Zaległości z najdłuższych dni lata ...

 Miałam małą przerwę w pisaniu bloga, końcówką czerwca i początkiem lipca. Nie chciało mi się nawet  otwierać komputera, ale zdjęcia robiłam, jak zawsze zresztą. I na podstawie tych zdjęć stworzę ten wpis, bo szkoda mi, żeby gdzieś przepadły, zapomniane. To będzie zlepek  z mgieł i deszczu, kwitnących lip, cerkiewek,  "deskali" i murali Andrejkowa, moich obserwacji botanicznych i ogródkowych,  pełnia lata z pobytu w chatce i wyjazdów po najbliższej okolicy.

Bazą moich posiłków była zielenina z grządek, różnego rodzaju sałaty, szpinak, szczypior, a wszystko polane sosem winegret z dużą ilością czosnku. Jadłam taki zestaw trzy razy dziennie, ale jak przyjeżdżał mąż, to posiłki były solidniejsze, często przypiekane na grillu. 

W tym czasie wszyscy pokazywali kwitnące róże, oczopląsu można było dostać od kolorów, kształtów i odcieni. Moja różyczka jest tylko jedna i skromna, zakupiona w gminnym sklepie rolniczym, przez dwa lata stała jak zaczarowana, w tym roku wypuściła długie pędy i zakwitła nawet dosyć obficie, radując moje oczy, bo jakoś nie mam dobrej ręki do róż. Zresztą u mnie wszystko rośnie, jak tylko przetrwa, nie stosuję jakichś specjalnych zabezpieczeń, okrywań, a już wykopywanie bulw na zimę to dodatkowe utrudnienie.

No, może oprócz mieczyków. W tym roku w markecie skusiłam się na torebkę pewnie 20 sztuk różnokolorowych bulw, już nawet zaczynają kwitnąć, trzeba mi tylko nie zapomnieć ich wykopać przed zimą i schować w piwnicy.

Nie zaniedbaliśmy też wycieczek doliną Jamninki, kapliczka w Trójcy schowała się w wysokiej trawie , a grzyby uszaki na konarach czarnego bzu czekają na jesienny zbiór.

Za płotkiem, uplecionym zeszłej jesieni rozkwitły różnego rodzaju dziewanny, te najpopularniejsze żółte, a także o kremowych płatkach, rozstrzelone na kłosie kwiatowym, albo bardziej skupione, nie urosły tylko fioletowe, a były w zestawie nasion. Nie dopisały też dzwonki kropkowane, które niby rosną, liście są, ale kwiatów nie wydały. Zobaczyłam je u BasiW, i też zapragnęłam. Te jasne na pierwszym planie to potężne krzewy szałwii muszkatołowej, rośliny ciekawej i bardzo dekoracyjnej. Jednakowoż zachwycają mnie ciągle rozwijające się delikatne kwiaty driakwii kaukaskiej, jak spódniczki baletnic, całej w falbankach.

I ostróżki do zakochania w niebieskościach, smukłe przetaczniki, i jednoroczne floksy jak gwiazdeczki, jakieś goździki, wszystko własnej hodowli, od nasionka.

Gęsto tego wszystkiego, raz koło razu, przemieszane z chwastami, podagrycznikiem, wspierają się jedne na drugich i kwitną, i pachną, zwłaszcza wieczorem.

Kiedy lipy zaczęły kwitnąć, pojechaliśmy w niedzielę po południu nawąchać się tego miodnego zapachu, nasłuchać brzęku pszczół na Roztocze, do Huty Kryształowej. Tam aleja lipowa wiodąca do nieistniejącego dworu Andruszewskich, zwanego Smolinem, zapewniała te wszystkie atrakcje.

Nasza lipka we wjeździe na podwórze też wyjątkowo obficie zakwitła, ale trochę później, bo to odmiana wąskolistna. Została bardzo okaleczona przez energetyków, powycinali jej gałęzie byle jak, to po trosze moja wina, nie powinnam jej tu posadzić tak blisko linii energetycznej.

Bywały dni deszczowe, kiedy nie było co robić i jechaliśmy na dłuższą wycieczkę po okolicy, szlakiem cerkiewek choćby. Do Birczy, przez Leszczawkę, przy okazji znaleźliśmy skrót do Lipy, potem do Rudawki i Kotowa, i robiąc solidne koło do cerkwi w Roztoce.

