Obrazki z Pogórza ... migracja rusałek osetników ...

Pierwszy raz zobaczyłam jego rozetki liściowe na jakimś rajdzie, szliśmy z Bryliniec do Birczy, była wczesna wiosna, posypywał od czasu do czasu mokry śnieg, a na brzegu lasu takie liście, wielkie, zielone, co to może być?

Potem dowiedziałam się, że to obrazki, te które widuję jesienią, kolby z czerwonymi jagódkami.
W tym roku monitorowałam takiego osobnika na brzegu lasu, przy drodze, po jakimś czasie pojawił się zamknięty kwiatostan ...

... całkiem niedawno sfotografowałam obrazek w pełnym rozkwicie, a nawet troszkę za późno, bo liście zaczynały żółknąć, a sam kwiat trochę zmarnowany:-)

Ciekawy jest sposób zapylania, owady zwabione zapachem padliny wpadają głęboko do kielicha wypełnionego nektarem, potem wszystko więdnie i dopiero wtedy owad jest uwalniany.
Nie wąchałam, więc nie wiem, czy rzeczywiście śmierdzi, a zdjęcia obrazka w formie dojrzałej nie posiadam, więc pokażę z wiki ...

Petr Filippov - Praca własna

Zaczęło się koszenie obejścia, idzie nawet sprawnie, bo trawa jest opita wodą, jędrna, nawet nie plącze się na kosie. Mąż wykosił koło uli, bo ja nie zbliżam się tam, a ja resztę. Zachowałam kwitnące storczyki, listery, które zauważyłam, a tam, gdzie rośnie nasięźrzał, po prostu nie kosiłam, niech sieje zarodnikami i rozmnaża się.

Pojechałam dziś rano na skarpy rybotyckie, po nocnym deszczu świat skąpany w wilgoci, a po porannych mgłach  ukazało sie czyste niebo. Skusił mnie widok wykopanej wysoko nory, a w trawie prowadził do niej prościutki wydeptany ślad. Tak sobie mówimy, że lis raczej chowa się w miejscach niewidocznych, a tutaj tak na widoku ... może to borsuk?

Widać tę norę z daleka, z drogi do naszej wioseczki:-)

Na ciepłolubnych skarpach kwitną jak oszalałe szałwie łąkowe, zresztą nie tylko na nich, przy drogach też je widać. Pełny rozkwit  jeszcze nie nadszedł, będzie tu różowo-bordowo od bodziszków czerwonych ...

Trawy są wysokie, na dodatek mokre od rannej rosy i deszczu, a więc schlastałam się prawie po pas w tej mokrości, na szczęście wybrałam się w gumiaczkach:-)
Takie łażenie o poranku jest wyjątkowe, jeszcze nie ma gorąca, a na łąkach pachnie ...

Spod tego drzewa wybija źródło, słychać ciurkanie wody, a w trawie znaczy się ślad płynącej wody. Obfitość opadów zasila podziemne cieki wodne, które znajdują ujście w różnych miejscach, kiedyś wybijało źródło na naszej drodze, teraz jest położony asfalt, więc może gdzie indziej wypływa.

W drodze powrotnej zatrzymałam się na góreczce w najwyższym punkcie drogi przed Makową. Łąka tutaj opada stromo do Wiaru, a mnie mignęły w oczach niebieskości, więc i tutaj pobrodziłam w trawach ...

A wcale nie trzeba było jechać pod Rybotycze, nasze łąki po obu stronach drogi prowadzącej od dołu do wioseczki też są ciepłolubne, jest wiele ciekawych roślin, a także ładnych widoków:-)

Od kilku dni intrygowały mnie nieprzebrane ilości motyli, przelatujące nad drogami, polami, a wydawało mi się, że może po tych zimnych i mokrych dniach nagle wyleciały wszystkie motyle ... ale to trwało i trwało. Na drogach masakrowały je pędzące pojazdy, na skraju dróg żerowały na nich ptaki, a ja łaziłam za nimi i robiłam im zdjęcia na przeróżnych kwiatach ...

