Mała majówka w Rumunii ... I część ...

 To był inny wyjazd niż wszystkie, a przynajmniej na początku. Założenie było takie, że nie śpieszymy się nigdzie, wyjeżdżamy wyspani rano, po śniadaniu, a potem przystanki w ciekawych miejscach, odpoczynki, może nocleg w drodze np. na południu Słowacji. Dotarliśmy do podnóża Vihorlatu, odwiedziliśmy słowackie Morskie Oko, ludzi niewiele, przeważnie Polacy, raz dwa oblecieliśmy ścieżką dookoła ... jest tam ładny bukowy las zwany pralasem, ogromne drzewa, szemrzące potoki.

Nie będzie tutaj noclegu, za dużo czasu do wieczora, pojechaliśmy do pobliskiej wsi Velky Kamenec, a w niej ruiny zamku na wzgórzu. Pooglądaliśmy je tylko z daleka, bo na górze wykopaliska, a może jakaś rekonstrukcja murów ... nie, chyba to pierwsze, bo materiałów budowlanych nie było. Ze wzgórza ładne widoki na okolicę i ten zapach niesiony przez wiatr, zakwitły bzy. W trawie znaleźliśmy masę uroczych białych kwiatków.

Przez Węgry jedziemy zawsze szybciutko nie zatrzymując się nigdzie, utartą trasą przez Kisvardę, byle tylko przekroczyć Cisę. Drogi mało ruchliwe, wioseczki, miasteczka i cała masa akacjowych zagajników. Tym razem gps wysłał nas piaszczystą polną drogą, zakurzyliśmy się, jak nieboskie stworzenia. Ponieważ jechaliśmy w kierunku gór Gutai, trzeba było przedrzeć się przez dwa spore rumuńskie miasta, Satu Mare i Baia Mare. Plan był taki, że wyjedziemy w góry i zanocujemy na połoninach pod Kogucim Grzebieniem. Szybko zbliżała się noc, przed nami sporo kilometrów, więc zatrzymaliśmy się na noc nad Baia Mare, w miejscowości Negreia, a właściwie tuż nad nią. To ciekawy teren wulkaniczny, usiany kamieniami, pachnący macierzanką, można chodzić tu sporo czasu. 

W górach wieczorem jest chłodno, posiedzieliśmy owinięci w śpiwory, za lasem słychać było beczenie owiec i ujadanie psów, w oddali niżej świeciło miasto, a wyżej uganiały się po niebie nietoperze. Najpierw niebo było zachmurzone, potem chmury z lekka rozrzedziły się, sunęły po niebie, a mnie zdawało się, że to gwiazdy wędrują. Zza gór wyłonił się księżyc, akuratnie trafiło na mnie, że świecił mi prosto w oczy ... jak tu zasnąć?

Jesteśmy rannymi ptaszkami, skoro świt zebraliśmy się i w drogę. Z drogi powyżej nas zjechały dwa ciągniki, my za nimi. Nie wiem, jak to się stało, ale po dotarciu do asfaltu zobaczyliśmy to:

Ciągnik leży do góry kołami, zatarasował przejazd, całe szczęście, że nikomu nic się nie stało. Zadzierzgnęli za duże koło jakąś linę i drugi traktor po paru próbach postawił go do pionu, na drodze zostało mnóstwo szkła, plastiku i tłusta plama po oleju albo jakimś płynie. Na pewno naprawa będzie konieczna, a człowiek stracił narzędzie pracy. W tym czasie ja zrobiłam zdjęcia kilku kamiennym rzeźbom ustawionym przy drodze.

Lata temu też przypuściliśmy nieudany atak na Koguci Grzebień, tym razem zdawało się, że nic nam nie przeszkodzi. Znaną już sobie drogą pojechaliśmy do góry, niestety, przed połoninami zatrzymała nas tablica, że nie wolno tu wjeżdżać m.in. samochodami, tylko pieszo lub na rowerach. Pewnie masakrowali połoniny nie tylko quadami, motorami, więc zamknięto wjazd, i nie dziwię się, więc wulkaniczny Creasta Cocosului pozostanie przez nas niezdobyty, trochę szkoda. 

zdjęcie z netu

Za to udało mi się podziwiać strome ściany przy drodze, wulkaniczne skały wyglądają jak ciemna skóra smoka, pełne narośli, guzów, zgrubień i łusek. Wędrując ludzikiem po mapach google znalazłam po drodze monastyry, a ponieważ lubimy, to odwiedziliśmy je. Trzeba przyznać, że mnisi wybierają niezwykle piękne miejsca na swe siedziby, odludne i w górach. Pierwszym był monastyr Rohia.

Ten brzydki srebrny komin odprowadza dym z wotywnych świeczek, dla których został wybudowany jakby pieco-grill. Zespół klasztorny jest stosunkowo młody, zresztą widać to budowlach. Zwiedziliśmy całe obejście, muzeum, maleńki kościółek na samej górze, nikt nie zwracał na nas uwagi, bo wszyscy zajęci byli budową nowego obiektu, co tam jakaś obca dwójka włócząca się wokół.

