Czubajkowe żniwa ...

 Po deszczach na łąkach obrodziły kanie. Pierwszy kosz zebrałam na kalwaryjskich łąkach, drugi i trzeci na naszych. Pierwszy kosz w całości poszedł na kanie panierowane a la kotlet schabowy, drugi zawiozłam siostrze, a trzeci posłużył kulinarnym eksperymentom. 

Wyczytałam w necie, że takie panierowane kanie można zamarynować z dodatkiem pokrojonej cebuli, a zatem do dzieła. Na razie stoją zapasteryzowane w słoiku, macerują się, a kiedyś napiszę Wam, jak smakowały:-) Przymierzałam się też do mrożenia wielkich kapeluszy, ale siostra odradziła mi, bo robią się z nich szmatki, najlepiej zjeść na bieżąco.

Zatem mój smak na kanie został w pełni zaspokojony, bo nawet była jajecznica na kaniach. Mam ten luksus, że wystarczy wyjść rankiem do sadu i przynieść do kuchni świeżutką kanię, pokroić, usmażyć na maśle, a potem wbić jaja. 

Niektórzy obawiają się kań, nie znają ich, a najlepiej przydatność tych grzybów do spożycia określił Mietek, który przywozi nam drzewo na zimę ... tak, tak, z łąk można jeść, z lasu nie. Zbieram też kanie w lesie, trzeba po prostu znać te grzyby, mam nadzieję, że nie pomylę się nigdy:-)

Pod czereśnią na podwórzu rosną też czernidłaki, licznie rankiem wystawiając białe główki z trawy. O, nie! tych to chyba nie odważę się nigdy skosztować, mimo, że jadalne ...

Zeszły tydzień był bardzo zimny i deszczowy, teraz pogoda poprawiła się. Przyjechałam w poniedziałek na Pogórze, by przerobić jabłka na zimę, bo spadłe z wysokich drzew są poobijane, nie nadają się do przechowywania. Trzeba je obrać, pokroić w ćwiartki, zetrzeć, w czym pomaga mi robot, a potem zapakować do słoików i zapasteryzować. 

Po śliwkach nie ma już śladu, kiedyś spadały z drzewa słodziutkie i pomarszczone, w tym roku deszcz dopełnił dzieła zniszczenia, wszystkie popękane, rozlazłe, nie nadawały się już do niczego. Ptactwo drozdowate całymi stadami żerowało na nich, kosy też, dziobami rozbijały śliwki na mniejsze cząstki, tylko pestki zostawały. Pozbierałam już wszystkie papryki, przeważnie ostre. Te zielone, niedojrzałe poleżą jeszcze, może nabiorą rumieńców, te czerwone trochę zamarynuję, a trochę na ostrą pastę.

Te cienkie strąki cayenne ostre są jak piekło, trzeba używać ostrożnie.

Mamy swojego jelonka na łące, widzę go rankiem z okna kuchni za sadem, na tle nieba, bo pasie się w najwyższym punkcie. Po deszczowych dniach zaświeciło słońce, ułożył się zmarznięty, mokry biedaczysko, mając za plecami pas kolczastej tarniny i grzał się w promieniach słońca. Wyobrażałam sobie, jak lecą mu oczy ze zmęczenia, bo przecież to zwierzę cały czas czuwa. Zatrzymałam psy w domu, przysypiał tak ze dwie godziny, potem wstał i znowu pasł się.

Lasy powoli nabierają kolorów, jest ciepło, prawdziwa złota jesień.

Na początku października rodzina zrobiła mi miłą niespodziankę, bo ja to właściwie nie świętuję urodzin ani imienin. A tu czekał na mnie tort ze świeczkami, miał przylecieć syn z wysp, jak się później dowiedziałam, ale akuratnie wprowadzili kwarantannę, więc pozostał tylko skype. Powiem szczerze, że wzruszenie ścisnęło mnie za gardło. Zdmuchnęłam świeczki i weszłam w nowy etap życia:-)

Tosia próbowała tort po dziecięcemu, bo słodkości najlepiej smakują zbierane palcem:-) Jasiek obgryzał płaty czekoladowej kory, bo ten tort to było małe dzieło sztuki, przybrane żywymi kwiatami, listkami, owocami ... usiadłyśmy z teściową i orzekłyśmy, że jesteśmy ze starej szkoły ozdabiania tortów, szpryca z kremem, ewentualnie jakaś polewa, orzechy, a tutaj, no! majstersztyk po prostu.

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, pozostawione słowo, zdrowia, zdrowia, i jeszcze raz zdrowia, pa!