poniedziałek, 29 lipca 2013

Nad potokiem baby piorą ...

Przyjechał do naszych "powyższych" sąsiadów rzeźnik, czynić swoją powinność.
Od dzieciństwa w takich razach nurkowałam pod stertę piernatów na łóżku, na dodatek zatykałam uszy dłońmi, żeby nic nie słyszeć ... mamo, już? ... mamo, już? ... już, już, wyłaź stamtąd!
A tu, co zrobić ze sobą, żeby nic nie słyszeć o wczesnym poranku?
Wzięłam się za szorowanie podłogi ... darcie szczotką ryżową surowych desek skutecznie odwraca uwagę od tego, co dzieje się powyżej, i zagłusza odgłosy ...


Sporo kropel potu skapnęło z mego czoła na deski, ale z dumą patrzyłam na dzieło swe, do którego przymuszam się dosyć rzadko ... schnąca podłoga pachnie ...
Potem zwinęłam pod pachę szmaciane dywaniki, zakupione lata temu na targu w Leżajsku, ubrałam gumiaczki, świsnęłam na psy i poszliśmy do potoku prać ...


Bardzo niska woda, kamienne koryto błotniste jakieś ... trzeba było wybierać kamienie, żeby zanurzyć szmaciaki w całości ...


... wygniotłam je w wodzie, wytupałam, psy pomagały ... cały brudek, naniesiony łapami psów, spłynął w dół ... nie używam żadnych środków, tylko woda ... pachną potem przez jakiś czas czystą rzeką, albo jeziorem.
Dywaniki rozwiesiłam na powalonej wierzbie, słońce przygrzewało mocno ... do wieczora ociekną i podeschną, żebym mogła, nieco lżejsze, wydźwigać do góry ...


Nad potokiem cieniście, tajemniczo ... przydałaby się większa woda, bystry nurt wypłukałby koryto potoku z błota, odsłonił kamienie, zabrał opadłe gałęzie ...


Słońce już dosyć wysoko, gorąco, gzy tną w tych krzakach jak oszalałe ... ruszyliśmy więc do góry, trochę zmęczeni upałem ...


Ależ mi było dobrze, przesiedziałam cały tydzień w chatce jak pustelnica ... jak jestem sama, to nie używam radia ani tv, parę książek jako przerywnik, a reszta czasu to praca w sadzie, koszenie, składanie drewna czy plewienie grządek ... myślałam, że będę kisić ogórki, ale rośliny zaatakowała jakaś choroba grzybowa, schną na potęgę, u wszystkich ... może te późniejsze pod folią dadzą plon, chociaż już widać plamki na liściach ... pielęgnuję je jak żadne, robię oprysk z wyciągu pokrzywy, dodaję liście chrzanu ... czy to pomoże? zobaczymy ... bo jeśli nie, trzeba będzie wysiać ogórki ponownie, na jesienny zbiór.
W międzyczasie, jako przerywnik w pracach, uruchomiłam piec chlebowy ...


... upiekłam potężny bochen, na liściach chrzanu tym razem, na dokładkę najsmakowitszy kruchy placek z produktów znalezionych w lodówce i kredensie ... powidła z czekoladą i rumem w środek, na to ugotowany budyń, a na wierzch starta kruszonka ... cierpkość powideł śliwkowych łagodziła słodycz i delikatność budyniu, dobre to było.
W innym międzyczasie chodziłam z psami na łąki, przynosiłam z nich kłujące nibykwiaty szczeci pospolitej, do tego dzikie oregano i bawiłam się w zapełnianie koszyczków wiklinowych takimi oto kompozycjami ...



Przy okazji układania drewna pod dachem bawiłam się w chowanego z pięknym padalcem, bałam się tylko, żeby go nie przygnieść jakimś polanem ...


... tak duży okaz rzadko spotyka się ... piękna, błyszcząca skóra, w odcieniu starego złota, z wyraźnym rysunkiem łusek ...


... a może to pani padalcowa? tęgawa jakoś mi się zdaje, a może po posiłku ... podniosłam ostatnie polano, a stworzenie zagrzebało się w trocinach, ani widać ...
A pozostając przy gadach ... wracaliśmy wczoraj z Kalwarii polną drogą, nad Wiarem mnóstwo biwakujących ... na środku drogi wężyk jakowyś sunie ... zatrzymaliśmy się, a to ruda żmija zasuwa w stronę ciżby ludzkiej ... zwinęła się, a kiedy zastąpiliśmy jej drogę, zawróciła w stronę zarośli ... trójkątny łepek, śliczny zygzak na plecach ... wszelkie stworzenie ucieka od człowieka ... i patrzmy, gdzie siadamy ... czy to w górach, nad wodą, a nawet przy chatce ...


