Wspomnienie ...

To chyba moje pierwsze wspomnienie o pisankach, święceniu, jakie odcisnęło ślad w mojej dziecięcej pamięci.

Mama gotowała jajka w łupinach cebuli, a potem odbywało się skrobanie nożem albo żyletką przeróżnych wzorków w brązowej powierzchni, najładniejsze skrobał tata.
Ale u sąsiadów to było całe misterium malowania jaj, babcia Mazurycha najpierw długo i cierpliwie nanosiła zgrabne wzorki naturalnym woskiem, który maleńkim, blaszanym lejeczkiem spływał, podgrzewany nad świeczką ... potem malowanie w farbach, kolejno, tak, że wzorki wyłaniały się w różnych kolorach ...
Mama przygotowała koszyk ze święconką, wystroiła mnie w granataową układankę na szeleczkach, nowy sweterek, wydziergany w zimowe wieczory z wełny, bawełniane, białe rajstopki i obowiązkowo nowe sandałki, które służyły mi potem całe lato ... żadne tam półbuciki, miały być sandałki.
Byłam strasznie podekscytowana, kręciłam się po kuchni, oczywiście przeszkadzając ... w kącie, przy kuchni stała miska z wodą ... cofałam się, cofałam, aż chlapnęłam w tę miskę, tylko fałdki spódniczki spłynęły po wodzie ... i na tym skończyło się moje wyjście na święcenie koszyka, bo nie miałam drugiego, odświętnego ubrania na zmianę ... rozpacz moja była bezdenna, a łzom nie było końca ... tyle czekania.
Następne lata były już lepsze, pilnowałam się ... po święceniu były zabawy z pisankami na zielonej trawie, próby, która mocniejsza, a skorupki wyrzucało się zawsze do ogródka.

Pojechaliśmy wczoraj na Pogórze, cały dzień sypał śnieg bardzo obficie.
Podsypaliśmy jedzenia do karmników, nabiliśmy jabłka na patyki, smalczyk w korę ...

a dla żarłocznych sójek pokrojony w kostkę chleb i orzechy ...

... który zwabił rudaska.
Musiał być bardzo głodny, skoro nie pogardził chlebem, a orzechy również mu smakowały.
Nieświadomy tego, że podglądamy go przez okno, długo zajadał ... ale wcale nie żarłocznie, delikatnie podbierał po kawałeczku, i tylko spoglądał na śliwkę, gdzie wydzierały się sójki, złe, że zabiera im jedzenie.

Owocowy wianuszek zupełnie ogołocony z owoców, na przyszłą zimę trzeba więcej takich ukręcić, na początek ozdobią taras, a potem zimą podratują ptactwo.
Zasypanymi drogami ruszyliśmy na wzgórze kalwaryjskie, aby tam uczestniczyć w liturgii Wielkiego Piątku,
lubimy tam przebywać, wśród wiekowych murów, uleciałych szeptów modlitwy, zapachu kadzidła ...

Kiedy dziś rano wyszłam po raz kolejny odśnieżyć ścieżki, zadziwił mnie zapach wiosny, wilgoci, było ciepło, z dachu kapało ... teraz podświeca słońce, ptaki drą się w ogrodzie, jak oszalałe ... nawet Miśka z Amikiem wylegują się w śniegu przed bramą, w oczekiwaniu na męża, który na chwilkę wyjechał.
Na powyższym zdjęciu wysiane pomidory aż proszą się o pikowanie, ale to już po świętach ...

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny i dobre słowa, życzę radosnych Świąt Wielkanocnych, smakowitości na stole, miłych spotkań i udanych spacerów w poszukiwaniu wiosny, pa!