Pogórze w kwietnej przesłonie ...

Żeby tylko zdążyć ... żeby tylko zdążyć ... takie myśli kołatały mi po głowie, kiedy pędziliśmy do chatki, prosto w chmury kłębiące się przed nami, a błyskawice rozświetlały horyzont. Nie wyglądało to dobrze, zdążyłam tylko zamknąć tunel foliowy, żeby nie odfrunął, a walnęła w nas fala uderzeniowa nawałnicy ... w tym momencie runęła śliwka węgierka, obciążona owocami ... o kilka centymetrów od pieca chlebowego, i zawisła na sąsiedniej dzikiej gruszy. Kiedy minęło główne uderzenie, a deszcz odrobinę przestał padać, mąż przyciął konary śliwki, żeby bezpiecznie wylądowała na ziemi, nie czyniąc szkody. Potem sobie tak spokojnie szemrał deszczyk długo w noc, ale trochę za krótko ... po wysuszających upałach ziemia potrzebuje więcej wody.

Derkaczowe łąki pogórzańskie jeszcze miękko falują, puszyste i kwietne. Jak patrzę na nie z naszej strony, widzę delikatne odcienie, wzajemnie przenikające się, z przewagą delikatnych różowości, a to białe ... może przymiotno, bo nie podejrzewam, że jakieś dzikie kminy czy pietruszkopodobne tak zakwitły ...

Sąsiedzka łąka stała się dla mnie tegorocznym objawieniem, a przyciągnęły mnie tam jakieś niebieszczące się kwiatki ... kiedy przedarłam się przez naszą, w trawach sięgających ramion, okazało się, że to łany dzikiej cykorii dają taki efekt ... a kiedy pochyliłam się niżej, zauważyłam wiele roślin z muraw kserotermicznych, które dane mi było poznać trochę wcześniej ...

Cóż, w końcu łąka leży w tym samym regionie, na podobnej wysokości, nawet wychodnie fliszu karpackiego znalazłam, a kiedyś myślałam, że to ruiny zabudowań ... miejscowi mówią, że to "łupek" ... oszałamiająco pachnie ziołami, rozgniecionymi moimi buciorami, pachnie ziemia po deszczu ...

Nasza łąka jest trochę bujniejsza, w końcu nie tak dawno było tu pole uprawne, ale już widzę oznaki "stepowienia", podobne rośliny ... a może były tu od zawsze?
Kiedyś pisałam, że odwiedziła mnie zielarka, która zbierała "cyntorię, na bóle brzucha" ... ale tutaj tego nie ma, rośnie tam wyżej, we wsi, i na Kopyśnie ... Grażyna-M oświeciła mnie, że chodzi o centurię, czyli ziele tysiącznika ... nic mi ta nazwa nie mówiła, nigdy nie widziałam tej rośliny, a chciałabym poznać. I chyba udało mi się, a wskazówką były te różowe kwiatki ...

... a to już znalezisko z naszej łąki ... jest, jest, i my mamy centurię ... proszę mnie upewnić, że się nie mylę ...

... wczoraj wypatrzyłam jeszcze kwiatki raczej białe, ale może dlatego, że były jeszcze w pąku.
Skoro zaczęłam z tą górnolotną "kwietną przesłoną", to może jeszcze parę zdjęć ...

W tym roku bardzo obficie owocują dzikie czereśnie, zresztą czy ja wiem, czy dzikie? kiedyś tu mieszkali ludzie, była wieś ... sama pamiętam z dzieciństwa, że tylko takie czereśnie jadało się, a nie te ogromne "mutanty" ...

... słodziutkie, pachnące kropelki, nie sposób przejść obojętnie obok naszej "emeryckiej" czereśni ... z gałązki prosto do gęby:-) a pod czereśnią kwitnące kozibrody ... tak otwierają się tylko rano ...

... To już czereśnie z sąsiedzkiej łąki ... prawie czarne, o innym smaku, słodkie, a lekko gorzkawe, za to bardziej soczyste ... ptaki mają używanie, i my.