Łąki kwitną oszałamiająco, i tak też pachną ... ale nie jest to już zapach wiosennej świeżości czy wczesnego lata ... tak pachną schnące, żółknące trawy ... ten zapach przepowiada nieuniknione ... jakaś nutka smutku unosi się w powietrzu, żal za uciekającym latem ...jakoś wyjątkowo szybko minął mi czas.


W niedzielę zaserwowaliśmy sobie najprostsze pod słońcem szaszłyki ... plasterki boczku i kiełbasy, przeplatane własną cebulką i zielonym szczypiorem ...


... upieczone na nieśmiertelnym, niezniszczalnym i najlepszym pod słońcem grillu ... z bębna pralki, a żar z żadnego węgla drzewnego, tylko z najprawdziwszych, bukowych polan ... i troszkę śliwki na zapach.
Na koniec z Kopystańką w tle, a jakżeby wpis bez niej ...


... z kwietną łąką ...


... i z cudnym zachodem słońca ...
Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, za pozostawione słowa, wszystkiego dobrego, pa!




I zapomniałabym, znowu wczoraj na powrocie od babci wdepnęłiśmy w nasze stare "gniazdowisko" grzybowe ... w ciągu kilkunastu minut taki zbiór ... będzie oczywiście sos grzybowy, a reszta do ususzenia, o ile nie będzie w nich mieszkańców ...




poniedziałek, 22 lipca 2013

Bliskie spotkanie z popielicą ...

Ależ rozrabiają w domku.
Nie tylko w w nocy tupią na poddaszu, nawołują się, straszą mi Amika, do tego w dzień gonią się po blaszanym dachu tarasu, tylko pazurki skrobią po blasze ... szybciutko z rynny wyskakują na belkę, albo w odwrotnym kierunku i znowu gonitwa ... jedna zsunęła się z dachu pakamery i bach! spadła na ziemię, ale zaraz szybciutko uwinęła się i skryła za drzwiami ...


O, właśnie mamy tu jednego rozrabiakę, to ten, co w środku dnia nie ma spania, a może to teraz popielice mają swoje gody?


Z drabinki przytrzymującej winorośl skok na belkę ... i spogląda z góry na Amika ... oczka przystosowane do patrzenia w ciemności, tylko uszka chodzą jak radary i nasłuchują ...


A co tam z drugiej strony? ciekawskie stworzenie bardzo ... zobaczcie, jakie ma chwytne łapki ...


... i błyszczące wąsy ... węszy, a tam psy na dole ... i wcale nie ucieka ...


Uszy wystrzępione w walkach, ponadgryzane, popielice też pewnie walczą o wybrankę, a może coś ją zaatakowało ...


Wreszcie odrobina spokoju i można podrzemać ... ciekawe, czy zamyka oczy ... pewnie tak, ma chyba powieki.


Chodzimy na wieczorne spacery po łąkach, psy to uwielbiają ... teraz jest łatwiej, bo łąka skoszona ...


... i można pokopać dziury w ziemi, na zmianę ...


Mąż hołubi futrzaki, lubi je tak samo, jak ja ... to są rzadkie chwile, kiedy razem możemy połazić, bo mąż dalej terminuje w pasiece ... czy wiecie, że pszczoły już przygotowuje się do zimy?
A ja też mam w pakamerze swoją hodowlę, trochę niechcianą ... ale jak już są, to niech będą, do jesieni niedaleko ...


Ciekawe to gniazdo os, bo wlotem skierowane nie do dołu, a w bok ... otwór przylega do szpary między drzwiami, żeby osy swobodnie mogły wlatywać prosto do gniazda ... no, niech ktoś powie, że to nie są mądre stworzenia ... i po coś one są ...
Ola z Julką przyniosły mi koziego mleka z wieczornego udoju, postawiłam je na zsiadłe, a potem upiekłam ...
no pewnie, że proziaki ... pod kuchnią paliło się na ciepłą wodę, to i proziaki się upiekły ...



