Pod słońce ... Jej Kiczowatość Jesień ...

Mieliśmy trochę zajęć w obejściu, przede wszystkim praca z piłą i rąbanie drewna i składanie pod dachem. Stare drzewa potrzebują pielęgnacji, spróchniałe pnie trzeba wyciąć powyżej, zostawić młode odrosty, śliwki węgierki doskonale odradzają się po takim zabiegu. Motyle obudziły się w domu i wyfrunęły na świat, szukając sobie na zimę innego schronienia, ożywiły się muchy, wyroiły jakieś drobne muszki, a pszczoły jeszcze żwawo oblatywały teren. 

Ostatnie dokarmianie rodzin pszczelich, jedne ule już nie pobierają syropu, innym mocniejszym trzeba dołożyć porcyjkę i tak trwamy w dorocznym spektaklu zmieniających się pór roku, w oczekiwaniu na zimę i już marzymy o wiośnie.

Z lasu przyniosłam chyba już ostatnie w tym roku rydze, wielgachne przerośnięte kapelusze, ale zdrowe. Pokrojone w kawałki, przyrumienione na maśle z cebulką smakowały wyśmienicie z kawałkiem chleba, a pozostałą na patelni pomarańczową tłustość wyczyściliśmy do czysta resztką pieczywa:-) sam smak. W takie ciche, spokojne podwieczory leciały jeszcze żurawie prosto w zachodzące słońce, jeden klucz, drugi, trzeci ...

Robiąc to zdjęcie przestawiłam aparat na opcję "zachód słońca", a kiedy rankiem pojechaliśmy na objazd dolin w Górach Sanocko-Turczańskich, zdjęcia kolorowych lasów również zapisały się w tej opcji, bo nie przestawiłam funkcji. A zatem przed Wami jesień, kiczowata, przejaskrawiona, ale tak oszałamiająca kolorami, jakie są tylko w bukowych lasach:-) może nawet nie tak bardzo, bo zwłaszcza w słoneczny dzień jest bajecznie.

Nasz przyjaciel jelonek zadomowił się u nas na stałe. Kiedy przyjeżdżamy na podwórze, niedaleko uli podnosi się z trawy łepek z dużymi uszami i obserwuje, a potem powoli oddala się na łąki. Za pierwszym razem zaskoczenie, co to za zwierzę, lis? ale kiedy w trawach zaświecił biały zadek, wiedzieliśmy, że to jelonek. Nawet Mima za bardzo go nie goni, siada zazwyczaj na górce i obserwuje. Pod krzakami wyleżane miejsca, nawet wygrzebana kopytkami, może i przychodzi ich więcej.

W tym roku wyjątkowo obficie zakwitł powojnik biały, teraz pyszni się kudłatymi kwiatostanami, co wygląda bardzo ciekawie, taka kosmata kula przy ogrodzeniu, bo wspina się na różne krzaki. Zresztą prawie przy każdym słupku są posadzone powojniki, właśnie te dzikie, które urosły z nasion przywiezionych ze Słowacji. Na rozsadniku rosną też powojniki tunguckie, te żółte, których nasionka zebrałam z jakiegoś ogrodzenia przy domu, wiosną będzie sporo przesadzania.

Z objazdu po okolicy przywiozłam zdjęcia ciekawego muralu, wykonanego na betonowej ścianie silosu na kiszonkę, pozostałość po arłamowskim gospodarstwie rolnym w Grąziowej. Teraz powojskowe zabudowania to obiekty wypoczynkowe "Zakole Wiaru", niewykorzystane ściany silosów porastają pnącza, a na jednym właśnie jest ten mural z cerkwią i wiejskim pejzażem, ciekawe, kto malował. Zdjęcie z drogi, więc przeszkadzają młode nasadzenia sadownicze:-)

Cerkiew ta w 1972 roku została przeniesiona ze wsi do sanockiego skansenu, w 2014 roku była wykorzystana na planie filmu Wołyń. Droga przez Grąziową jest naszą ulubioną, choć mocno dziurawa i wyboista, wiedzie przez dzikie tereny Pogórza Przemyskiego, w sąsiedztwie środkowego Wiaru.

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, pozostawione słowo, wszystkiego dobrego, pa!

Tak się zaczyna ...

 Najpierw czysty zachód słońca, promienie nie napotykają w kryształowym powietrzu najmniejszej chmurki, aby tam odbić się na niebie kolorem. Latem to nie problem, co najwyżej upały wyżu ze wschodu, ale o tej porze roku to może być tylko przymrozek.

Świt skrzepły od szronu, człowiek nieprzyzwyczajony do zimna, w chatce zimno, a więc pierwsze kroki to rozpalenie w piecu. Przesuwająca się linia światła słonecznego szybko roztapia pobielałe trawy, całe szczęście, że dni słoneczne, a wiec koło południa całkiem znośna temperatura. Obserwując prognozy pogody zdążyłam przed mrozem zebrać z grządek papryki, młody koper i sałaty, a spod folii ostatnie pomidory. Zostały rzodkiewki, ale im chyba nic nie zagroziło, skoro siedzą w ziemi, co najwyżej liście ucierpiały.