Kręcimy jeszcze miód, tym razem o innym aromacie, bardziej lipowym, ale jednak nadal ciemnym, czyli z domieszką spadzi ... zresztą czego tam nie ma, pewnie nektar z wszystkich kwiatów, pokazanych wyżej, bo pszczoły spotykam na łące w ogromnej ilości.
Dziś rano była świetna widoczność, pasma górskie doskonale widoczne daleko, po drugiej stronie granicy ... patrzyliśmy ze wzgórza kalwaryjskiego ...

... a wracaliśmy naszą ulubioną drogą przez Wiar ... zmiany, zmiany, zmiany:-(

No i przedmiot mojego niezmiernego zadowolenia ... w zachodzącym słońcu obejście zyskuje inny wymiar ... ale bramy dalej nie ma:-)

A co na niwie warzywniczej? po upałach nie znalazłam zielonych łętów w ziemniakach, wszystkie uschły, nawet nie pomogło kropienie drożdżami ... musi grzybowe je pokonały.
Za to pomidory mają się bardzo dobrze, ogórki też, tylko rosną słabiej, bo noce zimne ... dziś było tylko +8 stopni. Bardzo pozytywnym zaskoczeniem jest papryka ... pod osłoną z agrowłókniny rośnie doskonale, kwitnie obficie, i od biedy już można używać np. strąków cayenne ... śmiem twierdzić, że rośnie ładniej od tej w tunelu.

Natomiast "spałowany" przez jelonka dereń schnie ... poczekamy do wiosny, może coś odbije poniżej ogołoconego z kory pnia.

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, pozostawione słowo, bywajcie w zdrowiu, pa!

Koper o poranku ...

Znowu korzystam z opcji "Zaplanowane" ... cóż za udogodnienie, ja na Pogórzu, a tu się samo publikuje :-)
Jednego dnia wyszłam wcześniej podlać pomidory w tunelu foliowym.
Szybciutko wracałam po aparat, bo na sąsiednich grządkach mały spektakl, a ulotne to chwile, bo słońce już, już wychylało się zza góry ...

A ten tutaj z tunelu foliowego, z kropelkami rosy tylko na końcówkach pierzastych liści ...

Koper już przetrzebiony, część zamrożona, część w słoiku, bo nawet ogórkom przyjemniej kisić się w słoju w takich okolicznościach przyrody ...

Nie, ogórki jeszcze nie moje.
Pozdrawiam, pa!

Tygodnik pogórzański czyli o kotku, gąsiorku i trutniach ...

To i dla mnie była wielce pocieszająca wiadomość. Kotek spod dębu ma wreszcie dom, przyjął go pod swój dach mieszkaniec sąsiedniej wsi, a wiadomość przekazała mi dziewczyna, której mąż kotka złapał i zawiózł do przyjaznych ludzi. Przy okazji wynikła zabawna sytuacja, bo po drugiej stronie drogi jest cmentarz, a kotek często tam przebywał. Osoby, odwiedzające groby bliskich, również przynosiły mu jedzenie, a szczególnie jedna pani, która jakby częściej tam przebywała ... Niech pan zostawi tego kotka, on ma tu być, my go karmimy ... Ale proszę pani, ja go zawożę do domu, będzie miał dach nad głową ... Niech go pan nie rusza, on ma tu być ... kobieta była nieustępliwa, ale gość nie patrząc na nic, złapał kota i zawiózł do ludzi. I mnie spadł kamień z serca, kot ma dom, nie martwię się w czasie burzy, co też tam biedaka robi, i najważniejsze, że są dobrzy ludzie. Ci sami przygarnęli też pieska, którego znowu ktoś podrzucił we wsi, małego rudaska ... piesek zaprzyjaźnił się na razie tylko z kotami, bo wzięli ich dwa, a do ludzi bardzo nieufny ... widziałam ostatnio to osobliwe towarzystwo, łaziły po podwórzu, łasząc się do siebie, koty i psiak.