Znalazłam w necie wytłumaczenie tego zjawiska.
Rusałki odbywają podróż rok w rok, z północnej Europy do Afryki i odwrotnie.
Z reguły lecą na wysokości 500 metrów i trudno je zauważyć. Niosą je sprzyjające prądy powietrzne z prędkością ok. 45 km/h, a do pokonania mają do 15 000 km.
Pełny cykl migracyjny rusałek obejmuje 6 pokoleń, lecą, rozmnażają się i lecą dalej.
Coś zaburzyło im chyba rytm przelotów, że teraz leciały tuż nad ziemią ... niesamowite stworzenia, kto by pomyślał, że to takie obieżyświaty:-)

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, pozostawione słowo, bywajcie w zdrowiu, pa!

P.s. Pomysł podpatrzony w "Mai w ogrodzie", koszyk ze zniszczoną rączką dostał drugie życie, uchwyt wyrzuciłam, całość wyłożyłam agrowłókniną i już pojemnik na kwiaty jak znalazł:-)

"Pod Słońce" w Jamnej 2019 ...

Pozytywnych treści słuchać ... spodobało mi się to określenie, które przysłała mi Lidka w ostatnim komentarzu.
Tak i pozbieraliśmy się w ostatniej chwili i ruszyli do Jamnej na festiwal piosenki "z krainy łagodności". Miejsca noclegowe w bacówce i okolicy wszystkie zajęte, udało się wreszcie gdzieś dalej z agro, przy niepewnych prognozach nawet nie braliśmy pod uwagę kempingu, stare kości nie lubią wilgoci:-)
A pogoda wbrew prognozom wykociła się prześliczna, iście letnia, nie spadła kropla deszczu, z tarasu Schroniska Dobrych Myśli nawet widać było Tatry.
Zanim zakotwiczyliśmy na festiwalu, zajrzeliśmy jeszcze do Bartnika Sądeckiego w Stróżach, jak zwykle pachnąco, brzęcząco od pszczół, w stawie wielkie cienie ryb i ostra zieleń młodych liści w mnogości lip. Zakupiliśmy bardzo smaczne piwo miodowe z browaru Grybów:-)

Położona na pograniczu Pogórzy Wiśnickiego i Ciężkowicko-Rożnowskiego Jamna przyciąga urodą miejsca i spokojem okolicy. Bardzo rozległe widoki, zagrody rozrzucone wśród pagórków i wzgórz, bardzo zadbane i kolorowe od kwiatów. Usiedliśmy na ławach tarasu widokowego Schroniska, już zauważyliśmy znajome twarze z innych festiwali, powitania, uściski ...

Przygotowaliśmy się na nocne koncerty, miękki kocyk na twarde ławki, śpiwór do otulenia, ciepłe skarpety, polary, bo noce bywają chłodne. Godziny festiwalowe są bardzo płynne, bywają obsuwy czasowe, ale nikogo to nie denerwuje. Atmosfera bardzo luzacka, tu grają na gitarach i śpiewają, towarzyszy im fujarka, tam stoją znajomi i trzeba słowo zamienić, poznaje się nowych ludzi ... jakaż odskocznia od codzienności, ulubiona przez nas i bardzo kultywowana:-)
Pierwszy koncert prowadził Robert Marcinkowski, krakowianin, poeta, muzyk, architekt, a jednocześnie członek zespołu Bez Zobowiązań, który także wystąpił później. Celny dowcip, doskonałe teksty ...

Pierwszy wystąpił Tomek Jarmużewski z zespołem Zgórmysyny, piosenka "Pod słońce" użyczyła przed laty nazwy na ten festiwal, który obchodził właśnie 10-lecie. Sama nazwa Zgórmysyny ma swoją bardzo długą historię, nie wiem, w jaki sposób została "zapożyczona" i jest używana, o tym wie Rado Barłowski, którego nie było na tym festiwalu, a szkoda:-) pewnie pojechał do chatki na Rogaczu, gdzie odbywały się również śpiewanki:-)

Następnie Mikroklimat z Basią Sobolewską i Stanisławem Szczycińskim ... to klasyka, publiczność śpiewa razem z nimi wszystkie piosenki:-) ... bogate życiorysy, wspaniały dorobek muzyczny, a o tym dowiedziałam się szperając w necie:-)

Potem wymieniony wyżej zespół Bez Zobowiązań, z Grzegorzem Śmiałowskim i Robertem Marcinkowskim ... Śmiały to człowiek z Bieszczadów ... jakżesz oni doskonale rozumieją się, a słuchanie ich gry na gitarze to sama przyjemność, tam się słyszy dźwięki strun, a nie dudnienie ...
I popłynęły pieśni o górskich urwiskach, cerkiewnych baniach, ikonach, czuło się dym palonych ziół z piosenki o św. Idzim ...

