Nie wierz przylaszczkom ...

 Przyleciały do Was bociany? U nas można je zobaczyć, ale tylko w okolicach lecznicy ADA, mają gniazda na słupach, przysiadają na dachu marketu, a czasami spacerują tuż przy drodze. To ptaki, które znalazły tu przytulisko, z jakiegoś powodu nie mogły odlecieć do ciepłych krajów, ranne, połamane, potłuczone, po przejściach, cała bociania zagroda.

U nas jak to w marcu, raz słońce, raz śnieg, ale mróz nocami trzyma . Na polach mnóstwo drapoli, nawołując krążą po niebie, albo wręcz zaczepiają się, przysiadając rzepaczysku.

Kusiły mnie kaskady na potoku płynącym spod Kopyśna, o których pisał Piotrek. Znałam to miejsce w pobliżu, bo na początku chodziliśmy tamtędy na Kopystańkę, łąkami w dół do zabagnionej dolinki potoku, na drogę i do góry. Potem poznaliśmy drogę grzbietami wzgórz i tak już zostało. Wyposażyłam się w kijki, nauczona ostatnim doświadczeniem roztoczańskim, a na nogi włożyłam najzwyklejsze gumiaki w kwiatki, bo błoto sakramenckie w dolince naszego potoku. Tak wyposażona nie musiałam szukać dogodnych miejsc do wędrówki, omijać wysięki wody, błotne rozlewiska. Zanim zeszłam zupełnie w dół, na stałym miejscu, na wzniesionym brzegu potoku ujrzałam coś malutkiego, nieśmiałego, niebieskiego ... przylaszczki:-)

Gliniasta maź pod nogami doskonale pokazywała tropy wilków, nakładały się jeden na drugim, dosłownie zadeptane wokół wilczymi śladami. I jeden inny, okrągła poduszka i malutkie paciorki palców, sprawdziłam potem w necie, to prawdopodobnie borsuk . Po małej śnieżycy wyjrzało słońce, a ja ruszyłam na łąki "zapotoczne", obejrzałam się w tył, a tam nasza wioseczka na grzbiecie, pojedyncze domy rozrzucone na stoku, rozległe widoki w kierunku na wzgórze kalwaryjskie, widać połoninki z wiatą na samym szczycie.

Wyjrzałam zza grzbietu jednego przewyższenia, a tam pasły się łanie. Nie chciałam ich straszyć, więc zakaszlałam, pośpiewałam głośniej, podniosły czujnie głowy, ale nie uciekały. Podeszłam bliżej, uderzyłam w kijki, dopiero wtedy umknęły w tarninowe zarośla.

Przecinką na trasie gazociągu zeszłam w dół, mając świadomość, że mogą obserwować mnie oczy wilków:-) Stok nachylony na zachód, ciepło po tej mroźnej, wichrowatej górze. Rozpięłam polar, zdjęłam czapkę, a czoło zrosił pot. Jest i potok, słyszałam gdzieś w dali szum spadającej wody, więc poszłam za tym odgłosem po zakrzaczonym brzegu. Jest pierwsza malutka kaskadka, ale to nie to, co pokazywał Piotrek na zdjęciach.

Kolczaste zarośla prawie przygięte do ziemi, pod spodem tunele, którymi chodzi zwierzyna, przeciskałam się tamtędy i ja, nie chcąc iść korytem potoku. Za to pod nogami znalazłam pierwsze oznaki wiosny ... śledziennica, czarka szkarłatna, nieśmiały żywiec gruczołowaty, a nawet żółciutki podbiał w nasłonecznionych miejscach

Szum wody stawał się coraz głośniejszy, a z wysokiego brzegu spojrzałam w głąb. Rzeczywiście jest tak, jak pisał Piotrek, spływająca po skalnej ścianie woda, wydrążony w skale uroczy basenik ze szmaragdową wodą, ciekawie wymyte skałki.