W zeszłym tygodniu często przebywałam w okolicy pasieki. Widziałam go raz, drugi, i następny ... siedział spokojnie na gałęzi, a potem nurkował w gęstwę wylatujących pszczół i wracał z kolejną w dziobie. Oho, szkodnik, łapie pszczoły. Ptak ładny, z grubą krechą przez oko, kubraczek w rozbielony brązik, już wcześniej widziałam go przez okno, jak siedział samotnie na gałęzi głogu ...

zdjęcie z netu

Poszperałam w książkach, tak, to dzierzba gąsiorek.
Ptak nieco okrutny w swych praktykach łowieckich ...jego nazwa rodzajowa po łacinie to rzeźnik ... oto co mówi o nim wikipedia ...

Zjada owady (najchętniej chrząszcze i pasikoniki), rzadziej małe kręgowce jak nornice, myszy oraz drobne ptaki, często pisklęta ptaków śpiewających oraz małe gady.

Swojej zdobyczy szuka na ziemi albo czatuje na nią. Uważany za bezwzględnego drapieżnika (mimo niepozornego wyglądu zewnętrznego). Mniejsze zdobycze zjada od razu, większą (owady, jaszczurki, gryzonie) lub nadwyżkę pokarmu nabija na cierń krzewu (najchętniej tarniny) lub drzewa albo na kolec od drutu kolczastego, podobnie jak inne dzierzby, np. srokosz. Dzięki temu łatwiej mu przytrzymać zdobycz (ma słabe nogi) i rozczłonkować ją dziobem. Niezjedzone od razu ofiary tworzą zarazem rodzaj zapasów na dni, w trakcie których nie upoluje dostatecznie dużo zdobyczy^[8][15][13]
W porównaniu do swoich dość niewielkich rozmiarów chwyta zaskakująco duże zdobycze, które czasami mogą być niewiele mniejsze od gąsiorka – ptak potrafi upolować żabę.

Mąż od razu skontaktował się z doświadczonymi pszczelarzami ... zalecenia były niekorzystne dla ptaka ... zlikwidować ... i tak myślę sobie, może jest jakiś sposób, żeby go zniechęcić ... płyty cd wieszają, żeby błyskiem i ruchem odstraszyć np. zające. Ja nie poszłam tak daleko, zawiesiliśmy kolorowe wstążki, może ruch i kolor zrobią dobrą robotę ...

Zachodziłam potem wiele razy w pobliże, głos ptaka słyszałam w zaroślach, ale bał się zalatywać pod ule ... może gdzieś dalej będzie polował na pojedyncze pszczoły, w końcu to natura, ale może nie będzie czynić spustoszenia tuż przy wylotce z ula.
Nie wiem, czy słyszeliście, ale wśród pszczelarzy krąży niepisany przesąd, że nie wolno obcego wpuszczać na teren pasieki. Przy okazji prac drogowych kręcił się w pobliżu jeden pracownik, coś tam gadał z mężem, oglądał, podglądał ... przy ostatnim przeglądzie okazało się, że w jednym ulu nie ma matki, bo nie ma czerwiu w komórkach, a w drugim, tym ze złapanym rojem, jest tylko czerw tzw. garbaty. To znaczy, że z niego wyjdą tylko trutnie, czyli ul bez szans rozwoju. I znowu telefon do przyjaciela pszczelarza... trzeba wytrzepać z ula wszystkie pszczoły, komórki trutowe wyciąć i wyrzucić, a następnie podać nową, unasiennioną matkę w klateczce, a pszczoły powrócą, tylko, że bez matki trutowej, tej poprzedniej, bo ona już nie potrafi wrócić do ula.
Prześcieradło przygotowane i działamy ...

Z daleka robiłam zdjęcia, pszczoły brzęczały rozwścieczone, ale już wyczuły matkę, zaczęły krążyć przy niej ... ul spakowany na nowo, z nową matką w środku, po niedzieli zobaczy się, czy przyjęła się i zaczyna czerwić. A swoją drogą, trzeba mieć żelazne nerwy, żeby przebywać wśród tego brzęczącego roju ...
Nie, nie podejrzewam, że wizyta obcego na pasiece spowodowała te zdarzenia. Tak się po prostu dzieje, to natura, a człowiek chyba nie wszystko jeszcze poznał.
Ubiegły tydzień był znojny.
Budowaliśmy popołudniami, po segmencie, płot, czyli przymierzanie, przycinanie desek, przykręcanie do słupka.