Jednego razu wracając w niedzielę do domu, wybraliśmy trasę przez Hutę Łodzinkę, a potem mieliśmy jechać przez Hutę Brzuskę, bardzo widokową drogą po wzgórzach pogórzańskich. Jednak skusił nas, a raczej zachęcił wjazd w leśną drogę z napisem, że dopuszczona do ruchu i też dociera do Huty Brzuskiej, droga jak dla nas. Pięknym jodłowym starodrzewiem dotarliśmy do skrzyżowania ze szlakiem niebieskim, który w prawo schodzi do Krzeczkowskiego Muru, a w lewo do Huty Brzuskiej, przed nami w oddali leśna droga już zamknięta dla ruchu samochodowego. Ponieważ było sucho, zdecydowaliśmy się na zjazd polną drogą, niezapomniany, piękny, chwilami niebezpieczny, ale warto było. Po deszczu nikomu nie polecam tego przejazdu, chyba że jakimś leśnym ciężkim pojazdem:-)

Na zdjęciu powyżej widać dachy domostw, przecież ludzie musza tam jakoś dojeżdżać ... jednak droga skończyła nam się na czyimś podwórku. Zawróciliśmy i dalej tą polną drogę wjechaliśmy w las, cały czas niebieskim szlakiem:-) i zjechaliśmy w dół na łeb, na szyję sporą stromizną w samo centrum wsi, czyli Huty Brzuskiej. Oświeciło mnie, przecież przed laty szliśmy tą trasą, tylko odwrotnie, opuściliśmy szlak na tej właśnie krzyżówce do Muru i dalej na azymut, na dziko do Chyrzynki, a potem krypą przez San, bo prom nie działał.

Ponieważ pogoda była ładna, do domu niezbyt śpieszno, zahaczyliśmy jeszcze o nasz prześliczny Pruchnik z pochyłym ryneczkiem, to nasza Lanckorona:-) 

Tutaj kiedyś przemknął mi nowy "deskal" Andrejkowa, dziś miałam czas go sfotografować.

Uroczy zakątek z wystawą dawnego Pruchnika na starych fotografiach, ze zbiorów naszego dobrego znajomego, przewodnika jarosławskiego Jurka Czechowicza.

Pozostając w temacie talentu Andrejkowa, pokażę jeszcze zdjęcie muralu z Przemyśla o tematyce I-wojennej, z ulicy Smolki. Czytałam kiedyś wspomnienia hrabiny, mieszkającej właśnie na tej ulicy i  u której w kamienicy przewijały się tabuny żołnierzy różnych armii, w zależności od tego, w czyich rękach była twierdza Przemyśl. Nie jest to moje zdjęcie, pożyczyłam je ze strony miasta, ileż razy przejeżdżałam tamtędy, plując sobie w brodę, że nie wzięłam aparatu fotograficznego:-)

Jak już post urósł mi do rozmiarów olbrzymiej anakondy, to jeszcze pokażę kruszczyka, który urósł mi prawie na ścieżce za chatką, Przetrwał, ochroniony różnymi patyczkami, przed mężowską kosą, bo on idzie i macha sobie nią beztrosko, kosząc wszystko, co na drodze, a potem: ... trzeba było sobie zaznaczyć, zapomniałem:-) ...

Ania orzekła, że to kruszczyk szerokolistny ... jaki by on nie był, cieszy, że obrał sobie miejsce w pobliżu chatki, a ja z dnia na dzień mogę obserwować jego rozwój, od wąsatego kłosa do rozkwitu.

Ach, ach, i jeszcze jasieńce piaskowe, jak jedziemy do babci, błękitne obłoczki, niestety przekwitły już ...

... i ziele centurii, ocalone z łąki przed sianokosami, pomocne na dolegliwości trawienne, gorzkie jak licho.

Jeszcze opowiem Wam o myszach-celebrytkach, a może to były popielice. Ukradły mi moją kredkę do oczu i najpierw wygryzły rysik, pewnie miał jakiś dodatek tłuszczu, żeby gładko rysowało skórę, a im zasmakowało. Pierwszym razem znalazłam ją za umywalką, a tym razem zabrały ją zupełnie i nieodwołalnie, nie ma nigdzie, będą się pewnie upiększać:-)

Uff, uff! skończyłam ... dotrwaliście do końca? ... jestem w podziwie:-)

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za poświęcony czas, zostawione słowo w komentarzu, zostańcie w zdrowiu, pa!