Na ostatnim zdjęciu widać po lewej stronie nieukończoną budowlę i to ona zrobiła na nas największe wrażenie. Kiedy spojrzało się w dół z poziomu zespołu klasztornego, to aż mdliło z powodu wysokości, a tam trwała budowa przyklejonego do ściany nad przepaścią prawie wieżowca. Mąż naliczył 11 pięter, ja 15, do tego na dwóch poziomach otwarte krużganki, w opiniach google nie zawsze można znaleźć pochlebne: 

(Przetłumaczone przez Google) Gorzki smak, wstydzę się, że jestem ochrzczony prawosławnym. Jeśli chodzi o te 15-piętrowe budynki, to tutaj, podobnie jak w innych klasztorach, nie chodzi już o jałmużnę i pomoc biednym. Tu chodzi o fabrykę pieniędzy i "TY GRZESZNIKU", dawaj pieniądze tym księżom, którzy nie mają litości dla starców, biednych, porzuconych dzieci, chorych, którzy nie mają ulgi i szukają jej u tych "biznesmenów".
Wstyd, WSTYD i jeszcze raz WSTYD.

Kilkanaście kilometrów za wsią Boiereni jest inny klasztor, nazywa się Rohita. Został zbudowany na miejscu innego, starszego z XVIII wieku. Legenda głosi, że mieszkało tu 3 mnichów i uczyli oni okoliczne dzieci języka rumuńskiego. W latach 1761-62 w Siedmiogrodzie ponad 150 klasztorów, m.in. i ten. Nowe założenie powstało w 1993 roku. Zostaliśmy mile przywitani przez sympatycznego mnicha, oprowadził nas po wnętrzach, pokazał spore zbiory biblioteczne, szafy pełne ksiąg, naczynia liturgiczne, sprzęty, a także kaplicę wewnętrzną, gdzie modlą się mnisi, a na koniec obdarował drewnianym drobiazgiem, krzyżykiem.

Wspięliśmy sie jeszcze na wyżyny do dzwonnicy po oryginalnych, zadaszonych schodach, ustawione są przy nich krzesła dla odpoczynku.

Za nami wbiegł młody człowiek, uśmiechnął się, wyprzedził ze słowami: klopote, klopote ... popatrzyliśmy z mężem po sobie, nie za bardzo rozumiejąc, o co chodzi. A on chwycił za liny potężnych dzwonów, rozhuśtał je i zabrzmiały po okolicy tak, że ich głos przeszedł przez nas od stóp do głów, jeden wielki dźwięk. Stać obok dzwoniących dzwonów to potężne wrażenie.

Okazało się potem na dole, że on dzwonił na południe, a to dziwne słowo oznacza po rumuńsku dzwony, dzwonienie- clopoti:-)

Jeszcze jeden monastyr mieliśmy po drodze, tuż za Gherlą w wiosce Nicula, ten jeden, malutki kościółek z XVI wieku na środku placu, otoczony murowanymi budynkami kościelnymi i kościołem obok. Historia jego pogmatwana, prawosławie z greckokatolicyzmem, a reżim komunistyczny zdelegalizował ten drugi Kościół i wszystko przekazał cerkwi prawosławnej, tak jest do dziś.

A po drodze natura w najczystszej postaci, łąki pełne storczyków. Stój, stój, muszę im zrobić zdjęcie - a mąż szukał dogodnego miejsca do zatrzymania, a ja goniłam z aparatem.

Powoli zbliżaliśmy się do miejsc docelowych na dzień dzisiejszych. Pierwsze to są łąki pełne "bujori  galbeni",  żółte piwonie, jak nazywają je mieszkańcy. To miłek ...

A drugie to "bujori de stepa" w rezerwacie w środku niczego, a właściwie pośród bezkresnych pól Transylwanii, obok jedno gospodarstwo. Właśnie rozkwitły, piwonie stepowe, piwonie koperkowe, jak nazywają je ogrodnicy:-)

m:-A zapach? nie wyobrażacie sobie, jak tam pachniało, przeszedł drobny deszczyk, parowało, a ja z nosem w kwiatach:-) mąż już dawno poszedł do auta, a ja dalej ścieżkami tam i z powrotem, bo napatrzeć się nie mogłam, zdjęcia, aparat, komórka, człowiek jak w amoku:-). Zjeżdżaliśmy powoli na wyczucie polnymi drogami, dokądś one prowadzą, do wsi. I tak się stało, droga polna zamieniła się w asfalt i tu trzeba było wspomagać się gps-em. Kierowaliśmy się do wąwozu Turda na nocleg, w znajome miejsce, dziś już nie na kempingu, ale we własnym samochodzie noclegowy) 

Jeszcze wieczorny spacer po okolicznych wzgórzach w towarzystwie psów, którym wydawało się, że jesteśmy ich właścicielami, a zwłaszcza jednej suni ... zabrałabym ją, gdyby nie było Mimy ... pozostało mi ją tylko dobrze nakarmić, szkoda, że nie można na zapas:-(

Pozdrawiam Was serdecznie, dziękuję za odwiedziny, wytrwaliście do końca wpisu? :-) pa!