Pogodowe okienko ...

 Prawie dwa tygodnie nie było mnie na Pogórzu. W czwartek jechaliśmy w deszczu, wszędzie płynęły strumienie wody, ale kiedy wyskoczyłam z auta otworzyć bramę, z ulgą wciągnęłam do płuc świeże powietrze. W radiu pogodynek z radością obwieszczał prognozę pogody, na północy -1, w centrum też, reszta kraju nie lepsza, tylko u nas na południowym wschodzie ma być słońce i ciepło. Pierwsze ciepło, do + 15.

Po deszczowej nocy ranek o dziwo! obudził się rześki, nawet był księżyc zawieszony nad horyzontem, ptaki już dawały pierwsze koncerty, szkoda tego dnia, bo jutro znowu ma być byle jak. Nie będziemy siedzieć w domu, tak sobie pomyślałam, pojedziemy poszukać śnieżycy wiosennej. Nie pojedziemy w Bieszczady, poszukamy jej bliżej, pod Sanokiem.

Wybraliśmy się na ścieżkę przyrodniczą 'Polanki" w rezerwacie o tej samej nazwie w Bykowcach, na południowych stokach Gór Słonnych. Tuż za pomnikiem Żołnierzy Września wjazd na wygodny parking z całym zagospodarowaniem, a turystów wita brama. Zabraliśmy też ze sobą Mimę, niech się trochę przewietrzy po zimie, ruchu zażyje, bo jejmość rozleniwiła się bardzo, boczków jej przybyło. Ale to prawda, co mówiła pani weterynarz, jak ten pies "nie pałuje" w lesie, to tak się dzieje:-) 

Przyjemnie się szło wyznaczonym traktem, trochę pod górę, trochę w dół, pod nogami szeleściły buczynowe liście, czasami w prześwitach lasu ukazywał się widok na dolinę Sanu. Było wietrznie, wicher huczał w koronach drzew, a przy takiej wentylującej pogodzie tworzyły się prądy powietrzne, doskonałe do przelotu żurawi. Leciały nad nami ich klucze raz za razem, tym razem ich klangor wywoływał w sercu radość, wracają! wracają! idzie wiosna!

Ścieżka jest doskonale wyznakowana, są pomosty, schodki, mosty przez potoki, miejsca odpoczynku. Śnieżycę wiosenną spotkaliśmy w jednym miejscu, tuż za bramą w korycie potoku. Skoro tu jest, to znaczy, że i wszędzie kwitnie, bo przyznam, miałam obawy, że może za wcześnie jedziemy.

W jednym miejscu szlak wyprowadził nas bardzo nisko, do jakiejś leśnej drogi, obawiałam się, że źle poszliśmy, ale tablica prześwitująca między drzewami zapraszała do siebie. Między stromymi zboczami Słonnych sączące się strumyki i jakiś obcy zapach, oooo! ktoś tu coś wylał, nieładnie pachnie. Tylko mąż mówi - wiesz, taki zapach jak w Horyńcu. Tak, ciągnie w nos nieświeżymi jajami:-) Dopiero z tablicy odczytaliśmy, że jest to źródło z siarczkowymi wodami, a to drugie bardziej czerwone trochę żelaziste. Lubię źródełka, swoisty fenomen, woda  bijąca z ziemi ...

Przy źródełkach tabliczka skierowująca z powrotem na poprzedni trakt, to tak, żeby się nie zgubić, bo niby blisko miasta, a można poleźć po jarach, parowach pewnie aż do Lisznej:-)

Ponieważ to zwykły dzień, nikogo na szlaku, pozwoliliśmy się psu potaplać w potokach, jedyną wadą było to, że one w głębokich jarach, trzeba stromizną zbiec do wody, potem wydrapać się z powrotem. Jejmość wymęczyła się jak trzeba, spała potem, ani głowy nie podnosiła:-) 

Mijaliśmy wysoką do nieba jodłę z odłupanym pasem kory z góry na dół, równo jak od linijki, musiał w nią trafić piorun. A wiecie, że ponoć ludzie nie chcą takiego drzewa rażonego piorunem, ponoć żeby się potem chałupa nie spaliła.

