Drepcząc po Roztoczu Zachodnim w słońcu i skowronkach ....

Usiłowaliśmy doliczyć, które to już spotkanie roztoczańskie, i wyszło na to, że siódme:-) Tym razem wybór padł na Roztocze Zachodnie, tereny w Szczebrzeszyńskim Parku Krajobrazowym. Justyna, inicjatorka tych spotkań znalazła doskonałą kwaterę w malutkiej wsi Chłopków, w dawnej szkole przysposobionej teraz na potrzeby agroturystyczne. Warunki wyśmienite, dużo miejsca do wieczornych posiedzeń i śpiewów, a przede wszystkim ważne to, że nikomu nie przeszkadzaliśmy. Po ulewach poprzedzających ten weekend zapowiadała się doskonała pogoda, wygwieżdżone noce z przymrozkami, a w dzień słońce. Jesteśmy zdyscyplinowaną grupą, jak wyjście na trasę o 9, to wszyscy stawiają się tuż przed 9, przygotowani, spakowani i w doskonałych humorach:-)

Nigdy tu nie byłam, no może przejazdem, ale sami wiecie, że za szybą auta szybko migają widoki i właściwie nie ma się pojęcia, co mijamy po drodze. Wyszliśmy ze wsi na rozległe pola i zaraz droga zaczęła wspinać się dosyć stromo wśród zabudowań kolejnej wioseczki Latyczyn, górki dolinki, normalnie "małe Bieszczady":-)

I tutaj można skorzystać z noclegów w agro, a zabudowa prześliczna, jak lubimy. Drewniane domy, malowane, a ponieważ to sobota i słońce, to każdy coś tam w obejściu robi, piłuje, wygrabia, ludzie ciekawi co tu robimy, zagadują. Jest bardzo wiele zagród opuszczonych, rozsypujące się zabudowania, niektóre jeszcze w doskonałym stanie, ale przyroda bierze je już we władanie, porasta pnączami, w lecie pewnie nic nie widać w zielonym gąszczu.

Prześliczny dom, doskonała bryła, jak to w starych domach, urokliwy ganek, a szyby jeszcze oryginalne. Ciągnione szkło, widać zafalowania na tafli, takie szkło nie przyjmuje brudu, inaczej niż w nowoczesnych plastikach. Ech, nawzdychał się Kresowiak na takie marnotrawstwo choćby budulca, tyle belek się marnuje, próchnieje, rozpada, a przywiózłby do siebie  chociaż tira belek z odzysku, ileż nowych-starych budynków by powstało. Sama od razu ze ścian maleńkiej obórki zbudowałabym banię na ruską modłę, z brzozowymi witkami do sieczenia po rozgrzanej skórze, z rozpalonymi kamieniami i cebrzykiem wody do polewania ... ech, marzy mi się:-)

Polne drogi, dna wąwozów są wyłożone płytami, nie wyobrażam sobie tych traktów po ulewach, roztopach bez takiego zabezpieczenia, lessowa ślizgawka. Był jeszcze przystanek przy sklepie, słońce już poczynało sobie coraz raźniej, a przy nagrzanej ścianie było całkiem ciepło, że nawet Kasia pozbyła się jednej pary galotów:-) a i nawodnić się trzeba było:-)

Zeszliśmy do Radecznicy, po drodze parka ślicznych kotów:-)

Wspięliśmy sie po licznych schodach na wzgórze, na plac kościelny do sanktuarium pw.św.Antoniego ... takie zadaszone schody przypominają mi te drewniane w Biertanie w Rumunii:-)  

A potem jeszcze jedne schody wejściowe do kościoła, wnętrze, jakiś obelisk obok schodów bez tablic, a pod schodami krypta żołnierzy AK. 

Poniżej wzgórza klasztornego biją źródła, jest kaplica "na wodzie", miejsce odpoczynku ... zdjęcia Adama.

... jakimś sposobem grupa rozdzieliła się, jedni poszli tam, a inni do tzw. Lasku św. Antoniego, tam również są kaplice, jakoby w miejscach objawień. Przy jednej z nich zatrzymaliśmy się na popas, bo pora była już stosowna, aby coś przekąsić ... szkoda mi tej kaplicy "na wodzie", ale może jeszcze kiedyś, trzeba mieć po co wracać. 

Ciekawa jest historia całego kompleksu klasztornego, nie będę przepisywać tekstu, kto ma ochotę, może sobie poczytać. Z historii wynika, że w latach 50-tych UB zamknęło klasztor pod zarzutem współpracy z AK, a w części zabudowań umieszczono szpital psychiatryczny. Kiedy schodziliśmy ze wzgórza, po lewej stronie zauważyłam rzędy bezimiennych krzyży, toporne odlewane betoniaki. Tak podejrzewaliśmy wszyscy, że są tam pochowani , być może, zmarli pensjonariusze zakładu.

Ruszyliśmy niebieskim szlakiem, znowu wąwozem, a potem na rozległe roztoczańskie pola.

A i czasem trzeba przystanąć, dać odpocząć starym nogom, podegustować nalewki, zwyczajnie na świecie zatrzymać się, popatrzeć, posłuchać skowronków.  Właśnie tutaj po raz pierwszy w tym roku usłyszałam skowronki:-)

Potem znowu "polami, polami, po miedzach, po miedzach" ... przy śródpolnym cmentarzu z I wojny światowej szlak niebieski zrobił nagły skręt w lewo, opuszczając tym samym suchy wygodny trakt, teraz to już było spory kawałek "po błocku skisłym" , zanim wyszliśmy na osuszone drogi. W wilgotnych zaroślach czerwieniło się od wiosennych grzybków, jadalnej czarki szkarłatnej, ależ można było jej mnóstwo nazbierać:-)

Przy lesie grupa rozdzieliła się, część poszła dalej niebieskim szlakiem, na wieżę widokową, a grupa "starszaków", między innymi my, skróciliśmy sobie drogę chyba  o kilka kilometrów, a może nie?

W każdym razie, po posiedzeniu przy tym samym sklepie i powrocie, tupiąc po asfalcie, spotkaliśmy się z nimi na rozstaju dróg, prawie przy agro w dawnej szkole. Była możliwość zamówienia sobie obiadu, z czego skwapliwie wszyscy skorzystali, i zupa była, i drugie z kotletem:-) Wydreptaliśmy prawie 30 000 kroków, co wyliczył zegarek mężowski, to chyba niecałe 20 km.

Niedzielny poranek to już zbieranie się do odjazdu, ale jeszcze w planie było Górecko Kościelne, cmentarz z ciekawymi nagrobkami, kaplica "na wodzie", spacer aleją starych dębów, a kto miał ochotę to i zalew na Sopocie...

Niesamowite są te wody w roztoczańskich potokach, dno jasne, piaszczyste, a one zabarwione na brunatnie, lekko torfowe, a jednocześnie krystalicznie przezroczyste. Nazbierałam sobie kory spadłej z dębu z ciekawymi porostami, a jeszcze wcześniej mchu z przydrożnego rowu, będzie stroik wielkanocny:-) 

Nad Sopot już nie szliśmy, byliśmy tam kilka razy latem. Ależ nasza suczyca Mima cieszyła się z naszego powrotu do domu:-)

Zdjęcia są moje, troszkę pożyczyłam od Wiesia, troszkę od Adama, nie zapytawszy pierwej, ale może nie okrzyczą mnie:-) 

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, pozostawione słowo, bywajcie w zdrowiu, pa!