Sprzedawcy Dymu ... ten zespól poznałam przed laty w Przemyślu na imprezie Pod Kopcem, nazywali się wtedy Formacja Myśli Kameralnych. Poszłam za kulisy kupić ich płytę, nie mieli wydać reszty, więc dołożyli mi jeszcze jedną płytę, mówiąc, że jak kiedyś będą sławni, to ta płyta będzie bardzo cenna:-)

I na koniec Włodek Mazoń i Przyjaciele, klimat krainy łagodności i lekka nutka bluesowa.
Tak się teraz lekko pisze, a koncerty przeniosły się na następny dzień, skończyły się sporo po drugiej, potem muzykowanie w podgrupach, tak, że trafiliśmy na nocleg o świtaniu. Kilka godzin snu i koło dziesiątej przed południem pojechaliśmy do Skamieniałego Miasta w Ciężkowicach. Był organizowany rajd, ale nie poszliśmy, zaczynał się upał i parnota, wybraliśmy chłodną i cienistą trasę wśród malowniczych skał.

Ze środkowego punktu szlaku została wyznaczona powrotna ścieżka ze znakami nietoperza, już nie wśród skałek, a bokiem, łąką i lasem ...

Mnóstwo miejsc do odpoczynku na ławkach wykonanych ze zmyślnie ukształtowanych pni drzew, do tego wiele rzeźb zwierzątek, różnych postaci. Robię wiele zdjęć, bo to są moje natchnienia, niektóre wykorzystuję:-)

Ścieżka wyprowadza na kładkę nad drogą, którą można przejść na drugą stronę. Tam też ciekawe skałki, a także miejsca nad Białą Tarnowską z rzeźbami 7 żywiołów.

Na pniu przydrożnego dębu zauważyłam czerwony skrawek czegoś ... to nie skrawek, a wielki robal:-) a właściwie gąsienica. To trociniarka czerwica, wędrowała sobie pniem do góry, pewnie poszukać miejsca na złożenie jaj, może przepoczwarczyć się w wielkiego motyla nocnego:-)

W drodze powrotnej zajechaliśmy jeszcze na wieżę widokową w Bruśniku. Zatrzymaliśmy się wcześniej w punkcie widokowym na niebieskim szlaku i próbowaliśmy identyfikować okolicę, a widząc wieżę chwila zastanowienia, czy to ona?
Tak, to była ta wieża, w linii prostej niedaleko, a objeżdżać drogami trzeba daleko.

Jakież widoki z wysoka, sprawę ułatwiają panoramy na najwyższym tarasie z opisami, znaleźliśmy wieżę kościoła w Jamnej:-)

Inne strony świata również urzekające, można siedzieć i patrzeć, a wiatr chłodzi rozpalone twarze, pachnie słodko-mdląco kwitnącym głogiem ... były kiedyś zamontowane lunety, zostały tylko słupki...

Mieliśmy czas na kąpiółkę, i na godzinną drzemkę przed kolejną nocą koncertów. Ogólnie ten wyjazd cechowała powolność i spokój, nic "na zapalenie płuc", nigdzie nie śpieszyliśmy się.
Małopolska jest inna od Podkarpacia, przynajmniej od tej naszej części, u nas wsie bardzo rzadko rozmieszczone, dużo bezludnych terenów, które pozbawiła mieszkańców historia, raczej domostwa skupione ... tutaj jak na Huculszczyźnie, wszędzie porozrzucane po górach zagrody, jest pięknie inaczej, jesteśmy pod urokiem tej krainy.
Wieczorne koncerty już z widownią na wolnym powietrzu, zabezpieczone przed deszczem rozpiętą wielką plandeką ...

Zespół Celtic Tree, dużo muzyki irlandzkiej, skład zespołu trochę zmieniony, nie ma na przykład tego chłopaka od fujareczki, pastuszka z palcami tak długimi, że kilka lat temu patrzyliśmy w niemym zdumieniu, jak przebiera nimi niewyobrażalnie szybko:-)

Zespół Myszy i Ludzie, nazwa zespołu nic nam nie mówiła, ale kiedy tylko usłyszeliśmy głos wokalistki, to: - znamy ją! To nowa odsłona zespołu sprzed lat, Na Bani, bywaliśmy na ich koncertach w filharmonii rzeszowskiej, w Bieszczadach w ramach projektu W górach jest wszystko, co kocham, słuchamy ich płyt, repertuar był stary, znany i nowy. Wokalistce dostał się tort, jako że obchodziła swoje święto.

