Orzech runął, krzaki wytrzebione, przeciwległy stok widać jak na dłoni, czasami przemknie sarna, albo lis.
Na kufrze w pogotowiu leży radziecka lornetka, która przybliża nam tamte łąki, zwierzęta, albo traktor wspinający się mozolnie do góry, a odgłos pracy silnika dobiega jakby z opóźnieniem.
Poranna czy południowa kawa jest wypijana właśnie przed widokowym oknem ...
Patrzymy na przedwieczorne zamglenia ...
... takie zachody słońca ...
... i oszronione poranki, kiedy wschodzące słońce dopiero muska przeciwległy stok.
Kulinarnie również poczyniłam do wyjazdu małe przygotowania, jeszcze kilka pogórzańskich jabłek leżało w koszu, w sam raz na szarlotkę ...
Nie roztrząsałam się zbytnio nad przepisem, jabłka starłam od razu na ciasto posypane tartą bułką, żeby sok z nich miał gdzie wsiąknąć, radełkiem nacięłam pasków i ułożyłam krateczkę, zapachniało cynamonem ... i wtedy przypomniałam sobie, że nie posypałam ich cukrem. Cóż, trzeba było zdjąć krateczkę, dodać cukier i powtórnie ułożyć paseczki ... pyszna była, jabłka ze starych odmian nie rozpadają się przy pieczeniu na miazgę ...a potem ukręciłam jeszcze trochę paluchów ...
... zagościły na stałe w naszym wyjazdowym jadłospisie, słonawa przegryzka, jak za bardzo żołądek upomni się o swoje prawa.
W chatce było zimno, trzeba było dobrą chwile palić, zanim można było zdjąć kurtki, psom zmarzły nóżki, nawet palce grabiały przy czytaniu książki ...
Wyroiły się jakieś ćmy, przy zapaleniu światła na tarasie całe roje przylatywały, rankiem znajdowałam je w zmarzniętej trawie, może to jakieś jednodniówki?
W nocy lis podszedł pod dom, szczekał, wydaje brzydki odgłos, jak szakal na pustyni ... Bigos warczał cichutko ... pobudka wczesna, przed szóstą zwierzaki domagają się wyjścia, jest jeszcze szaro ...
Z zakola potoku dobiegły do mnie okropne odgłosy, jakby szlachtowali jakieś zwierzę, ale mąż mnie uspokoił, tam potok tworzy rozlewisko, dolinka mocno zabagniona i tam dziki mają swoje błotne "kąpieliska" ...
Piękna pogoda sprzyjała pracom ogrodniczym, przekopałam cztery grządki na zimę, strachy poszły pod dach, tyczki pomidorowe i fasolowe pod ogromnego orzecha ...
Jeszcze jakieś letnie pory się ostały, maleńkie selery, które nie zdążyły zbytnio urosnąć, bo zając ciągle przystrzygał im listki tuż nad ziemią ...
Wrzucimy je do rosołku, chociaż małe, pachną mocno ...
W oddali, na łące za sadem zobaczyliśmy z mężem jakieś ogromne, czarno-białę zwierzę ... okazało się potem, że to dwa psy, wygrzewały się na słońcu, podsypiały, a potem odeszły za pagór, może wioskowe, może myśliwskie ...
Jabłoń u sąsiadki, zupełnie opanowana przez jemiołę, może zbieracze przed świętami ogołocą ją z pasożyta, ona sama już jest nie do uratowania, rozłamuje się i schnie ... tuż przy moich grządkach, malownicza i zupełnie bezbronna ...
Przy okazji przekopywania działki znalazłam jakiś metalowy przedmiot, myślałam, że to stara zasuwka z okna ...
... ale znawcy orzekli, że to zamek z pierwszowojennego karabinu, nawet padła jakaś nazwa, której nie zapamiętałam.
I odnalazłam smak swojego dzieciństwa, przypiekane na blasze ugotowane ziemnaki, potem przyrumieniona cebulka i duży kubek mleka, takie robiła mi moja mama, inne dodatki do ziemniaków zupełnie mnie nie interesowały ...
Po południu, jak zwykle, wyprawa na łąki, po dalsze widoki ...
Przy okazji odkryłam, że na łące zagościła nowa roślina - tak mi się wydaje, że to widłak, roślina chroniona ...
... a tarnina ma jeszcze wiele zupełnie soczystych owoców. Jej zarośla stanowią naturalną granicę między polami, które tarasowo schodzą w dolinę i właśnie na tych stopniach rosną obficie kolczaste zarośla z tarniny i głogu, zwierzęta mają kryjówkę i pożywienie, końce młodych gałązek są równo przycięte zębami jelonków, tak traktują również moje drzewka w sadzie i trzeba je chronić ...
Niedzielny poranek mroźny, omglony, czy to dymy, czy mgły, sama już nie wiem ...
... niebo sięga gór, albo góry sięgają nieba, za bardzo nie widać granicy między dwoma światami.
A my ruszyliśmy na poszukiwanie owoców róży, na zdrowotną nalewkę "różanną", od Go i Rado, znaleźliśmy ją przy drodze kalwaryjskiej, polnej ...
Widzicie ten trawiasty pagór po prawej? po chwili słyszę męża: patrz, patrz! co to? spore stado dzików przebiegło górą i skryło się ponżej, ciemne, krępe, tylko ziemia dudniła, pewnie coś je rano wypłoszyło z krzaków, a zdjęcia nie zdążyliśmy zrobić ...
Róża zmarznięta, dorodna, dobry surowiec ...
No to do tego jeszcze zebrałam malutki koszyczek tarniny i głogu, które odkryłam poprzedniego dnia ...
Tarninówka? głogówka?
Na blacie wędzarni rozgościł się dorodny kogut ...
... ceramiczny, ciężki, z pięknym grzebieniem, tylko ogon trochę mizerny, jak zdobędę jakiekolwiek pióra, zrobię mu nowy. Pisałam Wam o cebulkach krokusików, które zapominałam posadzić, tym razem zostały wyniesione w zupełnie nieznane nam miejsce, zostały tylko łuski okrywowe ... no cóż! wiosną może okazać się, że ze szpar podłogowych zaczynają wychodzić kwiaty, albo zza pieca ...
Piękna była ta niedziela, zupełnie znośna temperatura, aż wierzyć się nie chce, że w przyszłą niedzielę już Adwent, niech tak będzie jak najdłużej ...
Jeszcze muszę przykryć gałęziami zioła na tarasie, może winorośl też zabezpieczyć i będziemy czekać ...
aż pójdzie zadymka od zachodu, najpierw widziana za potokiem, potem wichry przywieją ją do nas ...
a może zacznie padać równiutko wszędzie, będzie cichutko, puszyście ...
Muszę się pochwalić, muszę! moimi "organami" ... za całe 10 złociszów wygrzebałam taki zestaw z solidną zawartością ...
... różne rozmiary, na żyłkach długich, krótkich, 5 do skarpet czy rękawic, szydełka ... ciężko zasunąc zamek.
I to już wszystko, muszę jeszcze pobuszować na Waszych blogach, nadrobić zaległości, a potem popracować z zebranymi owocami ...
Pozdrawiam serdecznie, dziękuję za dobre słowa, udanego tygodnia i jeszcze trochę tak cudnej jesieni, pa.
Te skarpety z owczej wełny wygrałam kiedyś na rajdzie świętojańskim, zacnemu jury spodobał się mój wianek, a teraz służą mi ze wszystkich sił w chatce, nic lepszego na zmarznięte stopy, gryzą jak licho! i są o wiele za duże.
