Wreszcie przyszedł czas na prace przy tunelu foliowym. Ponieważ folia z zeszłego roku już podarła się w strzępy, zakupiliśmy nową, a sam stelaż z plastikowych rurek zrobił się jakiś niestabilny. Wymyśliłam, że może włożymy w rurki metalowe druty, to je jakoś usztywni. Ale przyszedł budowlaniec, zerknął fachowym okiem, tu podnieść, tu podłożyć, spiąć dół metalowymi śledziami, bo podstawa rozlazła się i całość od razu odzyskała fason. Do tego folia ściągana z obydwu stron sznurkami, solidnie napięta jak membrana na bębenku i przysypana ziemią, wszystko to sprawiło, że tunel posłuży nam jeszcze kilka lat:-) Kilka kursów taczkami z ładunkiem rozsad i pomidory, i papryki wreszcie znalazły się w przyjaznym, ciepłym środowisku, zimno sprawiło, że marnie rosły, za to bryłę korzeniową rozbudowały pięknie. Wysiałam jeszcze na paletki jakieś jednoroczne floksy, dodane mi w zestawie w ramach promocji chyba, bo nie zamawiałam ich:-) Rozsady na noc są jeszcze w tunelu przykrywane podwójną warstwą agrowłókniny, poprzedniej nocy był jeszcze przymrozek, trawa zaszroniła się w dolince za grządkami, choć przy chatce temperatura była dodatnia. Paliłam dodatkowo wkłady do zniczy, w nocy tunel wyglądał jak zjawa:-) O drugiej w nocy popatrzyłam do sadu, jakoś było mi za jasno pod folią, może pali się obudowa któregoś z wkładów, żeby nie zajęła się agrowłóknina, albo w końcu cały tunel ... cóż było robić. Aby uspokoić niepokój w sercu, wdziałam filcaki mężowskie, jakiś kabat na grzbiet, latarkę do ręki i poszłam zobaczyć, czy wszystko w porządku. Towarzyszyła mi Mima, zawsze to raźniej ... sad w nocy, zwłaszcza kiedy wreszcie zaświeciły gwiazdy jest baśniowy:-)
Między doniczkami przy murze tarasu znalazła sobie miejsce niezbyt urodziwa księżniczka, ponura jakaś. Mówię do męża, że może warto pocałować ... może nieziemskiej urody, może majętna ... eee! jeszcze te purchle przejdą na mnie, wolę nie ryzykować:-) Posiedziała do wieczora, rankiem już jej nie było, życiowa okazja stracona:-)
Czas na Pogórzu byłby czasem straconym, gdyby nie było chociaż malutkiej wycieczki w teren. Ostatnio zwłaszcza, kiedy skumulowały się prace wiosenne w obejściu, są to wyjazdy przy okazji zakupów spożywczych. Na ostrym zakręcie w Koniuszy spotkaliśmy grupę rowerzystów, z jukami, prosto z tego zakrętu skierowali się w błotnistą drogę w stronę Kopystańki ... oj, oj, ciężko im będzie po ostatnich ulewnych deszczach. Potem my pętelką objazd na wzgórze kalwaryjskie, zjazd w dolinę Wiaru, potem w stronę Arłamowa w Górach Sanocko-Turczańskich i powrót urokliwą doliną Jamninki. Na łąkach znalazłam pierwsze storczyki, to storczyk samiczy, samczy czy jak go tam nazywają:-)
