Październikowe smuteczki ...

 Dzień już taki krótki. Jechałam na Pogórze późnym popołudniem, a przyjechałam na sam zachód słońca. Cieniem położył się już zmrok na drodze prowadzącej przez las, a na wolnej przestrzeni przy kapliczce zdążyłam na ostatni błysk na zachodnim niebie.

Słońce pokonało już połowę drogi, albo i nawet więcej, w kierunku Kanasina, tam gdzie zimą będzie chować się za jego grzbietem tuż po południu, a ja z utęsknieniem będę czekać, kiedy zacznie powrotną wędrówkę. Jej Wysokość Kopystańka maluje się na tle nieba nieco samotnie ... trzeba ją odwiedzić, czeka tam kolejna ławka, jedna z 50 ustawionych przez SKPB Rzeszów.

Za to poranki wyjątkowe, z mgłami które wędrują, raz zasnuwając widoki, a raz odsłaniając. Czasami jak mleczny woal, gęste na kilka metrów nic nie zobaczy się, czasami ulotne, układające się pasami albo oderwanymi płachtami. A wschodzące słońce nic sobie nie robi z tej białej gęstwy, przepędza, odparowuje, by dzień był słoneczny ... 

W taki dzień czekam, aż rosa z trawy wyschnie, unosząc się do góry wraz z zapachem czereśniowych liści, one pachną najładniej. Na spadłe śliwki powoli zlatują się motyle, osy, szerszenie, a nawet pszczoły, słodki sok z pękniętych z nadmiaru deszczu owoców wabi je ostatnim pożytkiem przed zimą.

Zawsze muszę odczekać chwilę, kiedy spłoszone przez Mimę motyle unoszą się w popłochu, a potem wracają na żerowisko, bo przecież ta wpada na ścieżkę jak burza. Bo jak to, ja poszłam, a ona jeszcze nie zdążyła:-) Motyli jest mnóstwo, z daleka widać intensywny kolor na tle zieleni, a niektóre już poszukały sobie kryjówki na zimę w naszej chatce.

W takie słoneczne dni pracuję na powietrzu, przeważnie jeszcze przy rozsadzaniu tego, co posiałam wiosną. Pod płot przenoszę ogromne kępy kocimiętki właściwej, która jest doskonałym pożytkiem dla pszczół, a rośnie wysoko i szeroko, że potem nie można przejść do piwnicy ścieżką ...

W ciągu dnia, kiedy nad doliną powstają wznoszące kominy powietrzne, lecą klucze żurawi. Kiedy podniosłam głowę, na niebie utworzyła się idealna wskazówka, ale zanim pobiegłam po aparat, klucz rozsypał się krążąc na tle białego obłoku. Z południa uderzył mocniejszy wiatr, pewnie resztka sił halnego i zawirował stadem ptaków ... ich skrzypiący klangor od dzieciństwa napawał mnie smutkiem, zawsze z żalem patrzyłam, kiedy odlatują unosząc na skrzydłach lato. Teraz podwójnie mi smutno, bo przed laty w tym właśnie czasie żurawi odeszła moja mama ... Potem uformowały z powrotem klucz i odleciały na południe.

Usiłowałam zrobić kiedyś nad ranem zdjęcie księżycowi, świeciła nad nim jakaś gwiazdka. Czas naświetlania długi, nawet nie pomogło opieranie aparatu o pień śliwki, więc na drugim zdjęciu zaznaczyła się ta gwiazdka jasnym rysunkiem moich nieporadnych usiłowań:-)

Mimo wiosennych zniszczeń mrozowych obrodziły winogrona, mnie smakują najbardziej te najzwyklejsze ciemne, aromatyczne i słodkie. Na Pogórzu zjedzą je ptaki, a te z przydomowej pergoli pójdą na sok, nigdy nie udało mi się wyprodukować dobrego wina, potrzeba tu reżimu czasowego, pielęgnowania tego bulgoczącego, niewidzialnego życia w szklanym balonie, a ja zazwyczaj zapominam o pozostawionej zawartości i powstaje ocet:-)

Drewno pergoli płacze łzami z żywicy:-)

Wariuje mi to wstawianie zdjęć, równanie odległości, nowy blogger mi nie służy:-)

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, pozostawione słowo, zostańcie w zdrowiu, pa!

P.s. Mam prośbę do dziewczyn robótkujących:-) spojrzałam na ten sweter i bardzo spodobał mi się wzór, angielski łączony ciekawie z ażurem, szukałam w necie, ale nie udało mi się, bo po prostu nie znam jego nazwy. Macie może jakiś pomysł? schemat, gdzie można go zobaczyć, kupić????