Jeszcze trochę z wnętrza chaty i wiosenne kwiaty

Troszkę mi się zrymowało w tytule posta, teraz to zauważyłam, niech tak zostanie. Wróciłam wczesnym rankiem z Pogórza, dosadziłam fasolę jaś i drobniejszą karłową, a na trasie wykopu - dynię, taką pomarańczową, będą miały ptaki używanie na zimowy, ciężki czas, a może miąższ zjedzą jakieś większe zwierzęta?
Chciałam te prace wykonać we wtorek, ale brat mój śledzi kalendarz biodynamiczny i mówi, że we wtorek nie jest dobry dzień, tylko w środę, więc fasola została namoczona i taka dziś włożona do ziemi, może trochę za późno, ale jeśli nie dojrzeje, to zamrożę taką. Zrobiłam parę zdjęć, tak na wszelki wypadek, żeby mieć pod ręką, kiedy czas się zawęzi, z chaty i otoczenia, a teraz jest właśnie tak w galopie.

Na piecu stoi zestaw różnych młynków, które są używane do mielenia pieprzu, kminku do chleba, te gliniane butelki to chyba po oliwie, a gliniany garnek z przykrywą - to ów słynny niemiecki "romertopf", moczy się go przed użyciem i można w nim piec chleb, jak w małym piecu chlebowym, woda nawilża piekarnik i chlebek nie wysycha, a kurczak z niego jest soczysty i mięciutki.

Malunki na płytce, zioła chyba, i poszkliwione, mąż dokleił im sznureczki i zawieszki do kuchni, jak się patrzy.

Zegar kuchenny, oczywiście współczesny, wyszperany, jak wszystko za grosze, trzeba było zmienić mu werk  i odmierza czas bardzo dokładnie, a ujęły mnie te niebieskie ozdoby na porcelance i deska, w sam raz jak do chaty.

Lustro z mojego rodzinnego domu, przeglądały się w nim moje ciotki, których nie zdążyłam poznać, babka, mama,  a ja prosiłam ojca, żeby podnosił mnie na rękach do tych ozdóbek u góry, bo zawsze myślałam, że to laleczki. Jest stare, zmatowiałe, przetarte, było oklejone wieloma warstwami farby, doskrobałam się do czystego drewna i tak zostawiłam.

Kołowrotek, który jest sprawny do dziś, przędła na nim babka, potem mama, zawsze dziwiłam się, jak można wysnuć tak cienką nić. Ostatnie przędzenie na nim było na początku lat osiemdziesiątych. prosiłam mamę o wełnianą nić na taką zgrzebną sukienkę w warkocze, kłuła ta wełna jak licho.

Toczone pokrętła do naciągu, czy czegoś tam, sama nie wiem.

Wszystkie detale starannie wykonane, kiedyś zapytałam mamę, kto robił takie kołowrotki, okazało się, że był we wsi stolarz - złota rączka, Kuba mu było, rzeźbił ołtarz do nowowybudowanej cerkwi na początku XX wieku, a w międzyczasie kobiety prosiły o takie maszyny, między innymi moja babka. A ołtarz ten, to cudo, bez maszyn zrobiony, kwiatki, jabłuszka, kłosy, zawijasy, całe carskie wrota i ambonę, a w to były wkomponowane ikony.   Kościół przejął cerkiew, a ołtarz przeniesiono do jarosławskiej cerkwi, a w końcu do Lubaczowa.

Jak już jesteśmy przy cerkwiach, to pochwalę się haftowanym "rucznykiem", dostałam go od koleżanki, która otrzymała go w prezencie, ale nie pasował jej do wystroju domu. Wiem, że wiszą takowe nad obrazami świętymi, mój na drewnianym patyku, bo nie mam jeszcze dla niego miejsca docelowego, czarno-czerwony haft krzyżykowy i ręczna robota, długi i haft z obydwu stron.

To są stareńkie narty, miały iść na wyrzucenie, ale uratował je Janek, ten gospodarz od 5-ciu źródełek na podwórzu, bo wiedział, że ja się nimi zaopiekuję. Bambusowe kijki z plecionką z rzemieni, zakończone szpikulcem metalowym, jakie wiązania ...

.... kiedyś próbowałam je ubrać.

W kącie stojak na wina o oryginalnych nazwach, na razie mamy PLATON i BIESZCZADY, reszta to słowackie, wcale dobre.

Na tarasie owady żądlące zalepiają z jednej strony wszelkie otwory, a z drugiej wygryzają, o co tu chodzi?

A może przerabiają wygryzione drewno i robią lepiszcze?

Dziurę w niebie zobaczyłam wśród chmur, zabrakło tylko oka Opatrzności i fruwających, tłustych aniołków.

Albo taki obłok wieczorny.

Zaczątek tarasu z płyt kamiennych, żarna znalazły nowe miejsce, otoczone okrągłymi kamieniami ze studziennego wykopu ...

... i pierwsza macierzanka, posadzona wśród kamieni, będzie pachnieć do słońca. Dziś, wracając od mamy, wstąpiłam do szkółki ogrodniczej i zakupiłam wiele innych do towarzystwa, równie pachnących. Marzy mi się, że trącę takie ziółka stopą, a one zapachną, będzie tymianek, cząber, szałwia, hyzop, pewnie coś jeszcze, bo jest trochę tych doniczek.

W moim ogrodzie miejskim zakwitły azalie...

... różne odcienie żółci, pomarańczy...

.... i te malutkie...

... pyszni się kalina...

.. złotlin drobiutkimi, żółtymi pomponikami rozświetla świat...

... a pień starej wierzby opanował powojnik alpejski, setki dzwoneczków.

A to "dama", kłokoczka południowa, jest chroniona, a rezerwat naturalnie rosnącej znajduje się we wsi Tarnawce, pod Przemyślem na 9 ha, chociaż pojedyncze egzemplarze widziałam przy szlaku wiodącym na Helichę, dalej na Kopystańkę. Kwitnie w takich gronach, a owocem są skórzaste pęcherze, z twardym orzeszkiem w środku. Muszą leżeć dwa lata w ziemi, ąby wykiełkować, dawniej wyrabiano z nich różańce.
Ten egzemplarz zakupiłam w arboretum w Bolestraszycach, a dwa krzaki urosły mi z zaszabrowanych orzeszków.
Serdeczności dla wszystkich podczytujących, komentujących, dzięki za dobre słowa, pozdrawiam.

wczorajszy zachód słońca nad Kopystańką