Odwiedził mnie w sobotę mój kolega ze znajomymi, powiedział, że to są prawdziwe proziaki, bo mają opieczone też boczki, a nie tylko spód i wierzch ... roztopione masło spływało z gorących między palce ... pycha!


Wracaliśmy niedzielnym porankiem w dolinę Wiaru, obok kaplic kalwaryjskich ... intrygują mnie te postacie ...


Po sobotnim, nocno-porannym deszczu rozległe widoki, świetna widoczność, niebo jak kryształ ...




Na wzgórzu kalwaryjskim trwają franciszkańskie spotkania młodych, przyjeżdżają ciekawi ludzie, pewnie w czwartek pojedziemy na wieczorny koncert zespołu Fioretti ... a ja za chwilkę zabieram moje futrzaki, koszyczek z prowiantem, bukłaczek z benzyną do koszenia i zasuwam wieczorną porą do chatki ... nie będzie za gorąco i ruch na drogach mniejszy ... zapas książek świeżo wymieniony w bibliotece, w sam raz na wieczory ...


Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za poświęcony mi czas, żegnam się pewnie do następnego tygodnia, wszystkiego dobrego, pa!








niedziela, 21 lipca 2013

Hyzopowe żniwa ...

Rozrosły się moje zioła na kamiennym tarasie.
Przetrzebiłam chwasty, i okazało się, że najwięcej jest hyzopu ... rozsiał się w tym roku mocno, tak jak w zeszłym tymianek ...



Trzeba przyciąć wszystko, żeby rosło sobie równiutko ... oprócz wyższego hyzopu pięknie rośnie kępa cząbru ...


... obok krzaczki tymianku ... i melisy ...



Gdzieś z boku jeszcze wychyla się oregano ...


Rozłożyłam pachnące poduchy ziela na ławce tarasowej, schnie sobie spokojnie wszystko w cieniu winorośli, a przy okazji my siedzimy cali w tym zapachu ...


I już po żniwach ziołowych ... taras nie wygląda za pięknie, jak podskubana gęś ... ale za jakiś czas krzewinki znowu zazielenią się i będzie pięknie ...


Zostawiłam przekwitłe kwiatostany szałwii, niech rozsypie swoje nasionka, a dla nadmiaru hyzopu też znalazłam przeznaczenie ... wyczytałam, że w obecności tej rośliny lepiej plonuje winorośl, przeniosę więc sadzonki w jej pobliże ... i zostawiłam jedną kępę, kwitnącą pięknie na niebiesko, niech jeszcze trzmieliki mają używanie w kwieciu ...
Nasza łąka już cała skoszona ...


Właśnie jeździłam do kosiarza zapłacić za usługę, z Haneczką ...w drodze powrotnej przyuważyłyśmy przy naszej "widokowej" kapliczce parę młodych, ona w białej sukni, on w gangu, fotograf ze sprzętem ... heh! przyjechali na sesję fotograficzną z Kopystańką w tle ...


A tak wtedy zachodziło słońce ... Haneczka była zdziwiona, co też oni tu robią ... jak to co! mają sesję ślubną ... przecież dziś piątek, ona na to ... i tutaj?
Czy stali mieszkańcy wioseczki mają świadomość piękna tego miejsca?




Wieczory są coraz cichsze, tak samo poranki ... ptaki, po wypełnieniu swojej misji rodzicielskiej, nie śpiewają już tak intensywnie ... główną rolę przejęły teraz świerszcze, tysiące trących skrzydełek ... i tylko derkacze "tyrkają" jeszcze niezmordowanie w trawach ... zaszczeka gdzieś w dole jelonek ...


Ta chmura przyniosła zmianę pogody po upałach ... moja mama mówiła, że jak słońce czerwono wyświeca o zachodzie, to nie będzie jutro pogody ... w nocy lunęło, obudziło mnie wściekłe walenie o dach strug deszczu ... ochłodziło się.


Urodziło nam się dziecko, w naszej wioseczce, i to u "powyższych" sąsiadów, dziewusia ... to siostrzyczka  małej Oli, i starszej Julki ... wszyscy się cieszą, jedne narodziny były w zimowym marcu, teraz te, dwoje dzieci w roku ... bo wieś starzeje się bardzo.
Takie małe bukieciki przynosi mi Ola, kiedy przychodzi do mnie z Julką na herbatkę ...


Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, wszystkiego dobrego, pa!