Papryczki dzwoneczki miały być nadzwyczaj ostre, więc smakując jedną bardzo ostrożnie to zrobiłam, spodziewając się ognia piekielnego:-) Najpierw delikatnie u nasady, tam gdzie oderwany ogonek ... nic nie poczułam, a mąż widząc moje ostrożne rozterki po prostu ugryzł papryczkę no i nic, nawet nie zapiekło. Ugryzłam i ja, no i też nic, zjadłam ją z pieczywem całą, zero ostrości ... konsumowana była tylko jedna, może trafiliśmy na łagodną, a inne będą ostre ... dam znać.

W trawie leżą jabłka spadłe ze starych jabłoni, może nie tak efektowne jak te ze sklepowych półek, drobne, niektóre obite, ale to doskonały materiał na wszelkie przetwory. Ponieważ w zeszłym roku zrobiłam mnóstwo słoików ze startych jabłek, tym razem zrobiłam jabłka smażone z rodzynkami wg przepisu od Ani i Stefana, do tego pójdą orzechy, ale tuż przed spożyciem. 

Mnóstwo obierania, krojenia, mieszania, pilnowania żeby się nie przypaliły, marmolada gęstniała, robiła puff! puff! jak błotko z wulkanów błotnych ... w chatce pachniało jabłkami, a najbardziej pachniały obierki:-) Zresztą, kiedy idzie się pod tymi starymi jabłoniami, pachnie mocno jabłkami, te z marketu tak nie pachną. Oprócz tego zrobiłam też chutney, po naszemu gęsty sos właśnie z jabłek, słodko-kwaśny, z dodatkiem cebuli i papryczek chili oraz octu jabłkowego.

Sucha pogoda i wiatr sprzyjały otwieraniu się zielonych łupek orzechów włoskich, po mroźnych nocach zbierałam je szybciutko, bo obok stoją ule. A jak słońce ociepli je, to pszczoły jeszcze wylatują, a ja chciałam uniknąć spotkania z nimi, więc szur, szur w tych liściach, " na dreptaka" wyszukiwałam orzechy w trawie. Trawa nie skoszona, liście opadły, więc tylko stopy w cienkich klapkach były w stanie wymacać te orzechy, właśnie "na dreptaka", miejsce w miejsce:-)

Czasami wyskakiwałam na chwilkę za drogę do lasu, a tam mnóstwo rydzów, wpierw młodziutkie, potem coraz większe, choć całkiem zdrowe, więc na patelnię kroiłam je w kawałki. 

Oprócz rydzów i szmaciaka gałęzistego znalazłam także takie coś, na początku myślałam, że to jeż przytulony do małego pniaczka:-)

Mamy dwie zaprzyjaźnione sarenki, co ranek można je spotkać u nas na podwórku albo za płotem.

Na sarenkę patrzyłam jednego ranka z okna, była tuż pod chatką, zbliżała się wolniutko nasłuchując, strzygąc uszkami, bo Mima na tarasie hałasowała blaszaną miską z porannym jedzeniem, potem wolniutko przeszła do sadu na jabłka. Sarny trzymają się blisko domów, rykowisko chyba skończyło się, myśliwi zniknęli, więc i na łąkach pojawiły się wilki. Patrzyliśmy na nie przez lornetkę, to wielkie stworzenia, zwłaszcza jeden basior. Na początku nie było ich widać na tle zbuchtowanej przez dziki łąki, wąchały, obsikiwały teren, potem ruszyły dalej. Rankiem przeszły wilki, potem wyszły łanie, sarny, pasły się do wieczora i tak to dzieje się wokół.

Na łąkach kwitną delikatne zimowity.

W ciepłe dni wypełzają na drogi gady, udało nam się uratować żmiję i zaskrońca, całkiem żywotne towarzystwo:-)

W ciepłe popołudnia, w niskim słońcu jeszcze brzęczą pszczoły na jesiennych astrach, polatują motyle, czasami zawieje wiatr niosąc zawieruchę złotych liści, tylko w sadzie kłócą się sójki, grzebią w liściach, a wśród orzechów znajduję żołędzie przyniesione przez nie z lasu.

Korzystając z ładnej pogody jeździmy jak zwykle po okolicy bliższej i dalszej, zwłaszcza kiedy jeszcze poranne temperatury nie zachęcają do zajęć na podwórzu. U nas słonce dosyć późno zagląda, więc zanim powietrze ogrzeje się, łazikujemy:-)

Pozdrawiam serdecznie, dziękuję za odwiedziny, pozostawione słowo, wszystkiego dobrego, pa!