Tutaj zatrzymał się czas, pewnie jak w każdym skansenie ... zapach drewna, glinianej polepy, osmędzonych kominów, a pod nogami mnóstwo kozich bobków.
Stare, wiejskie zabudowania górują nad miastem, między strzechami widać miejskie bloki ...
A już myśleliśmy, że nie zwiedzimy skansenu ... brama otwarta, ale w kasie pusto, nikogo wokół.
Nagle dzyń, dzyń ... stadko kóz i owiec, a z nimi pasterz, i to on właśnie miał przy sobie bilety wstępu, trzeba opłacić również fotografowanie ... aha, jeszcze Miśka ma z nami chodzić.
Pasterz mówi, że tylko na smyczy, bo mu pozjada zwierzęta ... i co on potem zrobi?
Ale gdy zobaczył jejmość Miśkę, uśmiechnął się tylko na jej posturę.
Otworzył nam wszystkie zagrody i hulaj dusza ... byliśmy jedynymi zwiedzającymi, może zimny, porywisty wiatr odstraszył ludzi.
I jeszcze poprosił, żeby potem zamykać za sobą zagrody, bo mu zwierzęta wejdą do domów i szkód narobią.
My do pierwszej zagrody, a tu kozy za nami, szczególnie ta jedna z bródką ...
... a za nią dzyń, dzyń ... całe stadko, i owieczki też ...
Weszliśmy do chaty, pozwiedzaliśmy wnętrze ...
... a kozy na nas czekają. Czują się jak u siebie ... no pewnie, że są u siebie, mieszkają w skansenowych obórkach, pasą się na tejże trawie, zostawiają po sobie bużo bobków i stanowią lokalny koloryt ...
Dla Miśki każde zwierzę to przyjaciel, musi go obwąchać z ciekawością i już jest gotowa do zabawy ...
Oglądaliśmy różne skrzynie, kuferki, warsztaty tkackie, naczynia, odzież, kolebusie dla dzieci ...
Patrzyliśmy na pomysłowość wiejskich zdunów ...
Z pieca kuchennego i z mniejszego alkierzyka spotykają się przewody kominowe w sieni i już wspólny dym uchodzi do jednego komina ...
... albo taki piec chlebowy, znajduje się w sieni ...
... z drugiej strony głównego trzonu kuchennego.
Przemieszczamy się coraz dalej i dalej, a te ciekawskie stworzenia za nami ...
... głowy skierowane do wejścia chaty i czekają aż wyjdziemy ... i rzeczywiście, gdybyśmy nie zamykali drzwi, weszłyby do domu ...
Dały nam spokój gdzieś tak w okolicy młyna wodnego, ale tam to już było terytorium Mućki, spokojnie przeżuwała śniadanie i patrzyła na nas, a potem ryczała ... i dzwonek u szyi też podzwaniał ...
Zajrzeliśmy do wnętrza młyna ...
... jakie pojemniki na zboże czy też mąkę ... a obok chata młynarza, ozdobiona wapiennym malunkiem ...
Pod gospodarskim zadaszeniem ule z pni ...
... mąż od razu poszedł pozaglądać, czy były używane, czy to tylko na potrzeby muzeum ... były ... w środku węza na ramkach ... aj! parę takich pod chatą, właśnie z pni ...
I jeszcze urokliwa cerkiewka na wzgórzu ...
... z kompletnym ikonostasem wewnątrz ...
Może nie jest to bardzo duży skansen, jeżeli chodzi o ilość obiektów czy powierzchnię, ale to bardzo sympatyczne miejsce.
Po drugiej stronie drogi maszyneria wojskowa ...
... to eksponaty muzeum militarnego z czasów bitwy o Przełęcz Dukielską, a budynek siedziby muzeum kształtem przypomina minę przeciwpiechotną, istny dziwoloąg.
I pędzimy dalej przed siebie, na Medzilaborce ...
W środku miasteczka pomnik najsłynniejszego Łemki z wioski Mikova, Andy Warhola ...
... a właściwie to jego rodzice pochodzili z tej wioski, nosili nazwisko Warchoła i wyemigrowali za chlebem do USA, Andy urodził się już tam, w Pittsburgu, w Pensylwanii ...
Obok muzem, na które z góry patrzy prawosławna cerkiew p.w. św. Ducha ...
W każdej prawie wsi cerkiew grecko-katolicka, i prawosławna, i jeszcze jakiegoś innego wyznania ...
istnieje tu ciągłość pokoleń, Słowacji nie dotknęły wysiedlenia.
Przez Przełęcz Radoszycką przejechaliśmy do Polski, a tu już po sezonie ... prawie wszystko pozamykane ... dopiero w Bieszczadach Wysokich znaleźliśmy otwartą oberżę ... i zjedliśmy "złotego" pstrąga ... niechrześcijańskie ceny.
Mgła przykryła całe góry, nic nie widać, ale pojedynczy turyści chodzą, na parkingach u wyjścia na szlak pojedyncze samochody.
Kiedy w Lutowiskach, przy punkcie widokowym obejrzałam się za siebie, góry wyglądały jak kraina Mordoru, a tu jaśniało niebo.
Kiedy przyjechaliśmy do chatki, niebo było rozgwieżdżone, jasne ... niby niedaleko, a zupełnie inna pogoda.
I to już wszystkie wrażenia z tego wyjazdu ... objechaliśmy kawałek Słowacji, Beskidu Niskiego i Bieszczadów, i wykręciło na liczniku około 600 km, a miało być blisko.
Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, za ciepłe słowa, pachnie u mnie chlebem i racuchami z jabłkami, wszystkiego dobrego, pa!
