Niebiesko ... Hostovickie Luky ...

 To nie był nasz pierwszy raz, bywaliśmy tu już wielokrotnie, nie zawsze trafiając w czas. Tym razem udało nam się przycelować w pełnię kwitnienia, a co najważniejsze, w powszedni dzień nie było tu ani jednej osoby. Jak się pewnie zorientowaliście po tytule, pojechaliśmy do sąsiedniej Słowacji, bo blisko, bo na pewno już kwitną  kosaćce syberyjskie w rezerwacie pod Hostovicami. To nasza ulubiona kraina geograficzna, Bukovske Vrchy, a to nic innego tylko Bieszczady po drugiej stronie granicy. Łagodne linie gór, zielone i kwitnące łąki, lasy przeważnie bukowe i kręta droga wśród nich, ciche i spokojne wioseczki, gdzie czasami ani człowieka nie uświadczysz w porannym bezruchu. Pogoda trafiła nam się wyjątkowa, ciepło i słonecznie, a niebo bez jednej chmurki. Wybaczcie, zasypię Was teraz zdjęciami, na których tylko błękit i błękit ... na górze i na dole ...

Razem z kosaćcami kwitły też bordowe osty, udało mi się nawet wypatrzeć na jednym witezia żeglarza, ale było za daleko na wyraźniejsze zdjęcie. Widać go pośrodku?

W rowie przydrożnym też kwitły:-)

Zajmują coraz większą połać, wydaje mi się, że jest ich o wiele więcej niż przed kilkoma laty. Widać, że łąka jest koszona, nie ma starych, suchych zeszłorocznych łodyg.

Przenieśliśmy się bardziej na wschód, w suchszą część łąki poza ogrodzeniem, niebieskich kwiatów było mniej, za to pięknie grały świerszcze, posłuchajcie:

To są takie miejsca, skąd nie chce się ruszać dalej, człowiek patrzy na te cuda przyrody w zachwycie, a karta pamięci w aparacie pęka od nadmiaru zdjęć. Ileż można robić zdjęcia kwiatom? każdy wydaje się inny, wyjątkowy, a potem okazuje się, że one wszystkie jednakowe:-) Mąż ma wielką cierpliwość, a ja chodzę i chodzę, i ciężko mi zostawić i odjechać. 

Wstąpiliśmy jeszcze do Osadnego, do krypty z kośćmi żołnierzy, którzy zginęli tu w Wielkiej Wojnie w 1915 roku. Zostały pozbierane po lasach, gdzie się poniewierały, ekshumowane z przypadkowych mogił, ale dopiero w latach 1933-34. Makabryczny to widok, strzaskane czaszki, otwory po kulach ... mój Boże, ileż tu ludzi zginęło ... w każdej miejscowości cmentarz z I wojny. Zresztą u nas jest tak samo, wystarczy spojrzeć na szlak tymi cmentarzami od Małopolski po granice z Ukrainą, a Karpaty, a twierdza Przemyśl, przeprawy przez San? Wojna ... co siedzi w umysłach tych ludzi, którzy je wywołują? przecież człowiek z natury dąży do spokoju, życia, a wysyłać tysiące na śmierć, jak z tym potem żyć? chyba nie rozumiem tego świata.

Przez Osadne płynie czysta rzeczka Udava, dawno nie widziałam tak czystej rzeki, bez śmieci.

Stąd prowadzi szlak turystyczny do Balnicy, końcowej stacji kolejki wąskotorowej z Majdanu, można też odwrotnie. Przyjechać kolejką lub dotrzeć tu z Woli Michowej, odległość z Balnicy do Osadnego 7,8 km, czas przejścia 2h05min, wybrałabym się:-)

Pojechaliśmy dalej, w kierunku parku narodowego Połoniny. Spojrzeliśmy z góry na zbiornik wodny Starina, tym razem z punktu widokowego nad drogą. Zazwyczaj patrzyliśmy z drugiej strony, z Gazdoranu, gdzie oglądaliśmy ciemierniki w naturze. Z miejscem tym związane są też i ludzkie nieszczęścia, w 1986 roku wysiedlono przy okazji kilka wsi, a wieś Starina zalano w całości. Zjechaliśmy jeszcze niżej, zatrzymaliśmy się przed szlabanem i weszliśmy na teren takiej wysiedlonej wsi o nazwie Dara. 

Z drogi widać było białe mury i wieżę kościoła, szliśmy drogą dalej i dalej, ale nigdzie wśród liści nie mogliśmy go wypatrzeć. W zarośniętych ogrodach widać pozostawione rośliny ogrodowe, kwitły irysy, widać było drzewa owocowe, resztki fundamentów, a na końcu krzyż wśród starych drzew. Gdzieś szumiała woda potoku, spadająca z kamieni, ale wśród zarośli ciężko było coś wypatrzeć. Jako żywo duszna i upalna atmosfera naszego Pogórza, kiedy przyjechaliśmy tam pierwszy raz:-) Zarośla gęste, że ciężko się przedrzeć, zwierzęce ścieżki, pewnie i niedźwiedzie tu przychodzą jesienią na owoce z sadów. Pachniały rozkwitłe akacje /nie poprawiać na robinie:-)/, czarny bez, jaśminy, nawet kwitnąca pokrzywa ... a kościoła ani śladu, żeby choć jaka wydeptana ścieżka.

W przydrożnym rowie, w kałuży pełnej kijanek poruszenie. Kumak górski siedział sobie jak gdyby nigdy nic, a obok niego przewijał się wężowy kształt. To mały zaskroniec polował na kijanki, kumak był dla niego za duży:-)

Zawróciliśmy, i dopiero teraz zobaczyliśmy za zakrętem, wśród drzew i na wzgórzu kościół. Kiedyś w tym miejscu stał drewniany, rozłożysty "chram", jak przeczytaliśmy w opisie, zresztą bardzo podoba mi się ta słowiańska nazwa. Nowy kościół został zbudowany wiele lat później. Wysiedleni mieszkańcy spotykają się tutaj, dbają o cmentarz, zagospodarowali teren na wypadek deszczu, jest wiata, miejsce na ognisko, schowane stoły, ławy. W gablotach widać zdjęcia z ich spotkań, przegląd pokoleń.

W gablocie zdjęcia dawnych mieszkańców, w końcu to nie tak odległe czasy, 1986 rok. Kobiety jak moja mama, w chusteczce na głowie, z torebką zawieszoną na ręku ... dzieci, młodzież, kawalerka. Trudno było zrobić zdjęcie, światło odbijało się w szkle, szkoda. Powrót tą samą drogą, przecudnymi Bukovskimi Vrchami z kwitnącymi łąkami.

Jeszcze zostały nam kanapki, do tego łyk wody na Przełęczy Radoszyckiej, a na parkingu znalazłam w trawie takie niebieskie "oczka", nie znam was:-) jacy zmęczeni wróciliśmy do domu.

U nas też niebiesko na łąkach, szaleją szałwie łąkowe ...

W ramach kontynuacji robót w drewnie zmajstrowaliśmy nowego świątka, może dziada, w zamian za starego światowida, który rozleciał się już ze starości. Słupek elektryczny dostał nowy strój:-)

Pozdrawiam serdecznie, dziękuję za odwiedziny, wszystkiego dobrego, pa!