Zimą sarny nocują pod chatką ...

 Jeszcze ciemno, kiedy wypuszczam świtem psa na zewnątrz. Mimie nie chce się buszować w głębokim, kopnym śniegu, porusza się po odsypanych traktach i tam też załatwia swoje sprawy, a potem szybciutko skrobaniem w drzwi daje znać, że chce już do domu.

Widzicie na tym z pozoru nieudanym zdjęciu dwa błyski? Zauważyłam je, kiedy zapaliłam światło w kuchni, ponad powierzchnię śniegu wystawały tylko dwie głowy, jedna z rożkami, a światło odbiło się w ich oczach. Kilka kroków od domu sarny wygrzebały sobie głębokie legowiska i tam spędzały noc, pewnie im tak bezpiecznie i cieplej.

Śniegi zeszły, zachodnie wiatry osuszyły podwórze, a Mima pod jabłonią, tam gdzie sarny zawsze przychodzą na jabłka, znalazła jedno malutkie poroże. Z odrobiną sierści, z kropelką krwi, pewnie za wcześnie odpadło mu z głowy. Może zaplątał się w gałęzie i wyszarpnął je, czy może gorzej, wydarzyło się coś złego? 

Wariacka noc sylwestrowa pozbawiła życia wiele stworzeń, zwłaszcza ptaków. Moja Mima też bardzo boi się wystrzałów, trzęsie się panicznie i trudno ją uspokoić. Choć blisko naszej chatki nikt nie strzela, to z góry niosą się huki, aż ziemia drży, las oddaje echem. Dobrze, że to tylko taka jedna noc, chociaż i zdarzają się goście w arłamowskiej willi, którzy witają jakiś chiński rok, albo jeszcze co innego.

Pogoda zwariowała, na łodygach ruty zauważyłam nowe, młode listki, kocimiętka właściwa jakby wcale nie odczuła -17 stopni.

Wyobraźcie sobie, że uaktywniły się również kleszcze, zdjęłam z Mimy żywego po wyprawie na łąki ... kleszcze w styczniu:-) Kiedy już jestem przy obserwacjach przyrodniczych, to ostatnio zauważyliśmy na nadsańskich równinach pod Bachowem nieznanego drapieżcę. Uwagę zwróciło białe upierzenie głowy z nielicznymi wstawkami brązowych, pojedynczych piór, które poniżej szyi przechodziły w nakrapiany tułów. Ja to taka zawsze nieprzygotowana, aparat gdzieś z tyłu, zwyczajny powrót do domu:-) ale zaraz wygooglaliśmy sobie to stworzenie ... albo to jest raróg zwyczajny ...

... albo białozór, sokół norweski ...

Szkoda, że nie znam się na ptakach, nie zrobiłam zdjęcia, tylko ta biała, paskowana głowa zwróciła naszą uwagę:-)

Miałam jeszcze ciekawe spotkanie z bażantami. Przy drodze, na parkingu przycmentarnym, tłukły się dwa koguty, głowy nisko, jeden przy drugim, nawet myślałam, że może coś się wydarzyło, bo wcale nie zwracały na mnie uwagi. Podeszłam bliżej, skrzeczały na siebie groźnie, wreszcie podskoczyły do góry w walce jak to koguty , a ja coraz bliżej. Trwało to dobre kilkanaście minut, dziobały się zawzięcie, znowu do góry, na dół ... ja w tył zwrot, żeby do auta, dopiero wtedy oprzytomniały z tego amoku:-) Z wrzaskiem rozleciały się w różne strony, jeden aż nad Wiar poniżej drogi, tak długiego lotu nie zrobił chyba nigdy, drugi poleciał bliżej na łąki.

To zdjęcia sprzed śniegów, jeszcze modrzewie strojne w złote igiełki. Z doliny unoszą się dymy, płoną ogniska z gałęzi, pnie ściętych drzew wywożone są na skład, urokliwy zakątek z wodospadzikiem w ruinie. Za to poranki bywają rozświetlone, kiedy granica słońca przesuwa się coraz niżej, prześlizguje się po wierzchołkach drzew ....

... zaś zachody słońca z przełomu roku przymglone, łąki płowe jak sierść saren ... 

Ostatnimi dniami zachody słońca wyjątkowo spektakularne, może nawet nie sama tarcza słoneczna, a niebo podświetlane od dołu, chmury purpurowe, różowe, pomarańczowe, cała paleta ognistych barw. A to wszystko naprzeciwko okna, trudno pozostać obojętnym:-)

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, wszystkiego dobrego, pa!