Jak to ze lnem było ...

 Pamiętacie taki tytuł utworu-legendy autorstwa Marii Konopnickiej? Tak mi się przypomniało, kiedy wracaliśmy w niedzielę do domu, a obok drogi mignęło mi coś bardzo niebieskiego. To pole kwitnącego lnu, obecnie rzadki widok, niewidziany przeze mnie lata całe. Bo któż teraz sieje len, istnieje w ogóle jakiś skup? może tylko nasiona skupują, a włókna już nie, sama nie wiem.

Zdjęcia absolutnie nie oddają tej niebieskości, w południe nie ma dobrego światła, zresztą nie przeskakiwałam zarośniętego rowu, żeby dostać się w pobliże plantacji, tyle co z drogi. A w rowie też ciekawie, kolorowo ... i też niebiesko od cykorii podróżnik.

Padające deszcze obudziły grzybnię na naszym podwórzu, pod płotem urosły borowiki ceglastopore. Nie zbierałam ich, niech wysieją po sobie zarodniki, na jesień. Nawet za bardzo nie chciało mi się zaglądać do lasu w tę parnotę, z poprzednich lat wiem, że letnie grzyby są robaczywe, szkoda mojego trudu i potu. Niby borowiki ceglastopore tak łatwo nie robaczywieją, ale przyjdzie na nie czas jesienią.

Ale oko można pocieszyć:-)

Przed laty kupiłam nasiona dzwonka kropkowanego, wysiałam, nawet sporo było roślinek, ale po posadzeniu gdzieś to wszystko mi zaginęło. I nagle patrzę ostatnio, a tu pod świerkiem, ocalały przed mężowską kosą bieleje tenże dzwonek. Jak on przetrwał, kiedy? Będę się starała uchować go do zawiązania nasion i wysieję wiosną, bo jest bardzo dekoracyjny.

Ponieważ prawie dojrzały już czerwone porzeczki, zamarzyło mi się ciasto jogurtowe z nimi i z kruszonką. Ciasto robi się 5 minut, mieszając wszystkie składniki łyżką, na wierzch zebrane wcześniej owoce i przygotowana wcześniej kruszonka. Pycha, cierpkość owoców i słodycz ciasta doskonale współgrają, a porzeczka wręcz musująca smakiem na języku:-) 

Czarny bez kwitł, kwitł, a my ciągle mieliśmy czas, a zwłaszcza mąż, bo umyślił sobie nalewkę na kwiatach czarnego bzu. I po tych deszczach, po długim czasie zauważył, że kwiaty znikły, tylko pojedyncze gdzie-niegdzie. Ostatni czas, żeby je zebrać, więc wycieczka w dolinę Jamninki, a tam warunki trudne. Krzewy bzu owszem, ale nad stromymi brzegami potoków, z drogi wydawało się, że tylko ręką sięgnąć, a po zbliżeniu pokrzywy w pas i wysoko. Wreszcie udało się zebrać 30 baldachów, z lekka sypiących płatkami, już są zalane syropem miodowym z pokrojoną cytryną, będą "Łzy chrabąszcza":-)

Jak dolina Jamninki, to i zdjęcia z niej, z puchatymi łąkami, owocowym starodrzewem, który o każdej porze roku wygląda inaczej, a najsmutniej zimą. Szerokie rozlewiska bobrowe i tutaj mają się dobrze.

W Trójcy Wiar zbliża się do drogi, widać jego dzikość, naturalność, skalne progi, ogromne kamienie.

Potem zatrzymaliśmy się jeszcze przy dawnym składzie drewna. Sztucznie utworzony placyk poprzez podcięcie skarp, wyrównanie terenu, spływa tamtędy malutki strumyk spod Kopystańki. Uwagę moją zwróciły duże różowe kwiaty , coś ze ślazowatych.

W niedzielę rano zatrzymały nas tutaj wozy strażackie, droga zamknięta, koparka zbiera błoto z osuniętej skarpy. W nocy było prawie oberwanie chmury, ależ szły burze jedna za drugą, a lało tak, jakby ktoś przechylił ogromną kadź, to nie były krople, a jedna ściana wody. Rankiem już nic nie wskazywało na nocny armagedon pogodowy, po porannym deszczyku spokojnie unosiły się mgiełki, tylko koryta cieków wodnych wypełnione brudną, błotnistą wodą.

Jak co niedzielę pojechaliśmy do babci, a potem leśną drogą zrobiliśmy pętelkę. W lesie ludzie szukali grzybów, pewnie kurek na tych piaszczystych terenach. Zatrzymaliśmy się na borówczyskach, owoce były, ale drobne i kwaśne. Przejazd przez rzekę Lubaczówkę bardzo malowniczy, po drewnianym deskowanym moście, każdy pojazd słychać zwielokrotnionym hałasem. Przy moście stareńka kapliczka wotywna ze świętym J.Nepomucenem, który miał chronić okoliczną ludność przed częstymi wylewami Lubaczówki.

Wjazd do domu zablokowany, trzeba przejechać most na Sanie, a tu korki na rondzie z każdej strony, rondo praktycznie stoi. Zawróciliśmy i z nadłożeniem wielu kilometrów wróciliśmy przez Radymno, nie powiem, byłam zmęczona po całym dniu. 

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, wszystkiego dobrego, pa!

P.s. Użądliła mnie pszczoła, kiedy podlewałam pomidory w tunelu, i to dwa razy ta sama. Pierwszy raz lżej, tuż przy obojczyku, a kiedy ją spędziłam, wściekła zostawiła mi żądło pod łokciem. No i teraz ręka spuchnięta, swędząca, odczyn zapalny, bo ciężko przechodzę takie zdarzenia, ale to było przed burzą, pszczoły bywają rozeźlone:-)