Z lata w jesień ...

 Sporo czasu upłynęło od napisania ostatniego postu, zdjęcia w aparacie odleżały sobie boczki, kwiaty przekwitły, osy szukają już sobie miejsca na zimę, choć niewiele ją przetrwa. Co ja z tymi osami? przecież całkiem mało było ich w tym roku, może dlatego, że prawie wcale nie było owoców  w naszym sadzie. Ale na belce w gospodarczym budynku znalazłam ostatnio takie gniazdo, inne zupełnie niż dotychczas, szare i papierowe. To było jak delikatna rzeźba w kawałku drewna, odznaczał się rysunek słoi, a prowadziło do niego wiele wejść. W podziwie oglądałam pracę tych małych owadów, niby os, a jakichś małych:-)

Mieliśmy sporo pracy w pasiece, trzeba było zakarmić pszczoły przed zimą. Pomagałam mężowi ubrana w kombinezon, z kapeluszem i siatką, w skórzanych rękawicach, bo ja boję się pszczół. Bywały dni przed zmianą pogody, że były rozeźlone, uderzały w siatkę ochronną, nie wiem, co byłoby, gdybym jej nie miała. Ale bywały dni, że siadały delikatnie na rękawice poplamione syropem i zlizywały słodycz. Niewiarygodne, wlany wieczorem słodki syrop w ilości prawie dwóch litrów do rana był zniesiony do plastrów. No i znowu te osy, pchały się na potęgę do uli, chmarą fruwały nad wiadrem z pokarmem, oblegały karmidła, mimo ciepłej jesieni czuły nadchodzący chłód. Skończył kwitnąć bluszcz pospolity, to ostatni pożytek, tam to dopiero był ruch. Nieco mniejszy na kocimiętce właściwej, krzak niepiękny, ale rozkwita stopniowo do późnej jesieni niepozornymi kwiatuszkami, które ulubiły sobie pszczoły.

Co wiosnę toczę wojnę z mężem wojnę, bo w ferworze koszenia trawy po wielokroć wycina ją: - przecież to pokrzywa. - Nie szkodzi to roślinie, nadrabia szybko, rozkrzewia się i kwitnie później, ale nie ginie. Rozsiewa się po obejściu, to tu, to tam, ja ją poznaję, mąż nie:-)

Ta goryczka już przekwitła, przeniesiona do nas z lasu, gdzie masakrują podłoże leśne pojazdy. Niebieskość niezwykła, po wielokroć stałam w zachwycie, obserwując ten cud natury. Gdzieś zaplątało mi się zdjęcie jeżówki, zbieram nasiona, rozsiewam, hoduję rozsady, już dopracowałam się kilkunastu roślin, bo resztę podżarły mi nornice.

 

Plaga jakaś, na grządkach nie zdążyłam zebrać groszku cukrowego i zielonego, wyobrażacie sobie? dosłownie ocalał jeden strąk ... a buraki ćwikłowe ... jakieś mizerne ogryzki. Już nie wiem, jak sobie radzić z tymi szkodnikami. Powoli przygotowuję grządki do zimowania, zebrałam już wszystkie pomidory, te zielone też, papryki również, bo zapowiadali przymrozek, a u nas od łąk zawsze przeciąga chłodem. 

Była pełnia, noce prawie "białe", akuratnie wtedy ryczały też jelenie. Jeden zupełnie blisko, na końcu naszych łąk, drugi dalej, gdzieś pod Kopystańką. Taki zestaw wyjątkowo działa na mnie bezsennie, więc czytanie w środku nocy, łażenie po domu jak nocna mara:-)

Wykorzystaliśmy deski pobudowlane, które leżały pod płotem. Mąż od dawna marzył o drewnianej wędzarni, a mamy już dwie. Jedna kamienna, ładna, ale nie sprawdza się, bo trzeba bardzo długo palić, żeby ją ogrzać, a kamienie wyrosiły wilgoć, więc służy jako podręczny magazynek na pszczelarskie szpeje:-) Druga z metalowej beczki, obudowana deskami, służyła mi doskonale wiele lat, ale deski spróchniały, pokrywa również, więc niech będzie nowa. Zbudowaliśmy ją w typie "dziadowskim", tak jak skrzynka na słupek elektryczny:-)

Łatwy dostęp przez otwierane drzwiczki, zrobimy półeczkę na sery, niech się odymiają jak w góralskiej bacówce. Zaimpregnowana tylko z zewnątrz, jeszcze stoi z boku, bo w ostatni weekend wylaliśmy betonową podstawę, solidną i żeby krety nie ryły ziemi i nie zatykały rury paleniskowej, jak przedtem. Beton stwardnieje, zdejmiemy deskowanie, ustawimy tam "dziada" i trzeba będzie kilkakrotnie przepalić, żeby deski nabrały dymnego zapachu. 

Pnącze opanowało chatkę, kwtnie białymi chmurami, lecą delikatne płatki jak śnieg, za to owady mają raj.

Przy okazji rozrobienia zaprawy betonowej, naprawił mąż komin z małego pokoiku, gdzie stoi koza do ogrzewania. Okazało się, że rdestówka opanowała komin całkowicie, wręcz wrosła przez otwory, oprócz tego pustaki kominowe rozlazły się, rura w środku rozsypała się. Remont komina w przyszłym roku, na razie pustaki sklejone zaprawą przed zimą, komin dostał przedłużkę z nowej rury i "strażaka".

Przejeżdżając przez Hutę Łodzińską, mijamy po drodze spory kawałek łąki, na której kwitną czarcikęsy, śliczne niebieskie kulki w ilości niepoliczalnej, za nimi ładny las, grzybny, bo widzimy tam zawsze wielu grzybiarzy. A grzyby rosną i na drzewach, gotowe kotlety:-)

Od jakiegoś czasu przymierzam się do skosztowania tego grzyba, ale jakoś na razie nie mam odwagi:-)

Na razie zbieram kanie, te panierowane smakują wybornie, czasami jakieś drobniejsze grzybki z lasu za drogą na sos, albo szmaciaka również na sos ... nie rzecz w wyprawie do lasu na grzyby w ilości w koszyku, tylko ta przyjemność łażenia, zaglądania za pnie, szukanie w mchu, w borówczyskach, po prostu lubię. 

Przekwitły zimowity, delikatne jesienne "krokusy", te z łąk z doliny Jamninki. Spotkaliśmy tam ludzi z wykrywaczami metali ... po wysiedlonych wsiach pozostały różne metalowe artefakty. Dowiedziałam się, że w Jamnej Górnej odnaleziono i wykopano dzwon z nieistniejącej cerkwi, to link do tego wydarzenia: dzwon z Jamnej.

Wreszcie oddano do użytku most na Stupnicy w Bachowie, bardzo lubimy tę drogę wzdłuż Sanu, tyle ptactwa na wodzie, stada kaczek, czapli. 

A zanim tam się dociera, wspinamy się wysoko drogą do Huty Brzuski, również bardzo widokowej ... buczyna na Krępaku już nabiera kolorów, domy rozrzucone po zboczach ... mieszkałabym tu:-)

Tymczasem piekę bułeczki cynamonowe ...

... tudzież zaszalałam z bakłażanami, które przywiozłam z Rumunii. Nadziewane i zapiekane bakłażany, pomidory, czosnek, papryka, cebula i rumuński słony ser, a potrawa nazywa się "omdlały imam":-)

Wpis typu "groch z kapustą":-)

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, wszystkiego dobrego, pa!