Ale wszystko w porządku, na początku trochę była przerażona, ale szybciutko oswoiła się i nawet część drogi przespała.
Bała się wejść do chatki, obwąchiwała wszystko, trzymała się przy nodze ... a ja byłam w nie mniejszym strachu od niej, nasłuchiwałam, nie pozwalałam odejść nigdzie, zeszły tydzień zapadł mi boleśnie w pamięć ...
Wracał ten człowiek swoim ciągnikiem do góry ... bez psa ...
Rankiem następnego dnia znowu zjeżdżał w dół ... bez psa ...
Może coś pomogło?
Strach mnie nie opuszcza, nie wiem, czy kiedykolwiek beztrosko pozwolę psu oddalić się.
Misia jest bardzo podobna do Maksia, czarna jak węgielek, tylko biały krawacik ma i takiż pędzelek na bródce ... nożyczkami obcięłam jej długie, splątane futro ... zapach kojca dawał po nosie, ale wszystkie zabiegi rozłożyłam w czasie, żeby jej niepotrzebnie nie stresować, potem spłynęła z niej błotnista woda i już jest dobrze ...
Uwielbia leżeć na trawie, podszczypywać listki, zaczyna bawić się ...
... nosi pluszaka w zębach ...
... ale to nie jest dobra zabawa. Najlepszą jest znoszenie różnych szmat, dywaników, kocyków w jedno miejsce ...
Myślę, że to było jej jedyne zajęcie w tym zamknięciu ... ostatnio, jak została sama, bo ja wyjechałam, zniosła na swoje posłanko pół kosza wysuszonego prania, stos mężowskich skarpet, ścierki kuchenne, dywanik z łazienki, a w tym wszystkim jej kości, gumowe klapki ... i na tym zasnęła.
Oswaja się ze światem coraz bardziej, wczoraj usłyszałam po raz pierwszy jej głos, a już myślałam, że nigdy nie zaszczeka ... zaszła do nas zielarka, o której kiedyś wspominałam, zbierała młode pokrzywy ... Misia wyrwana ze snu cofnęła się do chaty, a potem zaczęła szczekać. Myślę, że będzie dobrze ... pozwala już brać się na ręce, uczy się chodzić na smyczy, dopomina się o głaskanie ... no i łazi za mną jak cień ...
Idziemy razem na grządki popracować ...
.... ja kopię, a ona wykłada się w poprzek i chłodzi brzuszek ...
Najwięcej radości przyniosła jej wyprawa nad potok, ja taplałam się w wodzie z dywanikami, a Misia biegała jak szalona, do wody i na brzeg, tam i z powrotem ... po upalnym dniu woda na pewno przyniosła jej ulgę, czarne futerko nagrzewa się jednak od słońca ...
Dywaniki powisiały na rosochatej wierzbie przez noc, ociekły, obeschły trochę i dziś w południe zabraliśmy je na górę, niech doschną przy chatce ...
A Miśka znowu szalała w wodzie, serce rośnie, jak patrzę na jej radość ...
Odkryłam, że miała podcinane uszka, żeby były bardziej klapnięte, obcięli jej ogonek, co ten szczeniaczek mały przeszedł, komu to potrzebne, jak dobrze, że zabroniono takich praktyk ze zwierzętami.
Na brzegu potoku rosną takie dziwne rośliny ... to łuskiewnik różowy ..
Pasożyty, nie posiadają chlorofilu, przyssawkami ciągną życiodajne soki z korzeni drzew olchy, wierzby ...
Wieczorem podlewam zasadzone rośliny, te pod szklarenką ... pod agrowłókniną ogórki, wysiałam je do kubeczków, wyrosły nad podziw i zasadziłam je, pewnie za wcześnie, mogą nie przetrwać ...
To wtedy wysieję nasionka jak należy, w terminie, i będą późniejsze ...
... zasadziłam nawet 20 ziemniaków, to tak próbnie.
Jednego razu popatrzyłam na drugą stronę doliny, słońce już zachodziło ...
... wyszło stadko dzików z lasu, tak sobie pomyślałam, że pójdę po lornetkę, bo nie widziałam, jak żerują ...
nie zdążyłam ... rozległ się strzał ... stadko uciekło w popłochu ... został jeden czarny punkt na zielonej trawie ... zjechali z góry terenowcem, było ich dwóch, oprawili ofiarę, zapakowali do bagażnika ... odjechali do góry ...
Następnego wieczoru wyszły tam dwa jelonki, jak ja się bałam, że znowu usłyszę strzał ...
Długo w noc siedzieliśmy na tarasie, było ciepło, ptaki milkły jeden po drugim, potem odzywały się sowy, tu pójdźka, tam pohukiwał puchacz ... niżej naszczekiwał lis, jakieś warkoty, prychanie ... nocne życie ...
A dziś, na wzgórzu kalwaryjskim, wielkie otwarcie sezonu motocyklowego połączone z promocją krwiodawstwa, my byliśmy wcześnie rano ...
Już rozkładały się stoiska, i takie fachowe, i odpustowe z sercami z piernika i cukierkami-rybkami ...
... i można było zakupić stosowne odzienie na tę okoliczność. Właściciel tego stoiska miał cudacznego psa ... Pekin się wabił ...
... nie za bardzo chciał pozować, domagał się głaskania ...
... te gołe boki są lekko szorstkie, jakby resztki sierści były jeszcze wygolone ...
... a potem sobie poszedł ... taki dziwny pies ...
Jechały potem całe kawalkady jeźdźców, na swoich maszynach, słychać było tylko dudnienie silników, jak patrzyliśmy z góry, to zmotoryzowane "mrówki" wspinały się powoli pod górę ... cała brać rozpoczynała sezon, zjeżdżali ze wszystkich stron ...
A cały świat wokół kwitł, dzikie czereśnie sypały płatkami, roje owadów brzęczały wśród gałęzi ...
Moje murarki przyjęły trzcinowe siedlisko, uwijają się cały dzień pracowicie, ciężko je sfotografować ... wpadają i wypadają jak błyskawice, skąd one wiedzą, która ich trzcinka?
Pewnie zbudujemy im jeszcze taki jeden ul, bo są takie, które poszukują usilnie miejsca dla siebie, brzęczą przy belkach na tarasie ... takie bezdomne ...
Na przyszły tydzień planuję sobie zbieranie kwiatów mniszka, będzie wino z płatków i cytryny ... zdrowotne ...
Jeszcze parę zdjęć z wiosny pogórzańskiej ...
Pochwalę się jeszcze płotkiem, który uczyniłam z odrostów leszczynowych ...
... to tło dla słoneczników, które są tam posiane, one rosły zawsze w opłotkach ...
Ogonowi tego ceramicznego kura nie wróżę długiego żywota, zawzięła się na niego modraszka i wyskubuje go, pewnie do wyściełania gniazdka ... mam gdzieś stary jasieczek, może by tak rozrzucił piórka z niego, ptaki zaniosą je do gniazd ...
Pozdrawiam wszystkich cieplutko, serdecznych spotkań majówkowych życzę, wszystkiego dobrego, pa.