My ruszyliśmy teraz na poszukiwanie większych ilości snieżycy wiosennej. 

To roślina rzadka, w naszym regionie występuje w Bieszczadach, najwięcej chyba w dolinie Sanu, od źródeł aż po Sanok. Chyba rośnie podobnie jak czosnek niedźwiedzi, w rozlewiskach rzek, łęgach, mokrych zaroślach, może to woda przenosi nasiona przy wysokich stanach i osadza je na błotnistych brzegach. Może za setki lat śnieżyca przywędruje na nadsańskie błonia w Przemyślu:-) Przyznam, że na powrocie jechaliśmy wzdłuż Sanu aż do Tyrawy Solnej, w niedzielę obserwowałam brzegi rzeki w Bachowie aż do Krzywczy, nigdzie nie widać tej rośliny.

Znaleźliśmy ją za ogrodzeniem skansenu, w trochę dzikim miejscu, zakrzaczonym, ale widok tylu kwitnących kwiatków wynagrodził nieciekawe otoczenie. Ponieważ było ciepło, było też mnóstwo pszczół, z żółtym pyłkiem na odnóżach.

 

W Sudetach rośnie śnieżyca z pojedynczym kwiatkiem na łodyżce i z zieloną łezką na każdym zakończeniu płatka. Nasza śnieżyca karpacka ma zwykle po dwa kwiatki na łodyżce, a kropki na płatkach są żółte. 

Zawsze bardziej cenię widok rzadkich roślin w naturze niż choćby w najpiękniejszym ogrodzie:-) Wystarczy usiąść, oprzeć się plecami o pień drzewa i patrzeć, zostawić te myśli, zwariowany świat, jego niecne uczynki, niech słońce grzeje w twarz, to bardzo oczyszczające:-) I tak przy okazji przypomniałam sobie, że pewnie czas odwiedzić też te miejsca, gdzie w naturze rosną sasanki, i ciemierniki, i może kosaćce, te niziutkie, żółte i fioletowe.

Wczesna wiosna to także czas, kiedy w zaroślach można znaleźć urocze grzyby, czerwoniutką czarkę szkarłatną i czarkę austriacką. Tylko rozpoznaj tu człecze, która jest która? trzeba mikroskop ze sobą nosić i porównać zarodniki:-) Czytałam ostatnio, że także jest zbierana do jedzenia, jeszcze się nie odważyłam, ale myślę, że przyjdzie czas i na nią /jak na uszaki bzowe/. Jadana jest również na surowo, uszczknęłam ździebko, bardzo chrupka, smaku nie doszukałam się wyraźnego, ponoć smakuje jak rzodkiewka, hm! Na powyższym zdjęciu widać już kiełki czosnku niedźwiedziego, skubnęłam troszkę do twarożku.

W sobotę lało, przebiśniegi w lesie stuliły płatki jak białe łezki, mnóstwo ich. Pojechaliśmy do Leszczyn, a tam na pastwisku stado koni, ze źrebakami, nie wiem, co to za konie, wszystkie jednej maści.

Zajrzałam też we wnętrze głębokiego koryta potoczku wpadającego do Turnicy, to mój ulubiony wodospadzik.

. Dosłownie pluje wodą za stopnia, jest niski, pójdę kiedyś zobaczyć, skąd wypływa:-) Musi to być gdzieś blisko, bo zaraz wznosi się do góry masyw Kanasina.

Pod wieczór deszcz zamienił się w śnieg, a rano było już tak.

Obawiałam się o wyjazd pod górę, przymarznięty mokry śnieg, szklana warstwa, ale jakoś poszło. Nad Sanem w Bachowie widzieliśmy trzy orły bieliki.

Pozdrawiam Was serdecznie i ciepło, dziękuję za odwiedziny, bywajcie w zdrowiu, pa!