Nasza wycieczka rozpoczęła się na prześlicznym rynku Pruchnika, zupełnie jak ekspozycja w sanockim skansenie, tylko, że tu mieszkają ludzie, są zakłady usługowe, sklepy, jednym słowem toczy się spokojne życie ...
Rynek jest nachylony w kierunku południowym, dookoła klimatyczne, drewniane domy z podcieniami, kolumienkami, a to wszystko w drzewie ...
Ruszyliśmy uliczką w dół, niedzielny spokój, tylko przy stadionie ruch ... zjeżdżają się kolarze, bo ma być wyścig im. gen. Papały, który to urodził się w tym miasteczku ...
Potem wspinaliśmy się do góry, leśnymi drogami, bukowymi lasami ... na Korzenie, to przysiółek Pruchnika, a zarazem tutaj zaczynają się Karpaty, jeśli chodzi o budowę geologiczną.
Rzeczywiście, widoki stąd na daleką równinę bardzo malownicze ...
Zatrzymaliśmy się na małą przerwę w wędrowaniu w gospodarstwie agroturystycznym, gospodyni poczęstowała nas serkiem kozim, masłem własnej roboty, takimże chlebkiem ...
Ha! znowu narobiłam sobie smaka na serowarzenie, bo ostatnie wyroby już zostały zjedzone, serek kozi ma bardziej wyrazisty smak, jeden był z dodatkiem czarnuszki, ale świeży bundz jest jednak najlepszy ...
Gospodarze hodują owieczki ...
... mają kozulę ...
... i kucyka, a w planach jeszcze hucuły. Jednak, aby prowadzić jeszcze rozbudowę gospodarstwa, remonty, zakup zwierząt i inne inwestycje, muszą jeszcze zarobkować w mieście. Może kiedyś utrzymają się tylko z agroturystyki ...
Nieopodal urokliwa kapliczka ... na Górze Iwa o wys. 406 m n.p m.
W XVI wieku mieszkańcy sprytnie poumieszczali na okolicznych wzgórach kamienne punkty
alarmowe, wyglądające trochę jak przydrożne kapliczki. Na szczycie każdego z nich kryła się misa ze słomą. Gdy zbliżały się tatarskie hordy, strażnicy podpalali ją, a czarny, smolisty dym ostrzegał okoliczną ludność, dając jej chwilę na ucieczkę. Prawdopodobnie wieże, nazywane też tatarskimi obeliskami, były cztery, do dziś zachowały się trzy.
Potem szliśmy dalej, nasze szlaki krzyżowały się z trasami rajdu rowerowego, kibicowaliśmy mocno przejeżdżającym uczestnikom ...
... czasami było tak, wśród wysokich łopianów ...
... a upał był niesamowity, zwłaszcza na stokach nachylonych na południe ...
... w lesie cieniście, ale za to bardzo parno, pot ściekał z nas hektolitrami.
Przystanek przy śródleśnej kapliczce, trochę pośpiewaliśmy przy Andrzejowej gitarze ...
Miśka była z nami, dzielnie wędrowała, piła wodę z górskich potoków, a jeśli takowych nie było, polewaliśmy ją wodą z butelki ... dla ochłody ...
Jeszcze sporo lasem, potem zejście w dół przez cudze podwórza ...
... nawet "weszliśmy w szkodę", bo wszędzie pełno dojrzałych, drobnych, dzikich czereśni.
To już Węgierka, okazało się, że jednym gospodarzem w winnicy jest nasz kolega ...
... była również degustacja win różnych, i w odmianach krzewów winorośli, i w kolorach ...
Niestety, jest to ciągle hobby dla miłośników win, produkcja dla znajomych, rodziny i odwiedzających, nie można im tego legalnie sprzedawać, a jeśliby nawet, to obostrzenia przepisów ze strony służb sanitarnych i innych są bardzo kosztowne, rygorystyczne, dla małych producentów ciężkie do przeskoczenia.
Potem był mały rekonesans po winnicy ...
... dowiedziałam się o chorobach tych roślin, o pielęgnacji, prowadzeniu pędów, przycinaniu ...
Czy wiecie, że ja do tej pory przycinałam swoje winogrona za owocostanem na jeden liść, a trzeba na 12 do czternastu, bo skąd owoc ma potem czerpać pokarm? - kto ci tak poradził? - koleżanka!
Ale wszystko przede mną, właśnie moja winniczka, złożona z sześciu sadzonek, a każda inna odmiana, czeka na odpowiednie potraktowanie ... czy mi się uda?
Wróciliśmy do domu nieludzko zmęczeni upałem, Miśka spała do rana, nie podnosząc głowy ...
Kiedy piekłam chleb na Pogórzu, w trakcie rąbania drewek uderzyło mnie w stopę polano, niby nic, tylko krwiak, ale nie mogłam ubrać żadnego buta, bo trochę spuchła stopa ... tylko sandały ... i to w nich poszłam na rajd ... a w lesie chyba pogryzły mnie mrówki, właśnie w to bolące miejsce ...opuchlizna jeszcze większa, jadę do chatki, moczyć nogę w serwatce i przykładać kojące liście babki, ponoć to najlepsze na takie sprawy.
Bardzo brakuje mi w chatce dostępu do sieci, nie odpowiadam na czas na Wasze komentarze, mam spore opóźnienia w odwiedzaniu Waszych blogów, wybaczcie!
A tymczasem "już kuferek stoi zrychtowany", jeszcze tylko Miśkę pod pachę i już mnie nie ma ... znowu do końca tygodnia, bo ogórki już pewnie przerosły.
Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny i dobre słowa, pa!
