Wiosna w złotych kroplach ... podgladactwo w kilku odsłonach ...

 I przyszedł dzień, kiedy mąż po przyjściu z pasieczyska rzekł: - Bierzemy! I popłynęła złocistą strugą kwintesencja wiosny pogórzańskiej, pierwszy miód z kwitnących sadów, łąk, głogów, i być może akacji, choć tych ostatnich w pobliżu nas nie ma, dopiero w górnej części wsi.

Pracowaliśmy w upale spory kawałek dnia, a po odstaniu przez noc miód został przelany do słoików. Stęskniłam się za jego smakiem, za słodyczą wysysaną z plastrów wosku, bo zeszły sezon był bardzo marny, nie wzięliśmy ani kropli miodu, nawet niezawodne lipy nie nektarowały.

W nagrodę pojechaliśmy na wycieczkę, znowu w doliny pomiędzy rusztami Gór Sanocko-Turczańskich. Ponieważ w dzień zapowiadał się niezgorszy upał, wybraliśmy się dosyć wczesnym rankiem, lesistymi drogami poza głównymi trasami.

Znowu wdrapaliśmy się na pasmo Chwaniowa, ale od strony Nowosielec Kozickich, bo lubimy tamtędy jeździć. Wioseczka na uboczu, z historią, ładnym kościółkiem, rozległymi łąkami i uroczą pasieką na stromym zboczu łąki.

Na samej górze Chwaniowa, tam gdzie poprzednio fotografowałam storczyki, po drugiej stronie drogi ślady po dawnych zagrodach, może to był przysiółek Ropienki. Jeszcze niedawno stał ostatni dom, który potem spłonął, poprzewracane ule, gdzie indziej ślady fundamentów, doły po piwnicach i drzewa owocowe.

Jechaliśmy powoli, a ja robiłam zdjęcia zauważonych "deskali" Andrejkowa, w różnych wsiach. 

Przed nami potężny masyw górski, za nim Bezmiechowa z szybowiskiem. Jeszcze nieskoszone łąki puszyste jak futerko, falujące, pachnące, a droga zaprasza do wędrówki na górski grzbiet.

Gdzieś dalej poczułam się zdezorientowana, co to? Laworta tutaj? ale nie, to nowy plac budowy, już zamontowane słupy do nowego wyciągu narciarskiego, stok ładny, północny, wyrasta nowa konkurencja dla Laworty i Gromadzynia.

Po zrobieniu sporej pętli wracaliśmy szutrową drogą do Ropienki, jeszcze kałuże po ostatnim deszczu.

Po prawej stronie drogi podmokła łąka, a trochę dalej stawik na strumieniu, powstały za sprawą bobrów. Tak sobie rozmawiamy z mężem, że tu na pewno dużo różnego gadostwa, bo i woda, i las, i mokro ... przystanęłam, żeby zrobić zdjęcie, a tam środkiem wody zasuwa faliście mały łepek, aha! zaskroniec płynie:-)

Przejechaliśmy też doliną Jamninki ...

Byliśmy tu świadkami ciekawego zdarzenia, aż zatrzymaliśmy auto i z otwartymi gębami patrzyliśmy, co się dzieje. Dwa orliki krążyły wokół brzozy, to wzbijając się, to w dół i z powrotem do góry, krzycząc przy tym przeraźliwie. To ich opadanie nie było takie zwyczajne, zwijały skrzydła i jak pikujący samolot spadały do gałęzi i znowu do góry, i tak kilka razy. Wreszcie wśród gałęzi dostrzegliśmy ciemny kształt, tam coś siedzi, a ptaki są zaniepokojone, może w pobliżu mają gniazdo. Po kilku atakach to "coś" wreszcie się ruszyło, wielkie ptaszysko rozpostarło skrzydła i dostojnie spłynęło w dół, ojejku! orzeł! Orliki ruszyły za nim, nie dawały mu spokoju, krążąc wokół i nawołując przeraźliwie. Przepędziły intruza na druga stronę doliny, gdzieś nad pasmo Jamnej. 

Nasze kolejne spotkanie z orłem, nie dziwota, wszak to miejsce zwane jest "doliną orłów".

Po drodze jeszcze pomoczyliśmy trochę Mimę w Wiarze, a nad wodą pełno ludzi, szerokie plaże z drobnych kamyczków, czyściutka woda ... to wszystko przyciąga w upał.

Pisałam ostatnio o zbiorach róży, które trwają cały czas. Róża sukcesywnie rozwija kwiaty, kwitnie wyjątkowo obficie, nadrabia chyba zeszły rok. Kiedy zbliżałam się do krzewu, zawsze z krzykiem odlatywał jakiś ptak, e, tam, pewnie jakiś młodzik siedział sobie i wystraszyłam go. Tak było raz, drugi, kolejny, aż w końcu zauważyłam w gałęziach suche trawy, a nieco dalej gniazdko, a w nim zielonkawe jajeczka, o! do licha! gniazdko, wystraszyłam wysiadującego ptaka. Na szczęście drozd zawsze powracał, bo dziś rano zobaczyłam, że to drozd i teraz omijam tę stronę krzaka od podwórza, a zrywam cichutko kwiaty od drogi, ptak spokojnie siedzi, nie płoszy się, więc jakoś pogodzimy się.

Zakwitła mi delikatna driakiew kaukaska i ostrogowiec, wszystko ku pożytkom dla pszczół. 

A ja dalej o ptakach:-)

Znowu dziś, tuż przed popołudniową burzą, obserwowaliśmy z tarasu bociana. Przyleciał tuż pod chatkę, a tam jeszcze skoszona trawa płatami przykrywa ziemię. Mądre to stworzenie, dziobem uderza w tę trawę i obserwuje, czy jakikolwiek ruch pod nią. Jeśli tak, to jest skuteczny, łupem pada jaszczurka, duży żuk, padalec czy coś innego. W gnieździe czekają trzy głodne dzioby, a samemu też wypada coś przetrącić, żeby mieć siły, musi się napracować biedaczysko:-)

Teraz znowu mały przerywnik botaniczny, przy leśnej drodze zakwitły w wielkiej obfitości gółki długoostrogowe ... a jednak to nie gółki, a stoplamek Fuchsa, dobrze, że Staszek zagląda tutaj i poprawia moje zmyłki:-) dzięki.

I jeszcze opowiem Wam o wiewiórce, tej, o której pisałam ostatnio, że chodzi sobie po winorośli, skacze na krzak aronii, może pije wodę z rynny ... dziś znowu szła stałą trasą, obejrzałam się, a ona w pyszczku miała jakieś zielone części roślin. Wreszcie mnie oświeciło, ona nie przychodzi do wody, ona ma na wielkim świerku gniazdo:-)  zobaczyłam wysoko między gałęziami sterczące patyki, tam ma dom ... i rodzinę.

Tak nam zachodziło dziś słońce po burzy.

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, pozostawione słowo, bywajcie w zdrowiu, pa!

P.s. A to synek angielski takie zdjęcie mi przysłał:-)