniska i szyber wygrzebaliśmy na złomowisku, drzwi do pieca chlebowego zrobiono w zakładzie ślusarskim, tylko okucia do drzwi wędzarni kupiliśmy.
Jest to przedmiot naszej, a zwłaszcza mojej dumy, bo setnie się przy nim napracowaliśmy, no i chwalę się Wam, wszystkim zaglądającym tutaj.

 Tak wygladał niedzielny świt, grubo przed szóstą, psy mnie wyciągnęły, było ciepło i ptaki śpiewały, różne.

A potem już wyraźnie było widać, że śnieg niknie w oczach.

                                                W dali Kopystańka, lekko pobielona.

Blat kuchenny zamontowany, jest czyściutki, biały i niczym nie zakonserwowany, nie chciałabym go lakierować, tylko czymś zapastować, żeby nie przyjmował plam, ale czym?

Pozdrawiam serdecznie wszystkich czytająch i oglądających /chyba przesadziłam z długością posta/.