Po dawnych śladach ... na rybotyckim kirkucie ...

Jechaliśmy na Pogórze prawie w ciemnościach, tylko łuna na niebie znaczyła miejsce, gdzie zaszło słońce. Wypogodziło się, nad horyzontem zajaśniała mocnym blaskiem pierwsza gwiazda. Wydawało mi się, że to chyba dwie gwiazdy znajdują się blisko siebie, ale migoczący blask mylił. Zanim dojechaliśmy do siebie, niebo rozświetliło się milionami gwiazd i już nie potrafiłam rozpoznać, która to Wenus. Ale zasadziłam się na nią w następny dzień, miałam ją naprzeciwko okna. Lornetka nie za bardzo pomagała, w szkłach odbijało się jakoś tak myląco, ale orzekliśmy oboje z mężem, że gwiazda wieczorna znajduje się blisko innej z naszego układu słonecznego i stąd ten mocny blask. W googlach napisali, że w koniunkcji z Saturnem ... dalekie światy ... aż żal, że nie mamy lunety:-)  Wcale długo nie podziwialiśmy tych planet, znad horyzontu schodziły coraz niżej i niżej, przybladły, wtopiły się w inne konstelacje, aż w końcu schowały się za jakieś 2 godziny za Horodżennem  W sobotę, po małym przymrozku zrobiła się całkiem ładna pogoda, czas na wycieczkę, bo słońca teraz jak na lekarstwo.

Pojechaliśmy na rybotycki kirkut. To miejsce dawno zauroczyło nas swoim położeniem, o ile można tak mówić o cmentarzu. Właściwie przyczynkiem do tej wycieczki była przeglądana ostatnio strona w necie pobliskiej Birczy " Bircza - trzy kultury". To stąd również zapożyczyłam pomysł na ubarwienie wpisu pieśnią "Miasteczko Bełz" w języku jidysz.

Na kirkut prowadzi ścieżka, wspinamy się coraz wyżej zieloną trawą, kto to widział cos takiego w styczniu.

Historia tego miejsca, jaka dotknęła podobne nekropolie od czasów wojny, a więc zniszczenia, rozebrano mur z kamienia i dom pogrzebowy, potem pasły się krowy, teren zawłaszczyły lasy państwowe. Macewy ocalały, przewrócone "twarzą" do ziemi,została bogata ornamentyka i symbole, choć czas robi swoje. Wreszcie przyszedł czas, że teren uporządkowano, ogrodzono, macewy zostały podniesione z ziemi i oczyszczone, wiele dobrego zrobił tu Szymon z grupą Magurycz, do tego starania kilku rodzin żydowskiech, m.in, Mojzesza Rubinfelda, jedynego ocalałego Żyda z Rybotycz. Mnóstwo osób i organizacji przyczyniło się do tego, że kirkut tak dzisiaj wygląda.

W oddali, na następnej górze widać wieże sanktuarium Kalwarii Pacławskiej. Na kirkut prowadziły dwie drogi, jedna z Rybotycz, a jedna z Makowej. Tą z Makowej widać za ogrodzeniem, jakby stokówka na kserotermicznych skarpach rybotyckich. 

Na niektórych macewach położone kamienie. U stóp wzgórza szumi Wiar, przybyło wody, za nim rozległe wzniesienia góry Zapust i Kanasina, widać wyczyszczone z krzaków połacie.

Kiedyś można było przejść łąkami do nas, teraz wszędzie ogrodzenie z siatki leśnej, pasą się tu krowy, owce, słyszymy czasami ich odgłosy, kiedy rzadkie powietrze i wiatr zachodni:-) 

A tymczasem w Damaszku, jak mawia mój syn:-) .... okazało się, że moi blogowi znajomi Ania i Stefan grasowali po drugiej stronie Pogórza Przemyskiego. Będąc na wycieczce nad Sanem, spotkali tego samego drapieżnego ptaka z białą głową, co my niedawno, na dokładkę Stefan swoją wielką tubą zrobił mu dokładne zdjęcie

Znajomy ornitolog orzekł, że jest to jakaś odmiana myszołowa.

Oprócz tego udało im się sfotografować cudnego zimorodka, pluszcza i gągoła:-)

Nawet nie pytałam Stefana, czy mogę pokazać jego zdjęcia, ale myślę że się nie pogniewa na mnie:-)

Cieszy mnie takie bogactwo ptactwa czy też innych stworzeń w naszym regionie, więc chce sie i z Wami podzielić, choć zdjęcia to nie moja zasługa:-) Aha, i orły bieliki też spotkali nad Sanem, ten co nam odfrunął z drzewa ostatnio, to też bielik.

I to właściwie byłoby na tyle z pogórzańskich wieści, bo potem to był już tylko nudny dalszy ciąg prac w obejściu. Kwitnie leszczyna, szkoda, pszczoły nie zdobędą pyłku na pierwszy wiosenny rozruch, jak przyjdzie mróz, wszystko omarznie.

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, wszystkiego dobrego, pa!