Dzień jest teraz krótki, i żebyśmy nie wiem jak sprężali się, do chatki zawsze przyjeżdżamy po zmroku.
Trzeba tylko zabezpieczyć na noc cement, w razie deszczu, a z rozładunkiem i tak poczeka się do rana.
Bardzo wczesny poranek jak zwykle przy oknie widokowym, jeszcze szaro, za bardzo nie widać zarysów łąk, ale pogodne niebo zwiastuje, że będzie ładny dzień. Przy kawie wypatrujemy na łące "zapotocznej" ruchomy punkt ...
Na prawo od samotnej sosny w miejscu, gdzie rosła trzcina, a teraz została wykoszona, ten ktoś szuka uważnie, przepatruje miejsce w miejsce ... ja wiem, to chyba Łukasz, który miał przyjechać do pogórzańskiej krainy ze swego, równie fascynującego świata. On szuka stanowiska fiołka błotnego, jak mi pisał, a kiedy zajrzałam do inetrnetu, to wydaje mi się, że wszystkie fiołki w naszym obejściu to błotne, bo takie bledziutkie, rozbielone wręcz ... a w najbliższym czasie pokażę kilka łukaszowych zdjęć z października ...
Podnieśliśmy z trawy słupki ogrodzeniowe, które trzeba było wstawić do metalowych obejm, zabetonowanych jeszcze wiosną, a żeby zdążyć przed zimą. Trzeba jeszcze postarać się o żerdzie, okorować je i przybić do dębowych słupków. Pogoda jak marzenie, wiatr tylko strącał ostatnie liście z drzew, a kolory dają teraz tylko rude modrzewie, jednak i z nich lecą na potęgę miękkie igiełki ...
Rozpaliłam ogień w naszym bębnowym grillu, bo najszybszy posiłek przy pracy to upieczona na ogniu kiełbasa ...
Podwójny pożytek z takiego ognia, bo spala się wszystkie drobne gałązki, strącone przez wichurę, a na żarze wspaniale się wypieka ...
Nie, nie było czasu na sjestę, przed nami jeszcze zrobienie deskowania pod fundament domku pszczelarza, wypoziomowanie i usztywnienie wbitymi kołkami, a także trzeba przyczepkę opróżnić ze żwiru. I już skończył się dzień, słońce prawie zaszło, a my ruszyliśmy na sąsiednie pogórze, odwiedzić Go i Rado w Kosztowej z Ogarzego Pogórza. Wracaliśmy już w deszczu, a na leśnej drodze do chatki mgła jak mleko, jakby chmury brzuchami dotykały wzniesień ... i poranek takiż sam, świata bożego nie widać ...
Musieliśmy przerwać pogórzański pobyt i wrócić do domu, na pogrzeb. Zmarł "ojciec chrzestny", jak go zwaliśmy, naszego poznania z mężem ... bo szykowała się moja studniówka, ja, jako dość wysoka, i do tego buty na obcasach, nie miałam partnera do tańców ... i tym oto sposobem Fred "naraił" mi syna swoich znajomych, a okazało się, że miał dobrą rękę ... zostaliśmy ze sobą na następne lata, jak dwie połówki jabłka, a upłynęło ich już ponad trzydzieści ...
- Maryśka! jesteś mi winna pół metra pszenicy! - śmiał się zawsze Fred przy spotkaniu. - A tak, tak!
Nie zdążyłam dać mu tej pszenicy, mimo, że minęło tyle lat ... Spoczywaj w pokoju, panie Fred!
I znowu pakowanie przyczepki żwirem, zbieranie inwentarza i powrót do chatki w poniedziałkowe południe.
Ponieważ teren u nas jest dosyć pochyły, trzeba było wypełnić braki sporymi kamieniami, które leżały od czasu zburzenia piwnicy ... zdążyły na nich wyrosnąć kłujące głogi, trzmielina, dziki bez.
Piłą motorową mąż wyciął wszystkie zbędności i potem wyciągaliśmy kamienie do przyczepki ... praca dosyć ciężka, działająca napotnie i wtedy chyba to złudne ciepło, które kazało nam pozdejmować cieplejsze ubranie do podkoszulka, zawiodło ... dopadło mnie paskudne przeziębienie ... kicham, prycham, smarkam, kaszlę, leczę się domowymi specyfikami na bazie nazbieranych latem ziół i próbuję nie dać się chorobie.
Ale jak to w domu, to drzewa przynieść, to pranie wywiesić, nie da się nie wyściubiać nosa na zewnątrz ...
W ostatnich promieniach słońca przed zachodem, panisko wyleguje się leniwie, wczoraj obszczekał z Miśką wędrujących koło naszej chatki turystów, jedni szli w dół, inni do góry ... piękna pogoda, wolny czas wyciągnął ludzi z domów, jakże to przyjemniejsze spędzanie czasu od robienia zadym w stolicy, w imię źle pojętego patriotyzmu ... jak dla mnie , sprawa zupełnie niezrozumiała ...
A do nas zawitali Ania ze Stefanem, pogórzańscy pasjonaci, którzy z zacięciem tropią roślinne osobliwości, ich rzadkie stanowiska, czatują z cierpliwością na pojawienie się motyli, ptaków, żuczków ... ich opowieści są tak interesujące, że czas mija niepostrzeżenie, a rozmowa toczy się gładko jak bystra woda po kamieniach potoku ... to wielka przyjemność spędzić z nimi parę chwil.
Od nas pojechali nad Wiar, bo może uda im się wypatrzeć kolorowego zimorodka, albo pluszcza, a może i
piskliwca ... człowiek uczy się od nich tyle rzeczy, a opowieści o podróżach po Europie, których cel wyznaczają jakieś lokalne osobliwości przyrodnicze, występujące w rezerwatach, i nie tylko ... można słuchać i słuchać ...
A my dowieziemy jeszcze partię żwiru, cementu, i możemy betonować, tylko lekko podkuruję się, a synoptycy straszą już niskimi temperaturami ... żeby zdążyć ...
Pozdrawiam Was serdecznie, dziękując jednocześnie za odwiedziny, za pozostawione słowa, wszystkiego dobrego, pa!
