Wszystko płynie ...

 Ziemia każdym porem sączy wodę. Nie tylko sączy, to są wartkie potoki, strumienie, niosące błotnistą wodę aż do Wiaru. Spływają drogi, skarpy, a gdzie nie ma odpływu, tworzą się ogromne jeziora, gdzie na białym jeszcze śniegu widać, jak woda podchodzi spodem i zagarnia coraz większe połacie. Woda, woda, wszędzie woda, bez gumiaków ani rusz, ślad pozostawiony na wytopisku też podchodzi wodą. Przyjechaliśmy wczoraj na Pogórze, w zwałach śniegu leżących na poboczu drogi.  Zajrzeliśmy jeszcze nad Wiar, mąż mówi, że musi być wysoka woda, bo nasz skromny potok szumi a szumi.

Rzeczywiście, poziom wody bardzo wysoki, sięga prawie mostu, jeszcze wyrwane pnie czy korzenie nie tamują przepływu wody, a ryk taki, że ciężko zamienić słowo. To potęguje grozę, czy woda z roztopów zdoła pomieścić się w korycie, czy nie zaleje. Tak stojąc na tym moście i patrząc w rwący nurt, czuje się potęgę żywiołu, most aż drży pod stopami ... o, nie daj Boże tak wpaść w to skłębione piekło, porwie jak nic.

U nas za sadem, w zagłębieniu łąki też spływa potoczek, tak jak przed laty, bo w ostatnie zimy nie było za dużo śniegu. Jest to taki wiosenny strumyk, póki wody dużo, a zaczątek ma w źródle wybijającym pod skarpą u sąsiada. Zanim wieś przeniosła się wyżej, to była studnia, a raczej obłożony kamieniami spory otwór w ziemi, ponoć wody nigdy nie brakowało, my też z niej korzystaliśmy kilka lat. Potem nastały susze i trzeba było pomyśleć o swojej studni.

Tak wygląda wjazd na podwórze, jak dno potoku. Dobrze, że przed laty wjazd został wykorytowany, przykryty geowłókniną i na to wsypany tłuczeń, bo inaczej teraz nie wjechalibyśmy na podwórze i trzeba by czekać, aż obeschnie. 

Woda wydostaje się też z piwnicy, wręcz płynie spod drzwi, a oznacza to, że trzeba mi wziąć szuflę od śniegu i trochę ją wyczerpać. Ale co to da, jak pod chatką zwały śniegu zsunięte z dachu, a i po pochyłości góry też przecież przesiąka. Trzeba przeczekać, bez nerwów, taka lokalna atrakcja:-)

Pod chatką śnieg ładnie wytopiony, dlatego największą niespodziankę sprawił mi ten widok.

Kiedy one zdążyły? przecież tyle było śniegu jeszcze nie tak dawno:-) a mnie nie było tylko od niedzieli. Wawrzynek wilczełyko też ładnie kwitnie ...

Leszczyna też zdążyła już rozwinąć pyłkodajne kwiatostany męskie, zwisają żółte robaki, pierwszy pożytek dla pszczół. 

Bo pszczoły też już wyleciały z uli, przed tygodniem na śniegu można było obserwować żółte plamki po ich oblocie, kiedy to wyrzuciły z brzuszków zimową zawartość. Mąż przysyłał mi zdjęcia, jak ładnie pracują.

Jest tak ciepło, że pszczoły poczyniły już same porządki w ulu. Wyniosły tzw. zimowy osyp, to pszczoły stare, spracowane, które nie przetrwały zimy. 

Taki jest porządek rzeczy, choć trudno się z tym zgodzić, ja na ten przykład zostawiłabym im jeden ulik emerycki i dokarmiałabym, w podzięce za przepracowany w trudzie czas:-) Jeśli w jednym ulu jest około dwie garści martwych pszczół, to normalne zjawisko, jeśli więcej, to pszczoły trapi jakieś choróbsko lub pasożyt. Tutaj wszystko na szczęście w normie, zazwyczaj to mąż czyścił ule na wiosennym przeglądzie, teraz pracusie go wyprzedziły, to znaczy że są w dobrej kondycji.

Są już dokarmiane tzw. ciastem, cukier puder ugnieciony ze zmielonym pyłkiem kwiatowym i miodem, do tego jakieś tajemne ingrediencje mąż dodaje, jak choćby ocet jabłkowy albo odrobinę alkoholu, odkażająco. Wytopił tez na kuchni w wielkim garze woskowe resztki, jakieś oskrobiny, obrzynki, stare plastry i powstały dwa wielkie kręgi jak koła młyńskie, pachnące i ciężkie. Zostaną zamienione na węzę w sklepie pszczelarskim, na płaskie arkusze, jak wafle:-)

Minęło mnie to pierwsze ocieplenie na Pogórzu, ten oddech wiosny, gdzie ptactwo już zaczyna gardzić naszym karmnikiem, a rusza w gody, wyśpiewując w niebogłosy rankiem, i nie tylko. Dzwoniąco nawołują kowaliki i sikorki, słychać werbel dzięciołów, zielonosiwy tęsknie nawołuje z najwyższej gałęzi na czubku orzecha, i coś trelująco śpiewa, nie mogę dojrzeć, co za śpiewak. Ospałe muchy zbierają się na oknie, trzeba je wypuszczać co jakiś czas. Dziś wcześnie rano ujrzałam niezwykły widok, wielką tarczę księżyca nad Kopystańką. Efekty fotograficzne mizerne, a tak się starałam, nawet oparłam aparat o pień czereśni:-) ... i tak się poruszył ... z oddechem:-)

Mamy w domu remont /jak ja tego nie lubię, dezorganizacja życia zupełna/.

Trzeba było opróżnić pokój, więc czekaliśmy aż tapicer zabierze kanapę i fotele, bo po tylu latach, psach i dzieciach należało im się odświeżenie. Czekaliśmy na niego od początku stycznia, a kiedy już przyszła nasza kolejka, zawiało śniegiem świat i trzeba było odczekać, aż się odkopią. Jak zabrał tapicer, to udało się wstrzelić w termin z cykliniarzem, bo podłogi wytarte, wydrapane przez  psy. Więc pomalowawszy naprędce ściany i sufit, osiadłam na Pogórzu z psami, przecież podłoga jeszcze będzie się malować. Ponoć smród z lakierów będzie niesamowity, choć środki ekologiczne, na spirytusowo:-) Bolą mnie ręce, ponaciągane nieruchawe mięśnie, kiedy trzeba było po wielokroć złazić i wchodzić na drabinę:-) Trzeba przecierpieć, a potem nawet nie spojrzę w tamta stronę, w stronę remontów.

Na oknie papryczki ładnie rosną, pewnie w przyszłym tygodniu będę je pikować. Jeszcze kilka dni i trzeba pomyśleć o pomidorach.

Po południu pojedziemy zobaczyć, co słychać nad Wiarem, bo coś zdaje mi się, że jeszcze nie pokazał co potrafi.

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny i pozostawione słowo, bywajcie w zdrowiu, pa!