 Rankiem mąż jechał do pracy, a ja zabierałam się za swoją czyli malowanie powyższych impregnatem ... mozolna to robota. Inaczej maluje się gładkie powierzchnie, a inaczej, czyli gorzej, "kudłate" deski, znaczy nieheblowane. Ale jakoś dałam radę, i oto mamy płot, ale jeszcze bez bramy ...

Zobaczylibyście minę Miśki, jak zapędziła się "lewą" ścieżką, żeby obszczekać traktor, a przed nią ściana ... co się nakombinowała, żeby wydostać się, ale nie dała rady ... brama załatwi resztę.
W starej gruszy futrzasta wyściółka, myślałam, że to może popielice tak sobie urządziły gniazdo, ale nie, już podglądnęłam, bo ptaki przylatują karmić młode ... to sikorki.

Popielice też są, a jakże! urządzają nocne harce na poddaszu.
Przy okazji kopania rowów na naszej drodze drogowcy wykopali takiż ozdobny kamyczek i położyli w barwinku na poboczu. Nazywają go tutaj wapieniakiem, a to chyba trawertyn ...

Przetoczymy go z górki pod bramę i będzie ozdobnikiem na wjeździe. Ciężki jest, przy moim szczęściu żeby tylko nie przetoczył się po mojej stopie:-)
Na kamyczkach podjazdu, kiedy są z lekka wilgotne po porannej rosie, przysiada mieniak ... ależ to piękny motyl ... trochę niepozorny przy złożonych skrzydłach, ale jak je rozłoży, zachwycająco mieni się fioletem, zależy jak pada światło ...

I skończył mi się tydzień, bo sobotę spędziłam na rajdzie, który już Wam opisałam w poprzednim poście.
Dziękuję za odwiedziny, pozdrawiam serdecznie wszystkich, wszystkiego dobrego, pa!

Chaszczowanie w Górach Słonnych ...

Właściwie to do końca nie wiedziałam, czy uda mi się powędrować z grupą turystyczną. Kilka dni wcześniej ugryzła mnie osa, i to gdzie? w stopę! Kroiłam jakieś warzywa na tarasie, a ona, bezczelna weszła mi cichcem pod pasek klapka, jak ją docisnęłam, to zostawiła sporo jadu w skórze śródstopia, a potem, jakby nic, odfrunęła spokojnie. U mnie jad osy powoduje jeszcze większą opuchliznę niż od pszczoły, prawie czułam, jak stopa zwiększa swoją objętość:-) Na noc obłożyłam ją liśćmi babki, na dzień dzikiej hreczki, potem znowu babki i jakoś udało mi się wcisnąć nogę do buta.
Pogoda na sobotę zapowiadała się prześliczna, upalna i słoneczna, grzało już od rana. Zgarnęli mnie z przystanku, gdzieś pośrodku drogi, skąd dotarłam z chatki pogórzańskiej. Trasa wiodła kolejnym etapem czerwonego szlaku, z Zawadki, do Lisznej pod Sanokiem, przez grzbiet Gór Słonnych.

Po drodze przez Rakową weszliśmy jeszcze do greckokatolickiej cerkwi pw. Narodzenia NMP z 1850 roku. Na wzgórzu, w otoczeniu wiekowych drzew smutno spogląda na wieś , rozłożoną poniżej.

Cerkiew opuszczona i przez katolików, którym służyła do czasów, kiedy wybudowano nowy kościółek. Nawet trawy na placu niewykoszone, przez zmurszałą podwalinę dostają się tam zwierzęta, sowy zostawiają wyplujki, koty ślady na obrusach ołtarza, na podłodze szeleszczą zeszłoroczne liście ... wszędzie opuszczenie, prawie nikt tu nie zagląda. A ołtarz zdobią ikony malowane przez Zygmunta Bogdańskiego, znanego malarza cerkiewnego ...

Jakżesz mi tu pasują słowa piosenki o jesieni, Beskidzie, cerkiewkach ... "kowal w kuźni klepie biedę, czarci wydeptują trakt, w pustej cerkwi co niedzielę, rzewnie śpiewa wiatr, pobożny wiatr" ...

