Aż spłyną śniegi, a ja powędruję mokrymi jeszcze łąkami nad potok.
Tam jest zaciszna, wyniesiona wysoko polanka, a na niej zawsze modre przylaszczki, całe łany ...
Ze mną psy ... kiedy tylko ubieram trzewiki, one wiedzą, że będzie dłuższy spacer ... taniec radości wokół, podskoki, a czasem zdarza mi się również chlaśnięcie mokrym jęzorem po twarzy ... a idźże, ty!
Poszłam zobaczyć aż na sam koniec naszej ziemi, czy tam, nad potokiem, nie leży przypadkiem jeszcze śnieg?
Duża stromizna, koszona pod dopłaty unijne, a kilka arów zakwalifikowane jako las ... ciężko to nazwać lasem, jakieś olchy, krzaki tarniny ... brat mój wysiał u siebie żołędzie czerwonego dębu, urosły z nich spore sadzonki ... weź sobie, posadzisz gdzieś tam ... na początku zastanawiałam się, gdzie, ale tam, na dole jest świetne dla nich miejsce.
Teraz sadzonki będą bezpieczne, bo kiedyś wypalali trawę, płonęło wszystko ... kiedyś też dostałam od brata 50 lipek ... przetrwały 1 rok i potem spłonęły.
Tereny wokół są koszone, trawa króciutka, mam nadzieję, że teraz ogień do nas nie dojdzie.
Zobaczcie, łąka za potokiem spłynęła prawie zupełnie, pędzące po niebie chmury przesuwają szybciutko swój cień ... pasące się sarny można zlokalizować tylko przez lornetkę, kolor futerka zupełnie jak trawa.
Idziemy, psy zgonione szukają wody w każdym zagłębieniu terenu, a nie brakuje jej ... giną z oczu co chwilkę, wychodzą w zupełnie nieoczekiwanych miejscach, tylko jęzory na wierzchu mówią o zmęczeniu ...
Wszędzie wyciska wodę, płyną strumyczki do potoku ... jest i nasza polanka ... szkoda, że zrobiło się pochmurno, zdjęcia niepiękne ...
... a w ich towarzystwie wawrzynki ... kiedy to wszystko zdążyło nabrać mocy do kwitnięcia, kiedy tydzień temu wszędzie leżał śnieg?
Od Kopystańki szły czarne chmury, tak sobie pomyślałam, że pewnie wiatr tam wieje mocny, skoro zaburzył dolną linię chmur ... ale ten wiatr niósł krople deszczu, żeby tylko zdążyć przed ulewą do chatki.
I tak sobie szłam do góry, przez te mokradła, rozryte przez dziki łąki, tu sąsiad wycina krzaki na granicy ... unijne wymogi są twarde, ale chyba niezby dobre, przecież trzeba zostawić tarninę dla ptaków, jako kryjówki, kolczastą ochronę ...
Dom poniżej czeka ... chyba po powrocie właścicieli będę musiała wykupić abonament na swobodne wędrówki po ich terenie, na te przylaszczki, wawrzynki, skałki nad potokiem czy też kąpieliska dzików ...
Przy chatce zakwitły krokusy, co niektórzy mają obok siebie całe łąki krokusów, a ja muszę sobie sama nasadzić ... i to jeszcze po drodze myszy zjedzą mi połowę cebulek, co też odkryłam po zdjęciu okrycia jodłowego ... a na całym podwórzu niebieska mgiełka, kwitną cebulice ... chyba ...
Na grządkach wystawia już kiełki czosnek, zasadzony jesienią ... kwitnie podbiał, najgłówniejsza oznaka przedwiośnia ... a tu wiosna, spóźnił się nam trochę ...
Spory kawałek soboty zszedł nam na wyjmowaniu kokonów murarek z trzciny, czuję to w opuszkach palców ...
... ptactwo ćwierka na potęgę, drą się dzięcioły swoim chichotliwym, pewnie godowym, nawołującym śpiewem, może to ten czarny, a może zielony ... raz z jednej, raz z drugiej strony ...
Nasza droga spływa jeszcze strumieniami, które sączą się ze stromizny ...
... Wiar pełen wody, groźnie szumi na kamieniach ...
... i spojrzenie z góry na dolinę Wiaru z miejsca, które miejscowi nazywają Dwa Lasy ...
Górą już niósł się ryk motocykli, jechali szaleni jeźdźcy na swoich maszynach, pewnie spod Kopystańki, już sobie wyobrażam, jak wyglądali po tym błocie ... ale już tego nie widzieliśmy, bo trzeba było wracać do domu ...
Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, dobre słowa, dobrego tygodnia, pa!
Aha! i uważajcie na kleszcze! zanotowaliśmy już jednego osobnika, i jakiś taki duży był!
