Wiosenny spacer......

 Pogórze Przemyskie to pogranicze dwóch narodów, kraina burzliwej historii i niepewnej terażniejszości, kraina opustoszałych wiosek, dzikich lasów, zapomnianych cerkiewek, to drugie Bieszczady, wprawdzie bez połonin, ale i bez masowego ruchu turystycznego i kiosków z pamiątkami - to słowa S. Krycińskiego, który napisał przewodnik po Pogórzu. Nie będę pisać opracowań historycznych czy krajoznawczych, bo to można znależć w sieci, ot, parę zdjęć, jakiś krótki opis, żeby nie zanudzić czytających....
Ta wyprawa odbyła się w długi weekend majowy, buki wypuściły mięciutkie, omszone listki, zieleń ich była najmłodszą z możliwych i w nocy przyszedł przymrozek, od strony nieosłoniętej mróz zwarzył młode listki tak, że wyglądały, jakby ktoś polał je wrzątkiem. Wejście na szlak na Kanasin było przy retortach , na wypale węgla drzewnego, zapach dymu palącej się buczyny włóczył się po całej dolinie
.

Maksio często jest noszony na rękach, bo krzaki chwytają go za sierść, siada i nic nie odzywa się, niejeden raz
musieliśmy wracać i szukać go, a tutaj jest po prostu zmęczony, hm!

Widok na Kopystańkę od południa, schodzimy do Rybotycz, ale na prawo od szlaku znajduje się "Kanion", taka lokalna osobliwość, czoło fliszu karpackiego przecięte spływającym potokiem, tworzy wodospad, nie ma chyba 20 m, ściany zbudowane jak z cegiełek.....

 ...taki ciurek wodny, w suche lata myślę, że wysycha. Ale dla nas jest to dziw natury, bo wodospadziki są tu rzadkością. Nie jest to rezerwat, ale pod opieką prawną, miejscowi nazywają to miejsce "Skała Machunika".

Jak się stoi na dnie tej maleńkiej dolinki, to ma się wrażenie, jakby było się na dnie studni. Byliśmy tam jesienią, widoki przepiękne, ale co,  nie zabrałam aparatu, nadrobię w tym roku. Gdzieś z początkiem roku przejeżdżaliśmy tamtędy i coś mi się wydaje, że osuwisko ruszyło w dół, trochę obok, może to miejsce zachowało się.

Przed Rybotyczami, na wzgórzu znajduje się kirkut, wszyscy Żydzi zginęli, ostał się tylko Mojżesz Rubinfeld, jako jedyny . U stóp wzgórza wije się Wiar, słychać jego delikatny szum, i cisza, jakby całe życie toczyło się daleko, można sobie posiedzieć, przemyśleć pewne sprawy, zobaczyć , jak nikłe jest życie i cieszyć się chwilą.

Wiem, wiem, nie powinno być tam Maksa, miał iść z mężęm, ale został, staram się szanować takie miejsca. Może nawet nie dawałabym tego zdjęcia, ale chcę, żebyście zobaczyli zmiany, przed i po.
Za staraniem właśnie Mojżesza Rubinfelda kirkut został ogrodzony, ma tablicę wmurowaną w ścianę z kamieni rzecznych, podniesione są macewy, nie wszystkie. Pracowała tam młodzież z jednej ze szkól z Przemyśla, któregoś lata odbył się obóz międzynarodowy i wygląda to wszystko inaczej.

Piękne miejsce w swym smutku, zadumie, w poszumie wiatru i płynącej wody.

Ponieważ macewy leżały "twarzą" do ziemi, mają doskonale zachowane napisy, ornamenty, symbole, kto - jakim zajęciem się parał. Te nowe zdjęcia też są wiosenne, raczej przedwiosenne.                                        A potem była Posada Rybotycka - cerkiew św. Onufrego, obronna.

Otoczona jest murem, ułożonym na sucho, takie murki zastępowały czasami płot, do niedawna można było jeszcze takie spotkać.

Mam nieodparte wrażenie, że ta ściana przypomina twarz, zamknięte oczy, nos i otwarte usta.

Obok rosną stare dęby, omszone, które wiele widziały.

  

Wewnątrz odkryte stare freski, małe okienka obronne, w przedsionku napisy ryte w murze przez pielgrzymów

Wąskie , boczne drzwi, widok na murek, bardzo dokładnie ułożony.
Kiedyś w Posadzie odbywały się ukraińskie noce Kupały, chyba ze 2 tygodnie po naszej Świętojańskiej.
Dziewczyny w haftowanych koszulach, wianki na głowach, które potem płynęły z prądem, ogniska i śpiew.

A to mój nabytek z klamociarni, haftowane kwiaty wiosenne, ściegiem gobelinowym, wzór zgodny z naturą, bo mam jeden taki obraz, gdzie kwiaty kwitnące wiosną przemieszane są z letnimi i jesiennymi, a może tak miało być? Tzw. co autor miał na myśli?

I jeszcze wazon, jakoś kolorystycznie mi przypasował i , co najważniejsze, ma czerwone serducho. I z tym serduchem pozdrawiam Was wszystkich bardzo serdecznie.
Jutro mamy montować blat kuchenny z klejonych, grubych dech świerkowych, oczywiście w chacie na Pogórzu, pa.

Andrzeju i Marto, ale zabiliście mi ćwieka, ale może uda mi się z tą zagadką, męża poproszę.

Kosy dziś rano mnie obudziły, ich melodyjne pogwizdy usłyszałam w tym roku pierwszy raz, a to wiosna właśnie !!!!!