Potem był Jurkiel, Krzysztof Jurkiewicz, on prowadził konferansjerkę, a także śpiewał. Ale ma gość gadane:-) przebija nawet Zgorzela:-)

Klasyka piosenki turystycznej, SETA, oni nie potrzebowali stroić się długo, nie było: tu niżej, tam wyżej, tam jeszcze środek, pogłos, odsłuch, olaboga! ... wyszli, zaśpiewali piosenki o tematyce beskidzkiej, a widownia razem z nimi. Każda piosenka jest znana, śpiewają je od wczesnych lat 70-tych:-)
Uśmiechnięci panowie z brzuszkami, widać u nich radość śpiewania, a występy nie przeładowane instrumentami, dwie gitary i chwatit:-)
Ostatnim zespołem była Cisza Jak Ta ... nie mam ani jednego zdjęcia, wstaliśmy już z twardych ławek, wyprostować zbolałe plecy ... obserwowaliśmy przez jakiś czas psa Michała Łangowskiego, głównego wokalisty zespołu ... drżąca kończyna tylna, zamiatanie zadem, to duży pies, może nowofunland, a wielkie psy tak chorują, na stawy biodrowe, zespół "końskiego zadu", ucisk na nerwy, niedowłady ... miałam dużego wilczura, wiem, czym to pachnie. Widziałam te wierne psie oczy i niemoc człowieka ...

Zawsze pod bacówką chodzę po lesie i fotografuję buławniki, tym razem kwiaty mieczolistnego były słabo rozwinięte, tego było widać najbardziej.
W miejscu naszego zakwaterowania gospodyni pokazała mi pokryte kwiatami drzewo. To była paulownia, która zakwitła po raz pierwszy ... paulownia, paulownia, liście jakby znajome, tak, to drzewa tlenowe, które zaczynają się zadomawiać i u nas na wielkoobszarowych plantacjach ...
Jeden brzęk owadów, a ponieważ kwiaty mają szerokie gardziele, to i pszczoły, i trzmiele i inne błonkówki mają używanie ... tylko, że u nas nie rosną do etapu kwitnięcia, mają dawać masę drewna.

Nie zostawaliśmy już na nocne śpiewanki, słonecznym rankiem pobudka, kawa i  w drogę. W Gorlicach skręt na Konieczną, kierunek Słowacja. Przecudna droga, w Małastowie starszy mężczyzna w wyszywanej koszuli łemkowskiej, dalej serpentyny wynoszące wysoko aż pod cmentarz z I wojny. To już Gładyszów, potem zjazd przez przejście graniczne, wielkie opuszczone gmaszysko straży granicznej, zniszczeje jak nic, jak nie znajdzie gospodarza.
Pod przydrożnym krzyżem zrobiliśmy sobie przystanek na śniadanie ... poranny bezruch, przejechało tylko ze dwa auta ...

... potem ruiny w Zborovie wysoko na górze ...

Cofnęliśmy się kilka kilometrów do Bardejova.
Lubimy to miasto ze starymi murami, rynek z kocimi łbami i figurą kata, strzelisty kościół pw. św. Idziego ...

To już ostatnie zdjęcie z tego wyjazdu.
Obraliśmy kierunek na Medzilaborce, przez Stropkov, Hawai ... przy drodze kępy kwitnących buławników aż bieleje, dalej na łąkach jakieś storczyki, a my dalej przed siebie. Potem objechaliśmy obydwie połoniny bieszczadzkie, a w okolicach Ustrzyk Dolnych zaczęła się ulewa. Strwiąż błotnisty i wysoka woda, na drodze z Jureczkowej do Arłamowa wypłukane pobocza, u nas na wjeździe ogromna kałuża ze spływających wód. Nie było mnie dwa dni, grządki zarosły zielskiem, trawa już powyżej kolan, olaboga, ileż pracy przed nami:-)

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, wszystkiego dobrego, pa!
P.s. Leje dalej ...