Ze stromego brzegu, po drugiej stronie, skalnym wciosem płynie inny maleńki strumyczek, myślę, że tylko w czasie roztopów lub dużych opadów, a może bije tam źródełko?

Szkoda tylko, że wokół tyle śmieci. Pewnie kiedyś wieś poniżej wywoziła tu odpady, bo widać, że przyrośnięte zeschłym zielskiem, metalowe części żre rdza, plastik i syntetyczne szmaty zostają, aż dusza boli.

Na piaszczystej łasze znalazłam podkowę:-) ... oczywiście zabrałam ją ze sobą.

Przede mną spora górka, dobrze się schodziło, ale teraz trzeba wdrapać się z powrotem.

Przyjemnie się szło, w suche drzewa stukały dzięcioły, ptactwo nawoływało, gdzieś w oddali słychać było żurawie, a na pniach drzew przemykały pełzacze leśne. 

Odetchnęłam na samej górze i widokowymi łąkami ruszyłam do domu.

W naszym potoku też utworzyła się mała kaskadka, wielka woda wypłukała dokładnie kamienie, a ze stromego brzegu przeciska się po skale malutki wodospadzik. Lubię takie płynące wody, górskie strumienie, potoki, bijące źródełka ... w dolince już głęboki cień.

W chatce zerknęłam na telefon, pokazał się meldunek, zrobiłam 10 tysięcy kroków:-) czyli  około 6 km, ale to były kilometry okupione mokrymi plecami i czołem, bo spore stromizny po drodze. I jak mawia nasz kolega Adam, ostatnie podejście do chatki najbardziej daje ... w kość:-)

Sobotni poranek obudził się taki. Spadło sporo śniegu, a kiedy pojechaliśmy na zakupy, po drodze minęliśmy auto zapikowane dziobem w dół, w rów i ogrodzenie Jankowe. Tam droga robi S, a ślisko było jak licho. Po południu dowiedzieliśmy się od Ani i Stefana, że inne auto ściągnęło w dół z drogi za Aksmanicami, w przepastną dolinkę potoku, na szczęście obyło się bez ofiar.

A my pojechaliśmy zobaczyć, co w Górach Sanocko-Turczańskich. 

Od Trójcy w kierunku na Grąziową droga-dziewica, nietknięta żadnym śladem, ponieważ śniegu było sporo, od czasu do czasu robiliśmy puff! w nawianym, gdzie było go więcej, klasyczna zima.

Potem na Wojtkową, nasze ulubione Nowosielce Kozickie i na pasmo Chwaniowa z kapliczką myśliwych., Ropienka, Brelików, Stańkowa, nawrotka i do domu.

Przed Nowosielcami intrygują mnie zawsze te trzy drzewa, wiszące prawie nad drogą, dziwnie powyginane, z guzowatymi naroślami, ciekawe.

Niedzielny poranek ze wschodzącym słońcem był dla mnie zupełnym zaskoczeniem. Po nocnym solidnym mrozie dzień wstawał przepiękny, a ja w kuchni szykowałam miski dla psów. Podniosłam głowę i spojrzałam w kierunku grządek za sadem ... wilk, przystanął, potem podbiegł do góry łąką, zatrzymał się na samej górze, znowu popatrzył i schował się za grzbietem. Nie zdążyłam zrobić mu zdjęcia z wrażenia, to tylko zdjęcie poglądowe, jak był blisko chatki.

Pozbierałam szczękę z podłogi, no! tak blisko jeszcze nie widziałam go, a może i nocami chodzi po naszym podwórzu? to chyba ciągle ten samotnik, którego widuję od czasu do czasu.

Skąd ten tytuł posta? 

To odpowiedź kolegi Adama, któremu wysłałam zimowe zdjęcia z Pogórza, bardzo mi się spodobało:-)

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, pozostawione słowo, wszystkiego dobrego, pa!

P.s. Wysiałam rzeżuchę, troszkę eksperymentalnie, śmierdzi w domu jak licho:-)