Ruszamy pod górę, widoki z lekka przymglone wzmagającym się upałem, przez eksponowaną łąkę, gdzie słaboty człowieka łapią, taki żar, Na szczęście po chwili zanurzamy się w zbawienny cień lasu ...

Właściwie to tak troszkę lekceważąco podeszłam do Gór Słonnych, a co tam! wdrapiemy się na grzbiet, a potem ścieżką szlaku pójdziemy sobie spokojnie aż do końca ... temperatura na pewno odrobinę niższa niż na łące, jednak działa ogromnie napotnie, koszulki ciemnieją od potu, czoła perlą krople, które ściekają za chwilę strugami, no i prawie bieszczadzkie "chaszczowanie" ... chyba źle to określiłam, bo w Bieszczadach nie da się już od dawna "chaszczować" na dziko, chyba, że poza parkiem ... wody, wody, wody ...

Z niemałym wysiłkiem osiągamy grań, roje brzęczących owadów obsiadają nas, w oddali ciemnieje pasmo Chwaniowa ...

... a my rozświetlonym lasem bukowym wędrujemy, wędrujemy, wędrujemy ... zatrzymujemy się płyny uzupełnić, i jakieś kalorie ... ponad trzydziestostopniowy upał daje się mocno we znaki

Wreszcie widać jakieś dachy zabudowań i szlak wyprowadza nas na drogę ... czeka na nas autobus i ... co za niespodzianka! każdy dostaje po schłodzonej puszce niebiańskiej ambrozji ... a nam już zaczynało brakować wody, spieczeni, zmęczeni, z otartymi stopami, bolącymi kolanami ...

Niech Bozia w dzieciach wynagrodzi, Dobra Kobieto!!!!!
Już po drodze chcemy zabrać na podwózkę jakiegoś młodego człowieka, który drałuje asfaltem, jednak angielskojęzyczny Niemiec wcale nie chce z nami jechać, on CHCE iść:-) ...
Zatrzymujemy się jeszcze przy bunkrze linii Mołotowa, których tutaj pełno w nadsańskiej krainie ...

Imponujące mury, kruszec betonowy ze skałek Wołynia i Podola ... z tyłu ruina, wysadzony w powietrze ...

Jeszcze tylko ruiny zamku Sobień, na wzgórze znowu trzeba odrobinę wspiąć się, ale warto dla tych widoków ... nie będę opisywać historii, bo to można sobie znaleźć w necie ...

Ruszamy dalej, drogi nasze wiodą na lotnisko w Bezmiechowej, wysoko pod niebo, skąd startują szybowce, paralotnie, a otwierające się widoki na poszczególne pasma bieszczadzkie przyprawiają o drżenie serca z zachwytu ...

O, jejku! dali nam jeszcze jeść na tym lotnisku, pozwolili pośpiewać do późna przy gitarach ... i popłynęły Bieszczadzkie anioły, i piosenki o górach i butach rajdowych, i dumki łemkowskie, i ludowości z podtekstem, i słowackie o Katerinie ...

...  zobaczyłam takie zwierzątko, na początku myślałam, że to piesek, póki nie zobaczyłam dzioba ... ponoć mają tam różne ptaki, znaczy hodują je, przyniesione skądeś ... obraca to-to głowę dookoła, wpatruje się w człowieka mądrymi oczyskami ...

Jeszcze wspólne zdjęcie na tle bezkresu, takie rozległości krajobrazowe budzą w sercu jakąś tęsknicę ...

Chyba już czas wracać do domu ... jak to śpiewał kiedyś Rudi Schubert, pakujemy się zatem do pojazdu i w różowościach zachodu, w nadchodzącej nocy wracamy do naszych domów, późno, prawie przed północkiem.

Co robicie w tak piękną, letnią niedzielę? moczycie stópki w zimnej wodzie?
Ja dziś domowo, upiekłam bułeczki drożdżowe z różą, które cieplutkie jeszcze konsumuję, tak przy okazji pisania tego posta ... obok, w chłodku, śpi Jaśko ...
Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny i pozostawione słowo, zdrowia życzę, pa!